Twee films dit weekend die wel wat in me losmaakten.
Eentje (
beetje illegaal) op dvd en eentje gisteren in Breda in de
arthouse bios (die maf genoeg is gesitueerd boven een casino...).
De eerste -
Motherhood - was er eentje die aangeraden werd door een collega van meneer G. Een jonge gast nog, wiens vriendin begint te neigen naar baby's en hij vroeg of het inderdaad zo was als in de film. Nee, het is niet zoals in de film (tenzij je in New York woont en omringd wordt door stresskippen die overal een menig over hebben), maar het komt wel dicht bij. Als je een vrouw van eind dertig bent die heel andere aspiraties had voordat de kinderen kwamen en je leven hebt zien verworden tot een brei van spuug, luiers, woede-uitbarstingen (van zowel kind als moeder) en moeheid en daar weinig waardering uit haalt. Als je iemand bent die haar tijd graag anders in zou willen delen, of gewend is haar hersens voor heel andere dingen te gebruiken...
Toen Pops naar de kleuterklas ging, werd het me heel langzaam duidelijk -omdat ik niet meer 27/7 in de kleintjes zat - dat je als moeder in een soort van bel zit. Een heel fijne bel, daar niet van, en als je er in zit is het ook wel heel prettig en duidelijk en o.k., maar eenmaal uit die bel zag ik dat ik een heel ander mens was geworden. Een Moeder...
En het rare is - ik voel me eigenlijk helemaal geen moeder... Ik ben het wel, en ik vind mijn kinderen heel erg prachtig en intrigerend en heerlijke mensen, maar ik kan mezelf niet identificeren als zijnde Moeder...
En daarom is het soms wel grappig als ik nieuwe mensen leer kennen en niet vertel dat ik kinderen heb (laat staan 4), hoe er dan een beeld van je wordt gemaakt, en hoe dat beeld zichtbaar wordt vervormd als de kinderen ter sprake komen. Hoe hun eigen 'dingetjes' duidelijk worden - mannen met een moeder-complex, mannen die moeders niet sexy vinden, vrouwen die er nog net niet agressief van worden, vrouwen die in blijdschap een mede-moeder ontcijferen... De wereld lijkt te zijn verdeeld in Moeders en Niet-moeders...
Maar Uma Thurman en Minni Driver waren behoorlijk oke, en dankzij de vrouwelijke director waren de mannelijke rollen nogal een-dimensionaal, en het zag er best heel tof uit allemaal...
en gisteravond bezochten we -
spur of the moment -
Les Petit Mouchoirs, een Franse film over een stel vrienden die hun vriendschappen op de proef ziet worden gesteld nadat een van hen een zwaar ongeluk heeft gekregen. Mooie film, mooie beelden, mooie franse heren en dames, en ik ben er nog niet helemaal uit wat ik er van vond. Dacht wel dat het thema 'jezelf mooier/anders/beter voordoen dan je bent', en de behoorlijke zelfingenomenheid van het ploegje (vriend ligt zwaargewond en eenzaam in een Parijs ziekenhuis terwijl ze aan de zuidkust vrolijk hun vakantie vieren) op een interessante manier werd bekeken. En van de beelden van de zee waar ze vakantie houden werd ik nostalgisch naar onze vakanties aan de kust van Cornwall, ooit, heel lang geleden... Glazen wijn tussen de schelpen, lange discussies op de veranda...
Er wordt alleen wel heel veel Frans gesproken (oui, je sais...).
Aanraders wel, allebei...
