Thursday 29 September 2011

kattig

op mijn aantrekkings-verlanglijstje staat al heel lang een kat.
Een leuke, lieve, speelse, arrogante kat.
Maar ik heb m kennelijk niet helemaal goed gevisualiseerd...
in plaats van een kat die bij ons op de bank ligt, ligt ie zo:
en rent hard weg als wij de deur opendoen...
en in plaats van dat hij ons huis het zijne noemt, wandelt meneer/mevrouw op haar/zijn dooie akkertje dwars door het huis heen, van de voordeur naar de tuin, of andersom... Vriendelijk knipogend, dat wel...
Maar toch...

De Kat is al jaren een heikel punt in ons huis.
Meneer G wil er geen. Geen kat, geen hond, geen hamster - nix wat ademt of knort of kan rennen, of poept. Verder dan een kille goudvis gaat ie niet. En daar heb ik me bij neergelegd, tenminste, voorlopig... Er lijkt echter een soort van kentering te zijn, sinds Pops de buurtkatten heeft leren kennen en er best wel veel van haar tijd mee doorbrengt. Meneer G is zich nu langzaam aan het bedenken... Nu wel....

Dus voorlopig moet ik het maar even doen met deze versie, die op het kussentje van de tuinbank ligt te spinnen. Misschien ligt er over niet al te lange tijd een binnen op de bank... (Universum!!!)

Wednesday 28 September 2011

hulpbronnen

een van de nadelen van een hyper-zelfstandig denkend en opererend iemand waar ik mijn leven mee deel, is het stukje waarin hij hetzelfde van mij verwacht en bijna teleurgesteld is als ik blijk geef van zwakte, en steun nodig heb...

Maar dat geeft verder niet - het helpt mij (op goede dagen...) om zelf mijn kracht te vinden en daar op te vertrouwen. Wat steeds beter lukt zonder e diep over te hoeven nadenken...

op slechte dagen echter is het heel erg prettig als ik steunpilaren heb, even een plekje om me op te laden, en behalve een paar lieve vriendinnen en de Flow/Happines, zijn dat op Het Net een paar sites, met heel lieve, mooie en troostende woorden. een handjevol:

* heal your life  - engelstalig, met heel veel mooie artikels die zoveel kracht en liefde uitstralen, dat ik me er steeds heerlijk door opgepept voel...

* action for happiness - ook engelstalig, een initiatief om wat meer samenhang in samenlevingen te creëren, of jezelf een hoop ideeën om wat meer plezier en lol in je leven te brengen.

* earth matters - nederlands (jaaa...), staat wel eens wat inspirerends op, al kom ik toch vaak heel deprimerende dingen tegen (niet goed voor mij...). Even doorzoeken dus...


Tuesday 27 September 2011

authentiek zijn *2*

wederom een uitdaging van Kati (ja, weer van haar, maar ik heb al lang geleden van mezelf geaccepteerd dat ik een volger ben, en niet zozeer een leider. Daar was de opleiding voor aktiviteiten begeleider dan weer wel heel handig voor, toen...).

The opinion which other people have of you is their problem, not yours
de mening die anderen over jou hebben is hun probleem, niet het jouwe
- Elisabeth Kubler-Ross

[en mw Kubler-Ross ken ik dan ook weer uit mijn tijd als poging tot opleiding, omdat zij veel heeft geschreven over hoe om te gaan met mensen die sterven, en dan vooral het rouwproces. Maar dat terzijde...]


Even geleden stond er op de boeddhistische scheurkalender een spreuk die ons (meneer G en mij) raakte, omdat het wel goed weergaf waar wij steeds op spaak lopen. De spreuk luidde: je kan je leven niet baseren op de meningen van anderen... wat een lastig probleem is als je bent opgeroeid met opvoeders {zoals die er legio waren en nog steeds zijn} die het als beste methode zien om jou als lastig/eigenzinnig kind in het gareel te krijgen. 'Als je netjes blijft zitten krijg je een snoepje...' is er zo een.  'Als je dat blijft doen, dan vind ik je niet meer lief...', nog al een die zoden aan de dijk zet. Geloof maar dat je als kind wil dat je opvoeder je lief vindt, want als ze dat niet doen, ben je de lul, mag je alles alleen opknappen, en ik ken weinig kids van 4 die alleen wonen... Of je wordt al vroeg een gedesillusioneerd mens en gaat op jonge leeftijd de dwarse rebel uithangen...

En dat hersenspoelen blijft maar doorgaan, want het werkt... De mening van anderen over jou bepaalt of je een snoepje krijgt, of een paar schoenen wat je leuk vindt, of aangenomen wordt op de opleiding die je wil gaan doen, of de baan die je wil, of dat andere mensen je aardig vinden... Allemaal in mindere of meerdere mate bepaald door de mening van een ander... Als je lief/leuk/aardig/makkelijk bent krijg je snoepjes, als je eigenzinnig/vervelend/raar bent, krijg je nix, of straf...Tenzij je geluk hebt en in een omgeving opgroeit waarin je gewoon altijd gewaardeerd wordt voor wie je bent, voor wat je doet, of het nou prachtig is of nergens op slaat... Het is van jou, dus oke... Maar dat geluk hebben maar weinigen die ik ken gehad... Ook ik betrap mezelf nog steeds op het geven van een mening over wat een van de kinderen doet, en ik weet hoe averechts het effect is...

Meneer G staafde dit aan een tante  uit Engeland die een keer opbelde om haar mening over mijn schoonouders los te laten nadat ze op een familiefeestje schijnbaar nogal eigenzinnig en vreemd bezig waren geweest {what else is new?!}. Tante was verbolgen, en meneer G zei dat hij tegenwoordig niet meer probeert zijn leven te baseren op de mening van anderen, waarop tante verontwaardigd en totaal verbijsterd zei: hoezo niet?!

Dus zowel de Boeddhistische spreuk als die van Mw Kubler-Ross is absoluut waar, en het is goed dat we die aangeleerde overtuigingen over onszelf gaan loslaten, maar als iets er al zo lang ingedreund is, zal het even duren voordat het is vervangen door een positievere overtuiging... Ik blijf het desondanks proberen!!

- print van kay burns -

Monday 26 September 2011

authentiek

In het toilet van mijn ouderlijk huis ligt altijd wel een stapeltje tijdschriften wat in een vorig leven deel was van de leesmap, maar nu een waardig einde krijgt en tot in lengte van dagen wordt doorgespit en gelezen. Ik blader dus wel eens door de Quest en de Tuin en Plant (of zo) en kom dan dingen over bladluis of delfstoffen te weten die ik ook meteen weer vergeet, en de kinderen krijgen soms een paar Tina's of Voetbal Internationals toegestopt. Fijn, scheelt ons weer geklaag bij de tijdschriften afdeling van de Appie...

In het stapeltje op het krukje in het toilet lagen gisteren ook een Libelle en een Margriet. De damesbladen die ik vooral probeer te negeren, ware het niet dat er soms best wel wat leuks in te lezen valt (recepten, reisverslagen naar Ierland, Jan, Jans en de kinderen {die maar niet ouder worden, maar intussen allemaal wel een laptop en blackberry hebben...}..). Ik lees redelijk vaak best wel intelligente dingen van Wieke Biesheuvel en die man die een column heeft in een van de bladen, en ook de stukjes van Annette Heffels, huispsych van de Margriet leest  fijn weg. Tot ik me gisteren bijna verslikte in het stuk wat ze had gepend over Jezelf Zijn, en dat ze daar zo'n schurfthekel aan heeft gekregen, omdat iedereen het te pas en te onpas roept te willen zijn. Waar ze wel een beetje gelijk in heeft, want elke gek op tv die iets kan doet dat door vooral zichzelf te zijn/blijven/worden {zie die blonde mafkees [Britt?] die al zo vaak bij DWDD haar steeds ongeloofwaardiger verhaaltje komt doen...} Alleen vond ik haar beredenering een beetje raar...

Volgens Heffels druist het steeds gebezigde Jezelf Zijn in tegen de Beschaving waar we nou al zo lang mee bezig zijn, want volgens haar willen zij die Zichzelf willen Zijn vooral hun irritante, on-sociaal verenigbare karaktertrekken naar voren schuiven en dus al onbeschofte taal uitslaand en populistisch dingen insinuerend (zoals meneer Wilders mee weg komt in de tweede kamer...) door het leven gaan... Maar volgens mij haalt ze twee dingen door elkaar...

Volgens mij (en nee, ik heb er niet voor gestudeerd...) haalt ze Jezelf zijn {op een Geert Wilders manier}  en Authentiek zijn door elkaar... Want daar zit dan weer wel een verschil in. Denk ik...
Ik kan zo een rij mensen opnoemen die heel erg Authentiek zijn (Zichzelf pur sang) maar ook behoorlijk Beschaafd... Mijn oudste zoon, bijvoorbeeld. Zal nooit een bushokje in de fik steken, of iets ongeschofts roepen, maar is niets anders dan zichzelf in wat hij doet of waar hij voor kiest in zijn leven. Hij houdt zich aan zijn eigen maatstaven, zeg maar... Mijn vriendin Mo, idem.. Kom daar maar eens om in deze wereld...

Authentiek is wellicht een angstbeeld van de Heffels van deze wereld, die de universiteit zijn uitgerold, getraind om de maatschappij te bevrijden van mensen die teveel zichzelf zijn, die hun eigen regels volgen en niet die van de samenleving. Hun eigen conclusies trekken, naar hun binnenste luisteren en concluderen dat het wellicht ook anders kan dan Zoals Het Hoort...Teveel authentieke mensen kan misschien wel gevaarlijk zijn voor de kennis- en economiemaatschappij die Nederland is...

en nu een filmpje van een band die al dertig jaar heel erg authentiek was en en nu mee opgehouden...
boehoehoe!!!



Sunday 25 September 2011

lage druk

van alle dingen die ik met het loslaat proces en boeddhisme, en leven met mijn wederhelft, tegenkom, is het omgaan met mijn introverte, melancholische, neigend naar depressieve aard, wel de lastigste. Als ik alles kan loslaten {sedona}, als ik alles van binnen kan vinden {boeddhisme} en als het allemaal een keuze is (zoals wederhelft mij doodleuk meldde toen ik het ooit aansneed, twintig jaar terug), dan zou ik toch ook al lang een manier moeten hebben gevonden om me niet zo zwaarmoedig en triest te voelen, als ik niet  in het gezelschap ben van 'irritant' optimistische, of gewoon gezellige, liefdevolle, vrolijke mensen...Want dan gaat het wel, eigenlijk... Ik ben een klassiek voorbeeld van je heil in dingen buiten jezelf zoeken, terwijl ik weet, heel goed weet, dat het allemaal wel binnen in je zit en het zo graag, ZO GRAAG, uit mezelf wil halen als ik alleen ben, en niet uit gezelschap of een potje pillen van de Tuinen (natuurlijk, dat dan weer wel...).

Omdat ik uit een nest kom waar er al jaren mee wordt geploeterd, om het ten eerste te aanvaarden als zijnde wie je bent, diep van binnen en dat dat oke is, en niet zwaar ontkend, was het een verademing in eerste instantie om in East Sussex in een omgeving te zijn waar ik me licht voelde, vrolijk op een bijna dagelijkse basis, en waar ik mensen ontmoette die mij gewoon leuk en grappig vonden, en ik me niet zo heel vaak heel melancholisch voelde, of waar het tenminste niet als zorgwekkend werd beschouwd (Engeland is een land vol weemoedigen, maar daar kunnen ze er heel hard om lachen...). Behalve dan door mijn lief, die vond dat ik ook kon kiezen om niet depressief door het leven te gaan. Vooral omdat er in zijn gezin niet aan 'ziekte' werd gedaan, en al helemaal niet aan 'geestesziekte'. Daar was geen tijd voor, er moest gewerkt worden en niemand wist trouwens hoe je medeleven en genegenheid  moest doen, dus ontkennen was de beste optie...
mooi melancholische filmposter van Manhattan,
film van Woody Allen
En je staat echt versteld hoe goed je jezelf iets kunt aanpraten als het effect lijkt te hebben, vooral het effect waar je al jaren naar op zoek bent: een relatie... een prettige, leuke relatie waarin er werd gelachen en het leven van een lichte, melige kant werd bekeken... Behalve dan als er een zware wolk boven mijn hoofd hing en ik met alle energie die ik had, alle kracht die ik kon vinden, mijn best deed om die naargeestige gevoelens weg te proppen, achter een schermpje waar niemand ze kon zien en ik ze niet kon voelen... {chocola helpt dan ook wel eens, veel chocola...} Het zou me zomaar mijn relatie kunnen kosten...

Maar misschien is het nu dan wel tijd om ze in alle liefde en warmte te ontvangen, al die rottige gevoelens, als die zwaarmoedige emoties, al die zwarte wolkjes die zich om mij heen vormen, om dat ik ze al 42 jaar niet heb willen zien, niet heb willen voelen, niet kon accepteren dat de deel zijn van mij...

Spannend...

Thursday 22 September 2011

boeken bal


samen met Kati van Kati's Krabbels doe ik af en toe een schrijf-challenge (om in de Dertig Dagen Uitdaging te blijven drijven), en voor deze keer had zij de volgende gevonden:

Welk boek heeft jou het meest geïnspireerd en waarom? En waardoor dacht jij op een dag: Dat wil ik ook, schrijven. Dat wil ik ook kunnen bijvoorbeeld. Of heb je een boek waarvan je denkt: Ik wil ook zo graag mensen inspireren, die man of vrouw heeft mij zoveel leesplezier gebracht: Ik zou zo graag willen dat ik dat ook kon én ik wil dat ooit bereiken; Een boek of bundel uitgegeven. En wat hoe denk je dat je dat zou kunnen bereiken?

Er zijn verschillende boeken die mij op verschillende manieren hebben geïnspireerd, wakker geschud of op andere manieren aan het denken gezet.
In geen specifieke volgorde:

* Maurice - E.M. Forster
het boek is een poging van de schrijver om zijn eigen sexuele aard beschreven te krijgen en stond er op dat het een happy end zou krijgen - iets wat in de tijd dat hij het schreef jaren 20 van de vorige eeuw) als verachtelijk werd beschouwd. Het werd pas uitgebracht na zijn dood, in 1971, toen er minder controverse tegen was.

Wat het boek voor mij zo mooi maakt is wat ik herken in de gevoelens van sociale 'afwijking' die de hoofdpersoon, Maurice, ervaart. Hij voelt zich niet horen bij de maatschappij waarin hij opgroeit, mede door de houding die het heeft tegenover personen zoals hij. Hij is een ingetogen, wat introverte jongen die vindt dat hij moet doen wat hoort, om de goedkeuring van zijn moeder en de maatschappij waarin hij deel is te blijven houden. Hier komt verandering in als hij een jongen leert kennen op de universiteit waarvoor hij meer blijkt te gaan voelen dan de vriendschap in het begin. Dat hiermee keuzes blijken te horen, wordt hem langzaamaan duidelijk, en het duurt een tijd voordat hij de moed en kracht heeft om zijn anders-zijn te accepteren, en te kiezen voor een jongen die zowel minder is in stand (in die tijd ondenkbaar) als veel zelfverzekerder dan hij.

In eerste instantie voelde ik een gigantische verwantschap in de hoofdpersoon, zoals hij werd beschreven, zo voelde ik mij zijn. Inderdaad, als jongen... Maar ook zijn innerlijke strijd, zijn geploeter om zichzelf te accepteren, om als niet-extraverte, -zelfverzekerde, -strijdbare persoon je plekje op te eisen in de wereld om je heen...

Zoals met het schrijven over dingen die mij bezighouden...

* boeken van Isla Dewar
een Schotse schrijfster (ken je 'r, Kati?) die een lijstje met boeken op haar naam heeft staan, en die een schrijfstijl heeft waarin ik veel van mijn eigen manieren herken, of meer voelde: zo kan ik het ook...
Het was de eerste keer dat ik voelde: boeken hoeven niet op een Harry Mullish maniertje met spitsvondigheden en intellectuele kronkels en afstandelijke toestanden - misschien heb ik dan toch genoeg vrouwelijkheid in me om mijn verhalen te laten gaan over dingen die in mijn omgeving gebeuren, in mijn belevingswereld... Misschien hoeven boeken niet altijd de hoogste literaire qualiteiten te hebben (en wie beslist dat in vredesnaam?!) en is de vrouwelijke zachtheid zoals Dewar het kan laten voelen in haar boeken ook gewoon oke...

* mijn eigen geschrijf
hangend tussen zelfingenomenheid en een beetje trots zijn, dit... ik hoef het niet perse uitgegeven te zien, maar het lijkt me wel leuk als anderen het kunnen lezen... Ik wil alleen kunnen kiezen wie het leest, en da's niet zo heel handig... Ik wil niet dat literaire lulletjes het in stukken hakken, of dat mensen die mij niet begrijpen er van alles over vinden, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat ik nog steeds heel erg onzeker ben over mijn qualiteiten als schrijver...

Wednesday 21 September 2011

redding

Ooit had ze hem zo'n verademing gevonden.
Zijn sterke persoonlijkheid vulde haar toen met blijheid, en ze voelde zich trots dat hij haar geliefde wilde zijn. Hij, die mooie, krachtige man die haar deed denken aan helden in verhalen die ze als jonge vrouw had gelezen. Ooit, dacht ze, ooit zal ik zo'n man tegenkomen en hij zal mij redden... Redden uit mijn leven van lethargie. Uit mijn toestand van niet weten hoe ik verder moet... Zijn kracht en levensdrang zullen zo aanstekelijk werken dat het niet moeilijk zal zijn om er op mee te drijven.

Helaas zou ze pas veel later leren dat mannen zoals hij komen met een (voor vrouwen zoals zij) minder fijne kant. Die eerste tijd was ze zo vol van het mooie wat het leven haar ineens bracht, van de actie en de nieuwe indrukken, van het andere wat ze altijd van een afstand had bezien, dat het idee dat er wellicht ook een prijskaartje hing aan haar geliefde niet eens bij haar opkwam. Wat zou er kunnen zijn dat dit, dit bijna paradijselijke leven, zou kunnen verstoren? Niets toch? Nee, de dagen dat ze er achter kwam dat mannen zoals hij niet alleen maar plezierig zijn, kwamen later, en toen was ze al zo ver heen in haar gevoelens, dat ze er niet over dacht om een einde te maken aan de band die ze leken te hebben...

Niemand had haar gewaarschuwd. Niemand had gezien wat komen ging. En ze zou er doof voor zijn geweest, doof voor de stemmen die haar zouden zeggen dat hij haar verdriet zou doen, en niet eens bewust. Gewoon, omdat hij was zoals hij was... Sterk, onvermurwbaar en vooral: verschrikkelijk zelfstandig... En in dat laatste zat het 'm dus...

Vanuit haar achtergrond gezien was hoe hij was iets bijna ongrijpbaars. Zij verlangde naar zelfstandigheid, naar een leven vol eigen gemaakte beslissingen en het volgen van haar hart. Maar ze voelde ook een draad die haar tegenhield, telkens als ze verder wilde dan die lang was, en dat maakte haar verdrietig. Ze wilde verder, de wereld zien, mensen leren kennen, van de liefde proeven, maar die draad, die bleef maar vastzitten. En hij had haar een schaar geboden, waarmee ze de draad had doorgeknipt, en ze was hem gevolgd, een nieuw leven in, vol onbekends maar toch voelde het vertrouwd. Door de zekerheid die hij bood, gewoon door te zijn wie hij was...

Jarenlang ging het goed, leefden zij voort, zorgde ze voor de kinderen die kwamen, leerde zij verder, maar er knaagde iets. Het duurde lang voordat zij doorhad wat het was, maar een dag werd het duidelijk. Die dag viel het kwartje, zag ze wat ze nooit had willen zien. Wist ze dat de autonomie waarvoor ze viel, lang geleden, zijn zelfstandigheid ook datgene was wat het leven met een sterke, prachtige man als hij zo moeilijk maakte.

Ooit was hij haar redding, nu wist ze dat zij zichzelf moest gaan redden...

Tuesday 20 September 2011

zalige zee zichten, en ander leuks

en vandaag ben ik dan weer helemaal terug van mijn mini-break.

zeer genoten van mijn gezelschap (vriendin P) en de omgeving (Zeeland, dus) en de lekkere hapjes die wij hadden meegenomen. We hebben de boerderij van Loverendale waar 'mijn' winkel de boerenkaas vandaan heeft met een bezoek verblijd {ze bleken vlak naast de camping te zitten...} en een stukje kruidenkaas geproefd, alwaar ik nu dus straal verliefd op ben; in Middelburg lekker gegeten in De Drvkkery, gewandeld door de heerlijke binnenstad (waarbij ik verbijsterd was door het feit dat we langs een kant de Abdij inkwamen, namelijk na een wandeling door een drukke winkelstraat, en we ineens helemaal aan de andere kant bleken te staan, en het me toen pas duidelijk werd hoe rond de straten daar lopen...); gegeten in het hotel waar ik wel eens langs wandel in Vrouwenpolder, en sloten we de avond af met een melige film met Hugh Grant er in (kan erger... ook beter, maar ik klaag niet...).

Dat de volgende ochtend de camping bijna blank stond door de aanhoudende regen en er geen blauwe lucht te bekennen was, vulde mij even met teleurstelling - 'jaaaa, hiervoor heb ik geen weekend vrij gepeuterd...' - maar na het ontbijt van speltcroissants en ander lekkers, gingen we dan toch maar naar Domburg: van binnen zitten zouden we ook niet vrolijk worden en misschien werd het dan toch nog wel lekker weer... er zijn vreemdere dingen gebeurd...

Vriendin P wist van een fijn stuk bos wat bij de Stayokay van het dorp/kasteel Westhove
behoorde, en daar liet zij me de Engelse tuin en de verscholen paadjes en het duin zien, en dronken we koffie in het heeel gastvrije restaurant gedeelte van de jeugdherberg {*kuch*}...
Toen was de zon gaan schijnen en leek het alsof het nooit geregend had. Op de vele plassen water na dan... En het drassige gras... En de vele druipende paraplu's en regenjassen... en de natte
haren...

- prachtige boom in het bos wat bij het kasteel hoort -


- de engelse tuin -


- duin met uitzicht op ZEE en vriendin P -

In Domburg tracteerden we onszelf op een tentoonstelling in het Marie Tak Museum, waar net een boel prachtige schilderijen hingen van impressionisten en ander schilder-volk wat aan het begin van de vorige eeuw in het dorp woonde/vertoefde en in het (nu gerestaureerde) galerietje hun werk wel eens mocht laten zien. {Mw Tak blijkt nog een grote connectie te hebben met het eerder bezochte Loverendale, de villa was in haar opdracht is gebouwd, aangezien zij zeer geïnspireerd was geraakt door de antroposofische leer van Rudolf Steiner en aan biologisch-dynamische landbouw ging {laten?} doen... wat ik dan weer heel grappig vond...}.
Een late lunch in mijn favoriete tentje -galerie pop- en toen was het weer tijd om langzaamaan te denken aan terugreizen...
- galerie pop -


- tuin bij museum -

en nu ben ik uitgerust, bijgetankt, losgelaten en uitgepraat (met excuses aan mijn reisgenote voor mijn eindeloos bebabbel...)

Friday 16 September 2011

break


'jij ideeën voor waar we naar toe kunnen gaan?'
'eh, ja... Berlijn?'
'kan, wel duur om er te komen...'
'ja, da's waar... jij?'
'Dusseldorf?'
'mwa... ook wel leuk...'
'dichterbij? Antwerpen?'
'kan ook...'
'Zeeland?'
'eh... waarom gaan we niet naar de caravan? dichtbij zee, dichtbij Middelburg, dichtbij Domburg...'
'weet je wat - laten we dat maar doen... wanneer?'
'morgen?'
'oke...'


Thursday 15 September 2011

los leven

het loslaat proces waar ik een paar weken geleden in ben gesprongen is een heel fijne.
veel overtuigingen die mij lange tijd maar de bodem meesleurden blijken *woesh* zo met de wind mee te gaan en terug de kosmos is, om me voortaan gewoon met rust te laten.
heel erg fijn.
door middel van een riedeltje ga je allerlei overtuigingen, emoties en andere dingen af en vervolgens ben je ze kwijt...

maar sommigen, zo blijkt, zijn behoorlijk hardnekkig...
en dan vooral omdat je er eigenlijk toch niet van af wil.
diep van binnen...
wat eigenlijk best wel vreemd is, toch?
ergens waar je last van hebt, ben je toch liever kwijt dan rijk?
Nou, nee dus...
merkwaardig genoeg blijken er toch dingen te zitten waar ik nog niet van af kan...
heb ik me er teveel mee vereenzelvigd om het los te laten, mee de wind in...
is het onbekende toch te eng en hebben we te weinig vertrouwen in Het Leven {of de Kosmos} om te geloven/vertrouwen dat Het Goed Is...

misschien dat het even tijd nodig heeft.
het realiseren van iets waar je nog niet van af wil/kan, accepteren dat het voor nu gewoon oke is, en dan vertrouwen dan het ook wel weer goed zal komen, is al heftig genoeg.
en dan kan je weer fijn verder oefenen met loslaten...
loslaten dat je iets moet los gaan laten...

{vert: als het belangrijk is,
zal je een weg vinden
als het niet belangrijk is,
zal je een uitweg vinden...}

afbeelding: van deze site gepikt

Wednesday 14 September 2011

dinsdag dingen - een dag later


helemaal vergeten gisteren...
of vergeten: meer geen zin in gehad
laat ik het daar op houden...

- boek :: case histories -
van Kate Atkinson
mooi 'detective' verhaal (terwijl ik die normaal nooit lees, veel te spannend)
wat door middel van drie kennelijk niet met elkaar samen hangende verhalen
tot een vreemde slotconclusie komt.
*
- film :: modigliani -
mooi verteld verhaal over de laatste jaren uit het leven van de Italiaanse schilder, die op vreemde voet leefde met Picasso (vriend en rivaal). Andy Carcia speelt de hoofdrol, met verve...
*
- muziek :: harlequins -
van customs (belgie)
clip is een beetje drie keer nix, maar het nummer des te leuker...
zoals iemand op Youtube al schreef: ze lijken nu niet meer op Interpol of Joy Division,
maar op The Smiths (ik was dus overtuigd dat het lied het begin was van een onbekende van Morrissey & mates...). en da's nooit verkeerd...
*
- site :: this chicken -
grappige tekeningen en leuke vondsten
*
- tv :: kanvas -
teveel keuze, maar op deze vlaamse zender valt veel leuks te beleven...
*
- kunstvorm :: architectuur -
en dan deze week vooral dit gebouw...
hier kwamen we heel veel, in onze tijd in Engeland
voorbeeld van moderne achitectuur die niet lelijk hoeft te zijn,
al had het zijn tijd mee en was het gebouwd midden in de art nouveau,
toen er volgens mij geen lelijke gebouwen ontworpen werden...


Monday 12 September 2011

leeg

het is lastig als je gedachten heel ergens anders zitten dan het schrijven van een nieuwe blog-post...
het lukt gewoon even niet vandaag...
net als gisteren...
en de dag ervoor...
nix dramatisch, hoor, gewoon dezelfde preoccupaties die me al heel lang bezighouden...
alleen houden ze me nu in zo'n mate bezig dat ik geen lollige blog-post kan bedenken...
nix diepzinnigs, of behulpzaams, of gewoon een inzicht van welke soort dan ook...
ik ben heel erg dankbaar, voor van alles, maar de zin om er over te schrijven ontbreekt...
misschien komt het nog wel...
misschien heb ik al wel zoveel losgelaten dat ik nu leeg ben
wie weet...

fijne dag allemaal

Thursday 8 September 2011

zwaar leven

baal vandaag als een stekker..
het loslaat proces zoals beschreven in het boek van de Sedona methode gaat niet zo snel als ik hoop.
In mijn beleving zou nu alles koek en ei moeten zijn, en niet de donkere, trieste brei die het nu is in mijn hoofd.
Ik zou dartel als een lammetje door het huis moeten springen, blij om het leven, blij om de kansen...
daarom wil ik me nu niet zo voelen...
Zware ontkenning dan maar....
ik ben blij...


Tuesday 6 September 2011

dolle dinsdag dingen


beetje extravagant is het wel, maar in zo'n prachtig boek schrijf je graag
mooie gedachten en herinneringen op...
*
lieve, grappige, fijne Franse film
*
muziek :: eddie vedder
zucht...
een van mijn favouriete songs dit, ooit gedaan
door Crowded House en Luka Bloom, maar van wie?
*
vandaag een mooi pakketje van haar in de post gekregen met allerlei stukjes papier...
op haar site staan veel interessante en grappige tutorials en voorbeeldjes van wat zij maakt.
mooie vormgeving ook...
*
muziek {niet-pop} :: cello suits van bach
allemaal mooi...
*
tv :: dwdd
tja, ben gewoon weer heel blij dat het terug is...
*
kunstigheid :: ballet
het heeft lang geduurd, maar over een maand of 2
gaan we eindelijk naar een uitvoering...
hier in roosendaal nog wel...
{en dat terwijl er een heuse danseres in mijn familie zit...}

- foto van deze site -

Sunday 4 September 2011

going with the flo...

moet even een heleboel prachtige muziek delen met jullie...
wordt zo ongelofelijk gelukkig van dit mens, op het ogenblik!!



Thursday 1 September 2011

gesproken


"uiterlijke omstandigheden heb je niet altijd in de hand,
maar innerlijke vrede is een keuze..."

" de oorzaak van het lijden ligt niet in de ander, maar in onszelf.
De erkenning hiervan is al een begin van bevrijding..."

"karma brengt ons steeds weer in situaties die uiteindelijk
tot groei moeten leiden. Of we nu willen of niet..."

- een paar boeddhistisch getinte spreuken -