home is where the heart is

op weg naar en van school van {nu alleen} de jongste staat een huis. een groot huis, wat vroeger in het buitengebied stond, maar rond mijn geboortejaar werd opgeslokt in de uitbreiding die de stad toen maakte in die omgeving. zo'n huis wat grappig genoeg voor mij een soort van heimwee naar Engeland losmaakt, als ik er voorbij fiets... het huis doet mij namelijk denken - ergens in de verte - aan het huis van de opa van de au-pair kinderen waar ik een jaar bij heb doorgebracht, en in dat huis heb ik een paar nachten gelogeerd. die opa dus woonde aan de rand van London in een oude farmhouse die er al eeuwen stond, en die van ellende uit elkaar begon te vallen, maar waar de historie nog aan alle muren en in alle hoeken te vinden was. letterlijk...

ik voel nog de kou die in de {gigantische} logeerkamer hing, en ik ruik nog de open haard {zo'n grote kalkstenen versie met tegeltjes van binnen} en de oude appeltjes die in de pantry lagen te drogen, de natte hond die in de bijkeuken in een mand lag en de originele {nooit opgeknapte} Rayburn kachel - die nu een godsvermogen zou kosten - die de hele keuken opwarmde en naar kachel deed ruiken...

opa zelf was een lieve, rustige, intelligente man die al veel had gezien in zijn leven, sprak met een zacht Iers accent, en op zijn oude dag was hij nog behoorlijk levendig... zo'n man die ontberingen laconiek tegemoet trad, en mijn gezanik over kou en dromen met zijn lieve glimlach beluisterde...

het huis waar ik nu regelmatig voorbij fiets lijkt alleen qua vorm op de landelijk gelegen farmhouse van opa Getty, heeft eigenlijk meer weg van een jaren dertig huis, en ik verromantiseer nu wel heel erg het harde leven wat die goede man moet hebben gehad, maar dromen mag, toch? never let reality get in the way of your dreams, dacht ik zelf...