Monday 31 October 2011

liefde zijn

Ben wat je wil hebben...

zo vaak al gelezen in de Law of Attraction (wet van aantrekking) type boeken, en het blijkt - steeds weer - hartstikke waar te zijn.
Ben wat je wil hebben...
Wil je liefde? Ben lief...
Wil je lol? Ben leuk...
Wil je avontuur? Stel je open voor de mogelijkheden van het leven....
En zo voort...

Alleen: als je een pestbui hebt en je kan er niet uitkomen? Wat dan?
Vertrouwen dat het wel weer over gaat...
Lief zijn voor jezelf...
want het is gewoon ingekapselde angst die er niet uit kan...
angst dat je tekort komt, of verlaten wordt, of pijn gedaan wordt, of verraden...
angst dat je niet goed genoeg bent, of dat men je fouten niet zal vergeven...

ook van die angst mag je houden.... even laten weten dat het wel oke is, dat je er niet tegen gaat gillen...
want die angst is eigenlijk je innerlijke kind, je kleine zelf die ooit gekwetst is, die knauwen heeft gekregen en niet de kans om het te verwerken... En wat doe je met een klein mensje wat verdriet heeft?

inderdaad: een knuffel geven...
Dus: ben de liefde die je wil voelen....

"wat 
zou je proberen 
als je 
geen angst had?"

Sunday 30 October 2011

ergerlijkheden

hetgeen me het meeste irriteert aan spirituele groei, is het stukje wanneer je weet waar je naartoe wil, en ook dat je er kan komen (want je bent er al eens geweest) maar dat een stellige overtuiging in je hoofd je er van weerhoudt om er in de buurt te komen....

zo frustrerend...

was er maar een toverformule die je zo uit de overtuiging kon halen....

::

plaatje onder is van de amerikaanse versie van Fiep Westendorp (of was Fiep...?)
die Mary Blair heette en veel voor Disney heeft gemaakt...
deze site had er aandacht voor en plaatjes van



tussentijds

weer een post op mijn engelse blog

die wat meer tijd in nam

dan ik bedacht had...




tot morgen!!

Thursday 27 October 2011

10 films

vandaag 10 films die hoog op mijn lijstje staan...
in willekeuringe volgorde (ik doe niet graag aan 'op nummer 3 staat...')

1. Control - vooral voor de muziek, maar zeer zeker ook om de prachtige vormgeving die - vooral - in de bios erg tot zijn recht komt... Vreemd genoeg leerde ik via deze film the Killers kennen...
2. Chocolat - eindelijk een film met Juliette Bonoche waarin ik haar niet van een rots af wil kijken... En Johnny Depp doet mee, en er komen bergen chocola voorbij, en de sfeer is gezellig, en...
3. Hitchhikers guide to the galaxy - gewoon een lekker melige sf-film met een melige depressieve android (met de stem van Alan Rickman!!!) en een leuke Martin Freedman in de hoofdrol... En als bonus: de stem van Stephen Fry als voice over.... Waaaahhh!!!
4. Amelie - nuf said..
5. Into the wild - hoewel ik er voorlopig even niet naar kan kijken.... zo prachtig en indrukwekkend...
6. Annie Hall - heerlijke film...
7. Finding Nemo - blijft leuk, en fleurt mij elke keer weer op... Take care, dude...
8. Billy Elliot - prachtig verteld verhaal over jochie die opgroeit in een macho omgeving ergens in noord Engeland, waar ze het echt zwaar hebben, en hij besluit in plaats van te gaan boksen (zoals dat normaal is) te gaan dansen... Foute boel als pa er achter komt... Alweer: fantastische muziek... T rex!!!!
9. Nowhere Boy - also: nuf said...
10. About a boy - zo Brits als ze komen, en Hugh Grant nou niet eens onuitstaanbaar kakkerig (Jort Kelder kan er nog wat van leren...) maar gewoon onuitstaanbaar etterig en egocentrisch... Ik vond de moeder wel grappig en herkenbaar..




Wednesday 26 October 2011

ge-beatled


geïnspireerd door Kati's gedicht en omdat men nooit genoeg Beatles kan horen:
een selectie...








Tuesday 25 October 2011

dingen van de dinsdag


boek :: sorry, schrijf zelf weer...
wat meestal betekent dat ik even geen andere boeken lees
*
film :: breakfast at tiffany's
het heeft even geduurd, maar ik heb m eindelijk gezien
grappig, stijlvol, heerlijk
*
vooral dit lied
heerlijk
* 
website :: papernation
voor papierfreaks zoals ik..
tres dangerous.. 
*
muziek {non-pop} :: amsterdam klezmer band
een kennis gaf me ooit een cd met hun muziek erop 
en toen begreep ik eindelijk dat de muziek die ik al heel lang leuk vindt een naam heeft...
duh... 
kunst/ambacht :: boekbinden
leerde ooit van mijn pa dat je heel leuke en mooie dingen kon maken 
met deze aloude technieken 
pas waagden mijn vriendin Mo en ik een poging
resultaat: twee prachtig gebonden boekjes
{foto volgt nog}



Monday 24 October 2011

link

heb gisteren mijn hart zo'n beetje leeggegooid

op mijn engelse blog,

en ik kom er even niet aan toe om het te vertalen,

dus maar even een linkje leggen...

geniet van het prachtige weer!!


Thursday 20 October 2011

10 plekken

zit even zonder onderwerp, dus gooi ik nog maar eens 10 dingen de lucht in...
deze keer tien plekken waar ik graag nog eens heen wil {wederom of voor het eerst}

1. de hele Engelse zuidkust. van Folkstone tot aan noord Cornwall, er zijn zovele prachtige, adembenemende plekken te vinden dat het onmogelijk is ze allemaal op te noemen...
2. Denemarken - weet niet precies waarom, maar heb zin om eens heen te reizen...
3. Ierland - Dublin natuurlijk, maar ook de zuidkust daar... Had er bijna gewerkt, maar ja, bijna is het niet echt...
4. Schotland in de herfst - een kennis van ons in UK vertelde ons dat het zo mooi is dan dat ze er bijna aan dacht om er permanent te gaan wonen... Om het niet meer te hoeven missen...
5. Ameland - of een ander rustig waddeneiland...
6. Domburg en Middelburg - kan er net zo goed gaan wonen...
7. Duitsland - en dan het middenwestelijke gedeelte, waar we vroeger vaak op vakantie gingen. In mijn herinnering een prachtig gebied met vele kleine plaatsjes en heel veel heuvels en groen...
8. Stockholm - spreekt nogal tot mijn verbeelding...
9. London met meneer G.
10. Antwerpen - en daar ga ik morgen heen. Als het goed is......
:: kleurrijke huisjes in Denemarken ::
foto van hier

:: langs de Ierse kust ::
foto van deze site

:: stockholm in sneeuw ::
foto van deze site

:: fowey, cornwall ::
foto van deze site

Wednesday 19 October 2011

gemiddeld

Door de bank genomen lukt het mij best wel aardig om niet te gemiddeld te zijn met dingen als mijn muzieksmaak, filmkeuzes en wat er op mijn boekenlijst staat. Niet altijd, maar voor mijn innerlijke snob voldoende om niet op een hoop te hoeven met zij die {met plezier} naar een Jan Smit docu op de tros kijken of weten wie er meedoen met the Voice... Nee, over het algemeen is het iets verhevener dan het gemiddelde... En ja: ik weet dat ik hiermee klink als een trut die zichzelf heel slim en intellectueel vind, maar geloof me: ik kijk ook wel eens naar atwt {sorry: as the world turns...} en lachen om homevideos of escape to the country op sbs6. Echt...En dan de hele trits aan make-over programma's waar ik niet voorbij kan zappen...  Alleen vlucht ik dan wel heel snel weer naar The Guardian website of lees de Volkskrant of zet  een Radiohead cd op... voor de balans...

Maar die Guardian vindt mijn kunstsmaak of filmkeuze dan weer wel heel vaak bocht... En ik hoor dat sommige van mijn muzikale voorkeur zelfs op SkyRadio te horen is?! Wat nu?!

Een greep:
Amelie - heerlijke film, al een paar keer gezien, same met Ots en Pops {want de rest rent dan hard de kamer uit...} en door mijn geliefde krant meermalen beschreven als zoete troep

Keane/Coldplay/Adele: komen met enige regelmaat voorbij, zei meneer G die Sky moet aanhoren op zijn werk en er langzaam gek van wordt...

U2 - was mijn favouriete band in de jaren 80, tenminste totdat ze doorbraken met the Joshua Tree en heel Nederland ineens fan was... Ze hoefden even niet meer voor me...

Friends - ja ik weet het, al zo vaak herhaald, en nog eens herhaald, en net niet zo goed als Seinfeld, of Frasier, maar elke keer als ik het tegenkom op veronica of iets dergelijks blijf ik hangen... schitterende dialogen, goed gevonden onderwerpen en heerlijk geacteerd (hoewel, ik geloof dat ik er nog geen een van de cast ben tegengekomen die iemand anders speelde dan diegene die ze portreteerden in de serie, maar dat terzijde...)

eat, pray, love - pseudo-spirituele claptrap, volgens sommigen die ik vroeger hoog achtte, maar ik heb van kaft tot kaft genoten... Minder waarde hechten aan de menigen van anderen, is geloof ik ook mijn conclusie geworden na het lezen ervan...

Omdat ik nooit naar Sky luister en er dus nog steeds geen genoeg van heb:



Tuesday 18 October 2011

gevoelig -2-

- vervolg -

probleem alleen met veel gevoelens is dat ze zo nix zijn...
verdriet is niet leuk
somber zijn is niet leuk
wanhoop is niet leuk
pijn is niet leuk
angst is niet leuk
woede is niet leuk...

en omdat het allemaal niet leuk is, heeft De Mens een hele hoop trucjes geleerd om ze niet te hoeven voelen...
Een reep chocola doet al veel wonderen... En twee repen nog meer... Werk waar je je in kan verstoppen is ook een goeie, en je huis meer schoonmaken dan werkelijk nodig is, is er nog zo een... teveel tv kijken, steeds maar lezen, zo veel handwerken dat je erin verzuipt...
Mensen mijden {vooral familie} die je herinneren aan oude pijn is iets drastischer, maar ook zeer effectief...

En ook dit is iets wat ik 'weet' maar pas sinds kort echt voel, dat ik een aantal van die dingen gebruik om dingen niet meer te hoeven voelen... Want voelen is oke, voelen is onvermijdbaar, en het is heel goed als je je gevoelens toelaat en ze weer verder laat gaan (wat ook wel lukt als je eenmaal doorhebt hoe het werkt) maar het is ook zo ontzettend vermoeiend soms... en gewoon niet handig in het Dagelijkse Leven...

Het Dagelijkse Leven is niet ingesteld op gevoelens... In het Dagelijkse Leven moet je zo weinig mogelijk voelen, want dat staat de Gang Van Zaken alleen maar in de weg...
Maar je gevoelens moeten wel ergens heen, en dan is een zak chips of een pak chocoladekoekjes ineens wel heel verleidelijk... Of stop je het weg in een hokje waar niemand behalve jij de sleutel van hebt. Denk je... Alleen hebben anderen dus wel de sleutel... Films, muziek, boeken, blogposts, artikels in tijdschriften, mensen om ons heen - heel vaak worden we herinnerd aan oude pijn, aan woede die we toch zo goed hadden weggestopt, aan verdriet waar we niet aan willen denken...

En als je dan die stapt hebt genomen om je gevoelens toe te laten, komen er ineens zoveel naar boven, moeten die allemaal een plekje, komen ze allemaal een keer voorbij... en dan voelt het soms {voel ik} dat het allemaal teveel is... Dan wil ik rust... Dan wil ik even niets meer voelen, even niets meer verwerken... Even nix...

Maar het is wel goed... eigenlijk...

gevoelig

tussen weten en voelen zit nogal een verschil...
ik weet bijvoorbeeld een heleboel: dat het niet handig is om je onzeker te voelen, dat het beter is om een vol vertrouwen te hebben in het universum of gewoon jezelf, dat je depressief voelen tussen je oren zit en een aangeleerde reactie is op woede die er niet uit mag, en niet erg helpt, dat je sterker voordoen dan je bent wel even helpt...
Dat weet ik, omdat ik er over heb gelezen, en heb gezien bij mensen om me heen die die dingen allemaal lijken te kunnen. Van huis uit, of aangeleerd...
Ik weet ook dat je je Zelf niet moet verloochenen omdat je dan geheid in de problemen komt en zelfs ziek kan worden...
Ook dit heb ik in vele boeken gelezen, op websites, en hoor ik vaak in gesprekken met deze en gene...

Alleen werd het pas iets van mezelf toen ik het ging voelen, diep van binnen... beetje bij beetje, een voor een, en toen ik het ging voelen, begreep ik het pas...

vroeger, voordat ik meneer G leerde kennen, was ik redelijk goed in het vragen van hulp, als ik ergens mee zat. Vooral omdat ik niet geloofde dat ik het zelf kon oplossen - ik had geen idee dat ik zelf heel veel kracht had, ging ervan uit dat ik voor elke scheet iemand nodig had. Ik had geleerd dat het oke was om me mee te laten sleuren door mijn gevoelens, werd geregeerd door mijn emoties...
Meneer G leerde mij dat dat anders kon. Moest ook, wilde ik mijn leven met hem blijven delen. En dat ging wel heel goed, zo goed zelfs dat ik doorsloeg, de andere kant op {zoals dat vaak gaat als je een doel wil bereiken}, en al mijn gevoelens ging wegstoppen om er geen last van te hebben... Want ik merkte dat dat nog het beste werkte - wegstoppen. Negeren. Net doen of het er niet is. Dan voel je nix en dan kan je eer ook geen last van hebben...

Maar dat werkt natuurlijk helemaal niet.
Uiteraard was het heel goed dat ik leerde om zelf mijn problemen op te lossen, daar is niets fout aan - het gevoel te hebben dat ik gewoon door verdrietjes heen kon zonder dat de wereld verging, maar omdat er geen plaats was {is} voor die verdrietjes en sombertjes, omdat het eigenlijk niet werd getolereerd, ging ik met mijn gevoel van afhankelijk te zijn aan hulp, over naar een gevoel van ontwijken van gevoelens... Als het beter was dat ik me niet somber voelde, dan deed ik toch gewoon net alsof ik het niet was?! Gevoel foetsie, effect foetsie, meneer G niet chagrijnig, en klaar was Klara...

Maar ja - je lijf liegt niet, en als er dan steeds maar meer signalen komen dat je het anders moet gaan doen, dan ga je zoeken waar het verkeerd gaat, en dan komt je dus weer uit op je gevoel.

Niet negeren, niet onderdrukken, maar je er tevens niet door laten meesleuren...
Meneer G is er gelukkig ook klaar voor...

Monday 17 October 2011

metamorfose

naast mijn soap {Eastenders} en dwdd, die ik wel elke dag wil meepikken, is er een ander (soort) programma wat ik vaker zie dan logisch is - logisch, vooral omdat het op zenders komt die ik liever mijdt. Mijn {bijna}verslaving is namelijk aan metamorfose programma's... Dames of heren die met een nogal flink probleem zitten, zich daarom kleden in vodden of een lijf hebben waar je u tegen zegt, of op andere manieren hun werkelijkheid willen omzeilen of negeren (wat hetzelfde is...).

Gisteravond, namelijk, na even zappen, kwam ik bij een - alweer - metamorfose programma op rtl4... Over heel erg dikke mensen die bijna een jaar worden geholpen om van hun overgewicht af te komen. En, van de bijbehorende emotionele dingen waardoor ze aan die gewichtsproblemen zijn gekomen. Fascinerend, vind ik het... Niet om het stukje apen gapen, zo van: ooohhh.. kijk nou een wat erg, maar om steeds die omslag te zien, te kijken waar het punt ligt waarop ze besluiten dat het anders moet, en dat ze het zelf moeten doen... Niet hun trainer, niet Wendy van Dijk (die zelf 42 kilo weegt...), niet hun partner, maar zijzelf... Zijzelf maken de omslag, en leren om hun verdriet, of frustratie, of ellende niet meer weg te eten, maar erover te praten, of te schrijven, of wat voor manier voor hun werkt...
En dat vind ik dus elke keer weer mooi om te zien...

En daar kan ook ik nog steeds wat van leren...

oh ja, op mijn foto-blog een voorproefje van ons nieuwe vriendje, Pops d'r verjaardagskado (en daar is ze zoooooooooo blij mee...)

Thursday 13 October 2011

lege rol syndroom

toen mijn schoonzus zei, lang geleden al weer, dat ze zich nog zo weinig voor kon stellen van het kleine kindergrut, toen waren haar kinderen niet meer heel klein (de oudste twee tieners, en de jongste een jaar of 11), en onze kinderen tien jaar jonger (wat inhoudt dat onze Pops er nog niet geweest was...) en ik perplex - hoe kon je in gods naam als je weet ik hoe lang in de kinderen zat (zoals zij) ineens geen zin in of sjoege meer hebben met kleine kinderen.
En nu voel ik precies hetzelfde...

Veel van de blogs op mijn blogrol gaan over de kinderen van mijn mede-blogsters. Kleine kinderen, en da's leuk, voor hun, en zij die er midden in  zitten, of familie van zijn, of goede vriendin. Maar het lijkt allemaal zo verschrikkelijk ver weg en lang geleden... Dat onze oudste in luiers liep en we met zijn tweeën langs de zee wandelden, of bij een vriendje gingen spelen, of een ijsje kochten in de stad, of bij vriendin S naar haar cottage in the country gingen voor een dag... Hoe totaal anders en nieuw mijn leven was, met dat kleine mensje wat mij was toevertrouwd... En dat er een tweede kwam, die het allemaal nog wat ingewikkelder maakte, maar ook leuker... Alsof het een ander leven was.
leuk, een feestje
still uit de film Motherhood
Misschien voel ik heimwee, naar toen, omdat het zo duidelijk en makkelijk was, eigenlijk. Je was aan het moederen, ze hadden me altijd nodig, en ik had een duidelijke rol... En die heb ik nu niet meer. En als ik die moedertjes allemaal leuk zie moederen op die blogs, en als ze er allemaal ook nog heel leuk uitzien, en hun kindjes ook, en ze (aan de buitenkant tenminste) hun leven ook nog leuk in de hand lijken te hebben, dan voel ik me een beetje leeg... Ik ben nu nix... Ik ben alleen maar Daan, en ik heb geen idee hoe ik die moet zijn...

Mijn schoonzus heeft haar leven volgegooid met van alles, is heel erg nodig {vindt ze...} en zit volgens mij niet te dubben over hoe ze Sue moet zijn... Ik wou dat ik ergens kon vinden hoe ik Daan-die-geen-kleine-kinderen-meer-heeft moet zijn... Hoe ik mezelf moet zijn...

Wednesday 12 October 2011

tien dingen

op deze druilerige woensdag nog maar eens Tien Mooie Dingen waar ik Blij van wordt...

1. de blokkrijtjes van Stockmar - en de dingen die ik er allemaal mee kan....
2. de geur van net gezette koffie (wat is dat toch, dat ik daar zo blij van wordt?!)
3. een brief op de mat
4. the programma QI op de BBC (alleen kan ik dat niet meer zien omdat BBC2 van onze tv gehaald is.... gloeiende.... Lang leve Youtube dan maar....)
5. dit nummer
6. als het lukt om de stormen in mijn hoofd tot bedaren te krijgen, meestal met een fijne meditatie...
7. briefpapier maken, met potlood of de stiften van de AH...
8. chocola van Ritter, vooral de fruit&nut.... yum...
9. alle vier mijn kinderen... zulke prachtige mensen, ieder op hun eigen manieren... Sta soms te kijken dat ze mij zijn toevertouwd,... mij, af all people....
10. met de auto op de snelweg en dan Hot Fuss van The Killers keihard aanzetten, en meerbleren.... Heerlijk...

Tuesday 11 October 2011

gelukkig, maar...

Als iets me duidelijk is geworden deze week, is het dat ik gemaakt ben voor de herfst...

Niet voor de zomer, met zijn hitte, en extraverte mensen die luidruchtig genieten van de zon en de mogelijkheid om in weinig verhullende kleding rond te lopen.
Niet voor de winter met zijn bittere kou, hoewel dat ook wel zijn charmes heeft...
Niet voor de lente, ondanks dat ik diep kan genieten van de ontluikende wereld, kleuren die weer tevoorschijn komen...

Nee, mijn seizoen is de herfst.
Onstuimige wind, donkerder wordende dagen, langzaam terug naar binnen gaan...
Sinds het weer omsloeg, vorige week, voel ik me gelukkig...
De wandeling die we maakten, de kinderen en ik, afgelopen zondag, deed me denken aan de gelukkigste tijden die ik voelde in East Sussex, wandelen door oude bossen, of starend naar de zee, met de wind die door haren danste, helemaal bij mezelf zijnd, helemaal afgezonderd... Helemaal tevreden...

ik wil terug...






Monday 10 October 2011

mooie mannen malingen

Er hoeft natuurlijk helemaal nix en iedereen heeft zijn/haar eigen redenen om dingen te doen, maar ik vind het altijd wel curieus dat als vrouwen om me heen wordt gevraagd wie ze heeft geïnspireerd, of voor wie ze bewondering hebben, ze bijna altijd met een andere vrouw op de proppen komen. Madonna, vooral... Curieus, niet omdat het raar is perse, of omdat ik het stom vind, maar meer omdat ik dat echt niet met ze meevoel. Ik kijk met open mond naar Trinny en Susannah {vroeger op de Beeb, nu god weet waar...}, hoe ze vrouwen die met gruwelijke onzekerheid kampen in een sexy jurkje gehesen krijgen, en dan nog dank op de koop toe, ik ben nog steeds niet blij met mijn vrouwelijke vorm, en het kan me al helemaal niet schelen hoe ik die op zijn beste kan benutten... En dan heb ik het alleen nog maar over mijn fysieke vorm...

Mijn inspiraties/bewonderingen/identificaties zijn bijna allemaal mannen.
Zachtaardige, mooie, krachtige, eigenzinnige, gevoelige mannen...
Een rijtje ervan...

*Eddie Izzard - mafkees die lange tijd zijn vrouwelijke kant niet onder stoelen en banken stak en zelfs met hakken en make up het podium op stapte.
* John Lennon - in mijn ogen prachtig mens...
* E.M. Forster - schrijver van mijn favoriete boek
* vele verschillende muziekvormen die eigenlijk altijd door mannen wordt gemaakt, waaronder the Killers, Blur, Editors, R.E.M., Keane, Eddie Vedder... Er glipt wel eens een vrouw tussen, maar dat is wel een hoge uitzondering (Joni Mitchell, bijvoorbeeld)
* schilders zoals Claude Monet en Gustav Klimt
* mannelijke hoofdpersonen in  films of boeken...

Wat wel mooi is, omdat ik me al tijden verdiep in hoe je op een meer plezierige manier in het leven kan staan en altijd eigenlijk die innerlijke vrouwelijke kracht weer naar voren komt, en ik die steeds vertaal in een geforceerd vrouwelijk uiterlijk, terwijl dat eigenlijk helemaal niet hoeft. Ik wordt allen wel heel onzeker van de 'adviezen' die gegeven worden om trots te zijn op je vrouwelijke vormen - maar wat als je die niet voelt, die trots?! Kan ik een vrouwelijkheid (die ik niet voel) dan rijmen met een mannelijke voorkeur?

Balans dus weer, een  balans vinden - innerlijk - tussen je zachte vrouwelijke kracht en een mannelijke daadkracht... Blijf ik echter zitten met mijn algehele identificatie, die totaal niet vrouwelijk is... {wil ik er een zijn, of hebben...}

Ik ploeg vrolijk verder....





Sunday 9 October 2011

niet laten gaan...

Soms maken films best wel een indruk, meer dan je kon verwachten, meer dan evenredig is aan de 'exposure' die de film tot dan toe heeft gekregen (maar dat zegt meer over het gewicht wat we geven aan 'hype'...), of meer: meer dan je zou bedenken, naar aanleiding ervan....

Mijn vriendin M en ik gingen donderdagavond naar Never let me go, waar we een liefdesverhaal verwachtten zonder veel poespas, en we kwamen er allebei anders uit dan van te voren, op een andere manier totaal onder de indruk... Het verhaal (naar een boek van Kazuo Ishiguro) {hier in kort} was voor haar vooral een gemene zet, een verschrikkelijk idee, dat je je zou moeten schikken naar wat Het Leven voor jou in petto heeft.  Voor haar een gruwelijk idee... Terwijl ik voelde dat het een soort machtig accepteren was, accepteren van je lot; je kan het toch niet veranderen, je kan maar beter genieten van wat je voorgeschoteld krijgt...

Misschien is dat wel de grootste verschil tussen mensen als M, die strijdvaardig in het leven staan, die rebelleren tegen wat ze voor hun neus zien en er niet blij mee zijn, die hun stem laten horen, en mensen zoals ik, die met een soort van fatalisme, een laf soort rust hun leven proberen te leven. Niet roepend, niet strijdend, maar zich schikkend, omdat het anders teveel onrust geeft...

Maar is het wel laf? Is het wel ontsnappen, of je niet angstig laten horen? Ik dacht er de volgende dag veel aan, ook omdat ik nu wist dat het verhaal Japans is, een cultuur waarin accepteren en je schikken veel normaler is dan hier in het westen, waar je toch vooral wordt bewonderd om je geroep en je dwarsheid... Ineens begon ik waardering te krijgen voor mijn aard, voor mijn rustige, niet echt rebelse ik, die eigenlijk een rustig even wil, en niet dwars for the hell of it... Voor het niet erg vinden om dienstbaar te zijn, om niet-super-assertief in het leven te staan... Dat dat oke is... en niet laf...

Niet iedereen kan altijd een rebel zijn, en niet iedereen kan altijd plooibaar zijn...
Zolang je je eigen gevoelens en passies maar niet uit het oog verliest...

apart from all that was de film adembenemend prachtig en afgrijselijk ontroerend...




Thursday 6 October 2011

de jaren 80


Studio Brussel, mijn by far favoriete radiostation, had een thema nodig, en daarom, nou ja, vooral omdat ze in de jaren 80 zijn uitgevonden, worden er nu {vandaag?} platen uit dat decennium gedraaid...

en wat een vreemds, vergetens, en vreselijks komt er soms voorbij. Maar ook leuke platen, die ik straal vergeten ben, of waar ik nog graag naar luister...

een paar...









Wednesday 5 October 2011

tien mooie dingen

hoewel niet als zodanig aangekondigd en wellicht bedoeld, ga ik mee met Kati in haar uitdaging met Tien Mooie Dingen {Die Mij Blij Maken}...

1. een knalrood blaadje tussen een heleboel bruine op de grond
2. een van de kinderen die in opperste concentratie met iets bezig is
3. de engelse zuidkust
4. de stilte aan het eind van de dag
5. als een tekening of schilderwerk lukt
6. de manier waarop de zanger van Mumford & Sons zingt, soms, of John Lennon, of Tom Smith van Editors...
7. sommige werken van Vincent van Gogh
8. mijn nieuwe winterjas (YES!!!)
9. de wind die vrij spel heeft met mijn haar
10. koffie met een brownie in een caf in Brighton, of Antwerpen


de jongens van Mumford & Sons

Tuesday 4 October 2011

taboe sfeer

niet dat ik er nou zo'n grote fan van ben geweest, of weet hoe zijn platen heten, maar ik las net een interessant stukje in the Guardian over Frank Zappa, en het feit dat zijn (heel erg nette) secretaresse uit Engeland een boek over hem en hun 'leven samen' heeft uitgebracht. Boven het artikel stond: wat moest een preuts meisje als zij met een sexueel incontinente (leuke vondst...) rockster als hij?! 
Dus dacht ik meteen, met mijn kauwgomballen-graad in psychologie: ja he he, hij was alles wat zij van zichzelf niet mag zijn... Een sexueel bevrijdde, vrije geest als Zappa, dat zal vast wel een onweerstaanbare aantrekkingskracht zijn geweest... Taboes zijn de grootste... Vooral stiekum...

waarna ik terugging in de tijd en mijn eigen versie van Frank Zappa had gevonden en waarmee ik dus ook niet thuis hoefde komen... Geen echte sexueel incontinente rockster natuurlijk, want zoveel kende ik er niet in Duf Dorp waar ik toen woonde. Nee, mijn alles wat ik niet mocht zijn-vervanger was Prince...
En dan was het eigenlijk nog niet eens omdat ik de man nou zo onweerstaanbaar sexy vond, maar meer de reactie die hij thuis kreeg... Alleen al noemen dat ik Prince wel leuk vond gaf een reactie die de preutse miep die ik toen (al) was toch een ietwat curieus maakte. Dus wat hij deed op tv, en hoe hij dat deed, en waar hij over zong, kreeg een zwaar afkeurende opmerking van thuis?! aha...

En het verklaarde ook mijn fascinatie voor John Lennon (nog al iemand waar bij mij thuis de haren van overeind gingen), wat ik eerder beschreef: een fascinatie voor personen die iets kunnen wat jij niet mag/kan/durft, en die sterke reactie uitlokt bij jou zelf en mensen om je heen (positief of negatief), is een stevig inkijkje in je eigen taboes...

een paar clips
{tenminste, als ze mogen blijven staan van zijn hoogheid...)









Monday 3 October 2011

rebecca

gelukkig voor mij zijn veel van de boeken die op mijn 'leeslijstje' staan verfilmd.
Zo ook Rebecca, van Daphne DuMaurier.
Al lang bekend met de reputatie ervan in Engeland, en vooral sinds we in de buurt zijn geweest van waar Mw. DuMaurier lange tijd heeft gewoond, in Cornwall, nam ik mij steeds voor om dan eindelijk eens te gaan lezen... Maar het kwam er maar niet van...

'vannacht droomde ik weer dat ik naar Manderley ging...'
Tot we de film tegenkwamen, de Hitchcock-versie uit 1940, (met Laurence Olivier!!!) en gisteravond onze filmavond werd, de kids naar boven gestuurd en meneer G gestrekt op de bank en ik op mijn schommel-luie-stoel, en we eindelijk in volle glorie het verhaal tot ons konden laten komen... Behoorlijk gelijk aan de roman, en behoorlijk indrukwekkend, al was het in zwart-wit en werkte de truttige manier van spreken soms vreselijk op de lachspieren... Maar het werkte wel - de creepy Mrs. Danvers, het bijna spookachtige (alsook prachtige) huis Manderley, de geest van de vorige mevrouw des huizes, Rebecca, die maar blijft achtervolgen... Tot het einde toe spannend...
Mrs. Danvers en haar slinkse plannen...

Sunday 2 October 2011

zon dag

nou, gaat lekker allemaal...
therapie haalt allerlei dingen naar boven, en los, waarvan ik niet eens wist dat ze me dwars zaten...
en hielp me deze week ook aan een lamme arm, zodat ik gisteren niet kon werken...

maar vandaag lijkt de zon weer terug in mijn hoofd en doet mijn arm het bijna weer als vanouds...

een resultaat (bijzaak, maar toch) van de kunstzinnige therapie: