Wednesday 29 February 2012

liefde, onderbroken

wilde op de rand van deze leap-dag/maand/jaar een liedje delen, 
wat ik deze maand heb ontdekt op de radio...
fijne muziek van Jack White, zonder zijn maffe zus/vriendin/nicht/tante (???) 
of ongeregeld zootje vrienden van the Raconteurs
{heerlijke muziek ook, daar niet van}...


en omdat hij ook al veel te jong is heengegaan
eentje van the Monkeys
de band van Davy Jones

Tuesday 28 February 2012

lijst updeet

stand van zaken na twee maanden mbt mijn lijstje aanhet begin van het jaar....

* geloof dat ik wel snap hoe mijn intuitie werkt, luister er netjes naar... Het zat er altijd al, ik wist alleen niet meer wat het was...


* doel op aarde snap ik bijna, al wil ik er geloof ik nog niet helemaal aan... maar da's mijn probleem verder...


* reis naar UK is geboekt, nou nog mooi weer bestellen en een lijstje 'dingen die ik wil doen' gaan samenstellen...


* wrok is opgelost - er is weer lucht... fijn...


* de rest wordt nog aan gewerkt, langzaam aan...

Monday 27 February 2012

plan

Dacht ik vanmorgen heerlijk voor mezelf te hebben, na de vakantie, 
hangen er twee mannen rond in mijn woonkamer...
Meneer G is ziek, al bijna een week, en Ots heeft bij de voetbal 
een flinke beenblessure opgelopen, en mag nog een dagje bankhangen... 
Maar daar gaat dan wel mijn maandagochtend met croissant en kopje koffie... 
Krant is gelezen (ik ben op de hoogte van de Oscar-winnaars, 
en blij verrast dat The Artist een doos vol won) 
en mijn voornemen om aan de box set van Sherlock te beginnen 
moet ik nog een paar dagen uitstellen, vrees ik...

Wandeling dan maar, en plannen maken voor de rest van de dag...


Sunday 26 February 2012

troje

snapte d'r niet zo goed, toen ik 'r 25 jaar geleden leerde kennen,
maar ik geloof dat ik er nou wel achter ben...
wou dat ik wat van haar onvoorzichtigheid kon lenen...
misschien komt dat bij mij nog wel een keer...

Mooi lied, dit

 

Thursday 23 February 2012

dingetjes

soms kom ik sites - zoals deze -  tegen waar ik heel blij van wordt, en dan wordt een deel van mij aangesproken wat ook aan het werk wil, wat dingetjes wil maken, maar ik weet nooit wat ik wil doen, in welk vat ik het precies moet gieten...

dat stukje moet ik nog gaan onderzoeken, 
hoe ik daar kom, 
welke 'manier' het beste past bij mijn dingetjes...

geduld, zegt men dan, een schone zaak...

van die site dus

Wednesday 22 February 2012

relatief

Als ik eerlijk moet zijn, vind ik de liefde en relaties en intimiteit doodeng...
Niet een beetje eng, nee: doodeng...
Om te vermijden of toch liever op behoorlijke afstand te houden-eng...

Hier kwam ik even geleden ineens achter, nadat ik mijn relatie onder de loep nam, en mijn voorkeur voor mannen zoals deze, en tot de enige conclusie kon komen die voor mij logisch was...
Ik heb, net als vele anderen op deze planeet, intimiteits-issues... En flinke ook...

Zolang ik me kan herinneren, woon ik het liefste in mijn hoofd, in een wereld die ik voor mezelf heb gecreeerd, met mensen die ik kan vertrouwen (want denkbeeldig) en liefdes waar ik grip op heb... Sinds ik er over kan schrijven komen mijn innerlijke personages daar tot 'leven', hebben zij een plek om te 'zijn'... De enige reden die ik kan bedenken - na uitvoerig lezen over het psychologisch proces van de mens van kindsbeen af {en het in werking gezien hebbende in mijn eigen kinderen} - is dat ik behoorlijk ben gekwetst in mijn leerproces, toen ik moest leren om relaties aan te gaan met andere mensen/kinderen in mijn omgeving, en daar nogal wat knauwen opgelopen moet hebben... In mijn hoofd werd een veel veiliger plek, en dat is eigenlijk zo gebleven...

Soms lijkt het, of voelt het zo, dat de tijd dat ik moeder werd, kinderen kreeg en voor ze wilde zorgen, een soort van droom was, alsof er een andere app was geinstalleerd waarmee ik dat voor elkaar kreeg. Want die Earth Mother die er toen zat, is nu ver te zoeken... Ik kan nog wel zorgen, en diepe liefde voelen voor mijn kinderen, maar het zit er niet meer op die natuurlijke, vanzelfsprekende manier die ik voelde toen de kinderen nog klein waren... Alsof, nu ze hun eigen vleugels gaan uitslaan, ik ze niet meer zo vertrouw, op dezelfde manier als toen ze nog klein waren en me nodig hadden... En mijn echte ik, de egocentrische, op mijn eigen planeet levende Daan, die wil er weer uit, die wil weer ruimte... En het accepteren daarvan is voor mij een heel belangrijk punt.

Het menselijk brein en gevoelsleven is een opmerkelijk iets...


Tuesday 21 February 2012

scrubbed up

samen met mijn obstinate puber kijk ik graag naar Scrubs...

dat is er zo ingeslopen...
ik had het een paar keer per ongeluk gezien en nu zoek ik het bijna op...
fijn, weer een verslaving er bij...

Wat ik er zo leuk aan vindt?
De dwarse, eigenzinnige, sarcastische dialogen, de anti-helden, de on-amerikaanse bijna-normaalheid van de personages, hoewel ze allemaal behoorlijk gestoord zijn {maar zijn we dat allemaal niet, eigenlijk, in meer of mindere mate?!}... Referenties naar dingen die ik mijn puber moet uitleggen (vreselijks uit de jaren 80/90)... Maar vooral de dialogen...


Monday 20 February 2012

geschied kundig

Heel soms zie ik foto's van mijn voorouders...
Opa's en oma's, tantes en ooms, al dan niet in luiers, met mutsjes op en poserend alsof hun leven ervan afhangt...
Ooit, toen ik met mijn opleiding voor Aktiviteiten Begeleider aan het doen was, kregen wij de opdracht om mensen te fotograferen op straat, wat voor mij een doodeng gegeven was - wildvreemden aanspreken en iets raars van ze willen - en bij de uitleg die daarbij hoorde kregen wij te horen dat oude mensen vaak niet zouden willen, omdat zij nog uit een tijd stamden dat foto's maken een Serieuze Aangelegenheid was. Dat deed je maar een paar keer per leven (vooral bruiloften, al dan niet die van jou) omdat fotograferen niet zo makkelijk was als het toen was, in 1985, toen ik met een camera en een klasgenoot op stap werd gestuurd... En het bewijs wat ik wel eens tegen kom in boeken die bijna uit elkaar vallen is daar - er zijn maar weinig foto's die niet in scene zijn gezet...

Aan mijn vaders kant zijn er meer foto's te vinden van oude familieleden, en het is best grappig soms om een klein stukje geschiedenis mee te krijgen. Ik leer over oude ruzies tussen deze en gene, over oude vrijsters, en kinderen die er nog niet zijn als de foto waar je naar kijkt genomen is, over de mens achter de naam die je wel eens voorbij hoort komen... De dingen die strikt geheim moesten blijven, op gezichten die hun best deden zo flatteus mogelijk te zijn voor de eeuwigheid van het zwart-witte plaatje.

En dan is er de nogal vreemde realisatie dat je gezichten herkent: die van jou komt ergens bij een oude tante terug, trekken van je moeder zie je in een oom op een foto uit 1934... En nog vreemder: allebei mijn opa's waren behoorlijk goed-ogende mannen... Wat moesten die  in vredesnaam met die oma's van me?!

De nieuwsgierigheid voor mijn voorvaders is gewekt, en ik ga mijn best doen om nog meer plaatjes te ontfutselen en een soort van verhaal te maken van de vreemde, trotse, geheimzinnige groep mensen die mijn familie is... Wie weet wat ik allemaal nog vindt...

- mijn opa en een paard ergens in west brabant -

Thursday 16 February 2012

vers

Omdat ik dringend Roosendaal uit moest, om mezelf een beetje sane te houden, was ik vandaag een tijdje in Breda. En omdat mijn vriendin S mij de vorige keer attent had gemaakt op een 'ouderwetse' platenzaak in de buurt van de v&d, ging ik daar dus linea recta heen. Velvet heet he, en ik voelde me meteen weer 17, toen ik uren doorbracht in 'echte' platenzaken, waar ze 'echte' muziek speelden die ik normaal alleen hoorde op de vara-dinsdag, of toen ik Studio Brussel ontdekte...

Vandaag, druilerig en ik ook, hadden ze de cd van een band opgezet die mij vaag bekend voorkwam. Of tenminste, dat dacht ik, want bij navraag bleek het een bloednieuwe band uit Schotland en was hun cd net uit... Maar ik was instant verliefd, en heb op Youtube een paar fijne nummers van ze gevonden...



Wednesday 15 February 2012

conventies

Meneer G snapt er geen hout van...
Hoe komt het toch dat hij in een land woont waar het lijkt alsof niemand zijn eigen beslissingen mag maken,  maar alles hangt aan allerlei conventies, waarin cultuur een algemeen bepaald iets is, niet iets wat groeit onder sub-culturen en daar ook gewoon mag blijven, maar moet worden omarmd door Iedereen... Waarin op bijna oorlogszuchtige wijze het element of surprise, de spontane opwelling of de Speling Der Natuur wordt uitgeroeid... Waarom kwam ik in godsnaam uit Holland?! (ja, eh, ik wilde koste wat het koste weg hier...)

Zoals te doen gebruikelijk in huize G, parkeerden wij ons gisteravond voor de tv om de Champions League wedstrijd te bekijken. Ik kijk meestal mee, vooral om het mannelijk schoon wat nog wel eens op een voetbalveld wil rondrennen. Met name de Duitse en Engelse teams doen het wat dat betreft goed bij mij... {naast het feit dat ik met meneer G en twee van de jongens sowieso graag naar {alles behalve Hollands} voetbal kijk, maar dat terzijde}. Gelukkig voor mij mocht er een Duits team spelen, maar daar was het ook afgelopen met de pret. Ze moesten tegen Barcelona... En als Barcelona speelt en er op de Nederlandse tv commentaar wordt gegeven {iets wat we ook graag vermijden}, zitten wij ons met zijn alleen eigenlijk alleen maar kwaad te maken - Barca heeft bij voorbaat al gewonnen, het andere team doet er in de voorbeschouwingen al niet toe, en Leonogwat Messi is God... Klaar... Dat ze de beker in September niet al gewoon aan die Spanjaarden geven, is voor mij een raadsel, dan kunnen al die andere, veel mindere teams gewoon normaal hun eigen leagues spelen en hoeven wij niet naar als dat gezever en goden-verering van de Hollanse commentaar-heren te luisteren over hoe fantastisch en buitengewoon het team uit Catalonië wel niet is...

Tijdens de wedstrijd - waarin wij heel erg voor de Duitsers waren (en ik nog erg over mijn verdriet heen moest omdat meneer Ballack niet mee mocht doen, vanwege ruzie met de manager) - kregen we meerdere keren de slappe lach, omdat heel vaak tijdens het uitweiden van de commentator over hoe fantastisch Barca was, het andere team bijna een doelpunt scoorde, en hij - beduusd - met een of andere slappe theorie kwam om het logisch te maken... Hollandse voetbalfans {en niet alleen zij} houden nou eenmaal van zekerheid en voorspelbaar, en Barcelona gaat gewoon winnen... Het andere team staat eigenlijk alleen maar op het veld omdat dat nou eenmaal zo moet... Helaas...

Oma en opa maakten ooit de berekening dat a. ze waren in Spanje, dus b. er moesten kadootjes mee naar Nederland, dus c. kregen de jongens een voetbal shirt van Barcelona, want d. ze hielden van voetbal, en iedereen vindt Barcelona goed dus liggen er nu een paar werkeloze Barca shirts met hun naam erop in de kast... Wij zijn voor - als we perse moeten kiezen - Madrid... Of in elk geval niet voor Barcelona... Huh?!

Vanavond mag Arsenal spelen, tegen Milaan. Helaas weer op de Nederlandse tv... Misschien zetten we het geluid wel gewoon af...

god, in een barca shirt... 

Monday 13 February 2012

botsing

'Ik mag zijn naam niet vertellen, ik heb het beloofd...'

De agent van de Metropolitan Police krabde op zijn voorhoofd en zuchtte nog een keer diep. Hij stond naast een personenwagen die behoorlijk gekreukeld was van voren, met een passagier die net bij bewustzijn was gekomen en een lege bestuurdersstoel, en kreeg weinig zinnigs uit de jongeman die enigzins beduusd tegen de auto leunde. Het was zondagochtend, een uur of 6 en zijn dienst zou er snel op zitten. Het zou allemaal een stuk plezieriger zijn als deze jongen gewoon zijn verhaal deed, vertelde wie er achter het stuur had gezeten en dan kon hij een proces verbaal maken, naar huis rijden en iets wat leek op een gewone zondag beleven met zijn twee zoontjes die hem waarschijnlijk gingen vragen of hij mee wilde voetballen. En daar had hij zoveel meer zin in dan het kruisverhaar wat nu gaande was. Een man van midden twintig, op een plaats van delict - auto tegen een boom gereden, niet erg hard, maar hard genoeg om een behoorlijke deuk te veroorzaken en het bewustzijn van de pasagier te doen verliezen, op de Main Road, en een spoorloze bestuurder, kennelijk eentje die doodsbenauwd was om met de politie in aanraking te komen. Het kenteken nachecken hielp niet - de auto stond op naam van de jongeman, die Leo heette en uit Hammersmith kwam. Een ademtest had al uitgewezen dat hij gedronken had, niet veel, maar genoeg voor problemen, had hij wel achter het stuur gezeten...

'Maar jij hebt duidelijk niet gereden, tenzij je bent geswitched van stoel en alsnog van je stokkie gegaan, maar dat geloof ik niet... Waar ben je bang voor? Informatie blijft vertrouwelijk, tegenwoordig. Weet niet wat je denkt dat er gaat gebeuren.... Tenzij je bestuurder Prins William was... Wacht, het was toch niet...'

'Nee,' zei Leo net iets te hard... 'Nee, hij heeft niets te maken met de koninklijke familie... Hij... Laat maar...' 

Thursday 9 February 2012

puberen

een van onze kinderen is flink bezig de puber uit te hangen...
schrikken wel, want wij dachten dat we er al waren met m...
prettig kind, dachten wij, aardig, doet lekker zijn best...
maar met de eindstreep in zicht - examens in het vizier - vindt hij het wel goed geweest...
uitdagen die handel, lijkt zijn motto...
en school is daar niet blij mee - makke kindjes graag! - dus krijg ik nogal vaak een boze leerkracht, of mentor, of administratie aan de telefoon, met vragen, of mededelingen, en dan voelt een deel van mij zich aangevallen. Ik doe het dus niet goed, mijn kind maakt problemen, daagt uit, gedraagt zich niet netjes volgens de regeltjes...

En dan, als ik het even laat bezinken, voel ik me eigenlijk best wel trots... Hij durft het tenminste...

Oudste deed het op een andere manier, die deed het ook veel eerder in zijn puberloopbaan, en daar waren we er vrij vroeg mee klaar, maar deze is dus andersom aan het losbreken... Iedereen zijn eigen aanpak, kennelijk, alleen ik ben geloof ik niet zo heel goed in pubers... Ik ben zelf een heel brave geweest, en de heftigheid van hoe de jongens tot nu toe puberen valt me moeilijk... Ik wordt behoorlijk geconfronteerd met mijn eigen struikelblokken (niet durven betwisten van wat me wordt opgedragen, mak als een schaap doen wat me wordt gevraagd, omgaan met de consequenties van mijn akties, mijn aktieve krachten vinden ipv in mijn zelfmedelijden gaan hangen, leren dat het leven niet altijd alleen maar leuk/makkelijk kan zijn) en dat is best wel heavy, soms...

Nou ja, als we deze storm doorleefd hebben, zitten we nog maar op de helft...
Weet niet hoe ik er bij zal zitten, over 8 jaar...
 Veel vakantie nemen, denk ik...


Wednesday 8 February 2012

vergelijkend

wellicht niet heel handig, maar als je een moeder als voorbeeld hebt die is zoals jij nooit kan zijn (volgens jouw eigen normen en waarden) dan voel je je (ik dan) vaak als een suffe mislukking... Soms vraag ik, als we op zondag aan de koffie en stroopwafel zitten, wel eens aan haar of ze de komende week nog dingen had gepland, en dan komt er een lijst met afspraken en van alles, waardoor ik me dan meteen - onterecht, dat weet ik wel - een lakse lummel vindt, die wel eens wat aktiever in het leven zou mogen staan... Terwijl dat helemaal niet bij me past, tenminste, niet als constante factor... Ik hou best wel van aktief, van dingen doen, maar er moet voor mij een heleboel rustpunt in zitten.... Ik staar graag voor me uit, zoek inzichten en lees graag, mijmer en droom, mijn moeder is een doener, en heel goeie ook...

Vergelijken is nooit goed, maar we doen het - onbewust - wel... Vergeleken met... lijk ik (doorhalen wat niet van toepassing is) lui/dom/nutteloos, vergeleken met ... gaat het met mij wel goed... Vergeleken met ... die ook vier kinderen heeft... Nou ja, u kent het verhaal... Is het handig? Soms wel... Dan kan je beter uit de vergelijking komen, dan doet het je ego even goed... Maar vaker voel je je een lummel, flink tekortschietend in hoe je bent... Maar jij bent jij, jij hebt jouw leven gehad, komt met jouw eigen verhaal op deze wereld, en hebt je eigen dingen te leren... Vergelijken met wie dan ook slaat helemaal nergens op...

Onze kinderen zullen ook andere mensen worden dan we waarschijnlijk hadden bedacht, en dat is prima... Vergeleken met ons hebben ze andere voordelen, maar ook behoorlijk wat nadelen, en het is aan hen om er iets van te maken... Ik kijk soms naar onze mannen en hoop dat we ze genoeg warmte en liefde en daadkracht en common sense hebben meegegeven om een leven lang mee te doen... Geen idee of dat gelukt is - wanneer weet je of je kinderen af zijn? Vergeleken met hoe ik was toen ik 18 was... Of bijna 16... Hoe is het nu om een jonge man te zijn? Hoe zal het straks voor Pops zijn om een jonge dame te zijn? Vergeleken met toen?
De tijd zal het - wederom - leren...

handtasjes

op de Vlaamse radio 1 hebben ze een heel fijne muziekkeuze...
om een of andere reden is het bijna altijd mijn smaak, liedjes die ik al heel lang niet heb gehoord, die iets doen met me, en deze kwam gisteren zomaar voorbij, en het raakte een snaar... Waarom weet ik niet precies, het doet me niet echt denken aan iets uit mijn verleden, maar wellicht is het iets van sentiment, toch, stiekum, een gevoel van veiligheid of zo, van vroeger...
Ik weet dat dit nummer pas door een andere band uit de motteballen is gehaald, maar deze van Rodders is voor mij de enige echte... (terwijl ik verder echt nix heb met 'm...)

Tuesday 7 February 2012

cliché mensjes

Om nog even terug te komen op dat stukje 'kerk' waar Kati en ik niet helemaal uitkwamen: ik denk dat voor mij het grootste struikelblok is dat het geloof in mijn familie (en in vele, vele anderen hier in Brabant, maar ook in andere delen van Nederland, en Europa) zoveel schade heeft aangericht aan dingen als eigenwaarde en zelfrespect, en zelf-bepaling, doordat er van kleins af aan werd gespeeld, geklooid aan je behoefte om ergens bij te horen. Als je van heel jong af aan te horen krijgt dat God {en/of papa} boos wordt als dit, of dat de Heer {en/of mama} verdrietig wordt als dat (en dan meestal om dingen waar jij dan bijna geen controle over kon hebben, zoals basale lichamelijke of emotionele reacties op van alles), dan fuckt dat nogal behoorlijk met je innerlijke systemen...

Een tijdje geleden las ik een een of ander damesblad dat een van de redacteuren in haar stukje bijna smeekte om iets van de vroegere kerk-leiding terug te krijgen in de maatschappij, want dat miste ze zo - leiding van boven af... We moeten het tegenwoordig allemaal zelf maar uitzoeken, met allerlei zelf-hulp boeken en bijbehorende goeroes als nieuwe bijbels en pastoors... Want we weten het niet meer...
Nee, natuurlijk weten we het niet meer... Als je altijd verteld is hoe je moet leven, hoe je moet zijn, dan is het inderdaad spartelen op het droge, voordat je weer een soort van houvast hebt, maar is dat verkeerd? Kennelijk... Niet weten wat je moet doen, hoe je moet leven is doodeng, dus verkeerd... Ik worstel er zelf al weet ik hoe lang mee, en soms denk ik het gevonden te hebben, maar dan gebeurt er weer iets, en dan weet ik het ook niet meer... Hellup!! Iemand??!!! Boek!! Snel...
Maar toch...

Afgelopen week gingen meneer G en ik naar een film, Les Bien-Aimes. We hadden er zin in, het leek ons wel een fijne, maar al na een uur hadden we allebei het idee dat we een beetje verkeerd zaten... Was dit de 'onweerstaanbare' Catherine Deneuve die ons was beloofd?! Welk 'prachtig liefdesverhaal'? Kommer en kwel, en het hing van clichés en treurnis aan elkaar, en de liedjes... Jesus christ... Meneer G ging van ellende de zaal uit, en ik zwoegde mij naar het einde toe...  Nou ja, jammer dan, er zou wel weer een andere leuke film draaien en anders kunnen we altijd nog naar Breda... Maar de rest van de zaal (bomvol) leek het allemaal heerlijk te vinden... Gelachen dat er werd, en genoten... Meneer G begreep niet dat niemand net als hij zag wat een onzin het was... Ik dacht dat het kwam omdat men liever een film vol clichés zag (en wist waar men aan toe was) dan dat ze uitgedaagd zouden worden door iets wat ze niet begrepen (zoals deze film, waar maar 8 man in de zaal zat), en dat dat waarschijnlijk een best wel Westers ding is, niet alleen in Nederland...

Waar ik heen wilde met dit stukje? Eh... Voor jezelf leren denken, je eigen leven leven, de meneer pastoors {tegenwoordig vervangen door de media} en de mening van je familie links durven laten liggen/staan... Niet bang zijn voor de duivel, of verdoemenis in de hel, of voor de praatjes van de buren, of je gevoelens, je emoties...
Maar dat is dood en doodeng...  want wie vertelt je dat je het goed doet?!

Monday 6 February 2012

visueel

- deze is een {soort van} reactie op de blog van Kati -

Wanneer is een mens zo oke dat men geen hulp nodig heeft van zijn omgeving, of allerlei instanties?

Deze vraag speelt al een tijdje door mijn hoofd. Vooral omdat ik ervan overtuigd ben dat ik het zonder die hulp niet zou redden in het leven. Natuurlijk weet ik dit niet, en denk ik dit vooral - ik heb het nog nooit echt geprobeerd, sinds een hopeloze poging ooit in Engeland, toen mijn pa mij moest komen redden, omdat Prinsesje Petronella hier zich in de nesten had gewerkt en blut was... Sindsdien ben ik al bijna 20 jaar samen met meneer G, heb ik 4 prachtige mensen op de wereld gezet, heb ik een Baan, die Betaalt, en woon ik in een heus huis... Alleen: meneer G en ik passen niet meer zo goed samen in dat huis met al die kinderen - naarmate mijn persoonlijkheid sterker wordt, slinkt dat van hem dus niet, botst het als een kermisattractie, en de kids zijn ook geen ineen krimpende viooltjes (lamme vertaling uit het engels: onderdanig, nietig) - dus hebben we besloten om of een heel groot huis te visualiseren (maar meneer G gelooft daar niet zo in), of twee aparte huizen naast elkaar, of in de buurt, maar dat zit er dus financieel niet zo in... Of accepteren dat het de komende paar jaar niet zal veranderen...
Maar, maar, maar...

Ik vind mezelf dus niet Goed Zoals Ik Ben...
Ik ben niet Sterk, of Zelfverzekerd, of Zelfredzaam, of Daadkrachtig...
Want dat hoor je te zijn in mijn ogen, als je Volledig mens bent...
Ja, soms wel, dan lukken al die dingen gewoon, maar het is niet mijn Dagelijkse Stand, zeg maar...
Of misschien zie ik mezelf wel niet helemaal goed, heb ik nog een heleboel oude rotzooi in mijn hoofd, oude overtuigingen die niet meer van toepassing zijn (als ze dat ooit al waren...).
Als ik goed genoeg ben voor mezelf, dan moet dat toch oke zijn?
Alleen: dat huis...
Hm... Visualiseren dan maar...

georganiseerde sneeuw

Nou, de dag begint al fantastisch...
maak ik mijn favoriete ontbijt klaar (bio-yoghurt met Krunchy {spelt} en stukjes gedroogde abrikoos) blijken de cranberries op te zijn!!! En die maken het juist zo lekker... Wat nu?!! Hm...

Iets anders:
Afgelopen vrijdag, toen het in Roosendaal ineens begon te sneeuwen, en ik de dwarrelende vlokjes al dansend neer zag dalen, wist ik dat terug naar huis fietsen interessant zo worden... Wist niet of er gestrooid zou zijn, alleen dat het verkeer tot chaos zou zijn geworden, want dat is het altijd, op de eerste dag van de sneeuw... Sneeuw is een betere terrorist dan welke fundamentalist ook... Hier in het Westen dan... Neem een paar miljard lieflijke vlokjes en een heel land ligt op zijn kont - treinen rijden niet, auto's gaan stapvoets en fietsers glibberen naar waar ze heen moeten... Er heerst nog net geen totale paniek...

Eigenlijk ook wel een mooi voorbeeld van wat wij met zijn allen - mits net als die sneeuwvlokken samenwerkend - voor elkaar zouden kunnen krijgen...

foto bovenaan: otto
foto hieronder: max

Thursday 2 February 2012

ruim tijd

Most men lead lives of quiet desperation 
and go to the grave with the song still in them.
{de meeste mensen leven een leven van stille wanhoop, 
en gaan naar hun graf met nog het liedje binnen zich}




Deze week kwamen mij een aantal dingen bij elkaar - 'toevallig' - waardoor een deel van het Grote Probleem waar ik al mijn hele leven mee lijk te zwoegen, wat ik al zo lang meezeul, een flinke trap lijkt te zijn toegediend...
Maar dat heb ik vaker gedacht, dus ik geloof niet dat dit m is... Misschien een eerste of volgende scheur in het ijs... Ik hoop het...

Wanhoop is een van de krachtigste en meest nutteloze van alle emoties, echter, velen van ons hebben het aangeleerd als een van de meest voor de hand liggende. Zoals ratten die leren dat het geen nut heeft om van de ene naar de andere kant te klimmen omdat ze een electrische schok krijgen zodra ze het proberen (in tegenstelling tot diegenen die leren dat er een beloning ligt aan de andere kant), gaan velen van ons gebukt onder de aangeleerde reactie die ooit kwam van diegenen die onze opvoeding op zich namen (vaak zelf zo getraind...) en onze omgeving om niet eens een poging meer te wagen om ons leven een andere draai te geven, om over het hekje te klimmen en onze beloning te zoeken, want waarom zouden we weer een schok riskeren?

Als zich een probleem aandient, of iets wat je niet wil dat het gebeurt is het een gezonde reactie dat je gaat zoeken naar een oplossing, iets waardoor je verder kan, of uit de situatie waarin je zit. Wat iets is waar je niet eens over na zou moeten denken... Een overlevingsmechanisme wat bij een aantal van ons gelukkig nog wel goed werkt... Gelukkig maar...

En bij mij wordt er nog steeds aan gesleuteld. Ik moet het eerst gaan herkennen, wanneer het gebeurt, wanneer ik in wanhoop-modus ga, en wanneer ik ruimte en energie toelaat om de oplossing tot me te laten komen.. Vanmorgen lukte het even, en het voelde als een opluchting, alsof ik iets wat me in een wurggreep had even los kon laten... 'Zie je wel,' werd er tegen me gezegd, 'de oplossing zit wel in je, als je er maar plaats voor maakt...'

Tijd om op te ruimen dus...