griezels

beauty is in the eye of the beholder

schoonheid is in het oog van de aanschouwer

grappig soms, om te zien hoe de een zijn idee over schoonheid
door de ander totaal niet begrepen wordt...

ik had op Facebook een foto geplaatst van een engelse acteur die ik heel leuk vind, vooral dan toen ie nog 20 jaar jonger was, maar ook nu is t een lekker ding. vind ik... een klant in de natuurwinkel deed me sterk denken aan hem, en ik had het er met mijn baas over. ze kende hem niet, dus plaatste ik een plaatje en kreeg twee reacties. een iemand herkende hem van een serie die ik niet ken {WÁT?!} en een ander vond m een griezel... 

een andere kennis had een foto van een meneer geplaatst op haar tijdslijn - beetje een grijzige man met lang haar en een baard - en de reacties daarop lopen uiteen van 'wow!'{die van mij geloof ik} tot gatver, hij lijkt wel Catweazle... 

de een zijn lekker ding is de ander zijn griezel, kennelijk... 

een paar lekkere dingen in mijn aanschouwing...

{de eerste die ze allemaal kan benoemen 

krijgt van mij een zak drop...
of chocola...}

bohemian & buddhist

to keep your english up, hier eentje in het Engels...

the bohemian buddhist

home is where the heart is

op weg naar en van school van {nu alleen} de jongste staat een huis. een groot huis, wat vroeger in het buitengebied stond, maar rond mijn geboortejaar werd opgeslokt in de uitbreiding die de stad toen maakte in die omgeving. zo'n huis wat grappig genoeg voor mij een soort van heimwee naar Engeland losmaakt, als ik er voorbij fiets... het huis doet mij namelijk denken - ergens in de verte - aan het huis van de opa van de au-pair kinderen waar ik een jaar bij heb doorgebracht, en in dat huis heb ik een paar nachten gelogeerd. die opa dus woonde aan de rand van London in een oude farmhouse die er al eeuwen stond, en die van ellende uit elkaar begon te vallen, maar waar de historie nog aan alle muren en in alle hoeken te vinden was. letterlijk...

ik voel nog de kou die in de {gigantische} logeerkamer hing, en ik ruik nog de open haard {zo'n grote kalkstenen versie met tegeltjes van binnen} en de oude appeltjes die in de pantry lagen te drogen, de natte hond die in de bijkeuken in een mand lag en de originele {nooit opgeknapte} Rayburn kachel - die nu een godsvermogen zou kosten - die de hele keuken opwarmde en naar kachel deed ruiken...

opa zelf was een lieve, rustige, intelligente man die al veel had gezien in zijn leven, sprak met een zacht Iers accent, en op zijn oude dag was hij nog behoorlijk levendig... zo'n man die ontberingen laconiek tegemoet trad, en mijn gezanik over kou en dromen met zijn lieve glimlach beluisterde...

het huis waar ik nu regelmatig voorbij fiets lijkt alleen qua vorm op de landelijk gelegen farmhouse van opa Getty, heeft eigenlijk meer weg van een jaren dertig huis, en ik verromantiseer nu wel heel erg het harde leven wat die goede man moet hebben gehad, maar dromen mag, toch? never let reality get in the way of your dreams, dacht ik zelf...

reislust

het lijkt er op dat deze blog een beetje 

een langzame dood aan het sterven is...

alles wat ik kwijt wil, zet ik op Facebook...

de Grote Dingen heb ik hier al gezegd, zo voelt het...

de noodzaak voor een blog 

is bij mij een beetje zoekgeraakt...
geeft niet,
zo gaat het in het leven...
soms is het tijd om opnieuw te beginnen...

fijn om terug te lezen af en toe, 

al is het alleen maar om de Voortgang te zien.

om na te gaan waar ik Toen was, 

en waar ik voel dat ik Nu zit... 

mijn intense dank in elk geval 

voor het meelezen, 

en soms de reacties...
en fijn dat ik bij sommigen van jullie
nog gewoon mee mag lezen,
en kijken,
en mijn reactie mag achterlaten...

mijn innerlijke reis gaat verder...

sunday songbook - klassiek

met excuses voor lang wegblijven hier...
totaal geen inspiratie...
zit in een heel raar stuk, persoonlijk, duik erg ver naar binnen en kan echt nix verzinnen om hier weg te zetten...

gisteren met meneer G naar een uitvoering geweest van Carl Orff's Carmina Burana, door een orkest & koor uit een land ver weg in de voormalige Sovjet Unie. eerst werden we getrakteerd op een uur klassieke klassiekers {waarbij het stel voor me - leeftijd mijn pa en ma - bij bepaalde stukken vrolijk meedeinde} om na de pauze getrakteed te worden op Orff's prachtigs. het hele orkest zat op het podium, het koor stond erachter en wij zaten vrij ver vooraan. zodoende was het mogelijk om de gezichten te zien van de violisten, en de cellisten {en hun onderlinge onenigheid, op een moment}, en de solisten die ineens heel dichtbij de longen uit hun lijf zongen... mooi, dus... en heerlijk om te horen, en natuurlijk was de finale {waar ook mee werd begonnen} er een die mij een dikke keel gaf... wow...  voor herhaling vatbaar, wat mij betreft...

* koor & orkest uit Tartarstan - een klein promotie-stukje er van

* versie van een universteit in California - het hele stuk {+ twee keer zo groot koor & orkest...}