van alle dingen die ik met het loslaat proces en boeddhisme, en leven met mijn wederhelft, tegenkom, is het omgaan met mijn introverte, melancholische, neigend naar depressieve aard, wel de lastigste. Als ik alles kan loslaten {sedona}, als ik alles van binnen kan vinden {boeddhisme} en als het allemaal een keuze is (zoals wederhelft mij doodleuk meldde toen ik het ooit aansneed, twintig jaar terug), dan zou ik toch ook al lang een manier moeten hebben gevonden om me niet zo zwaarmoedig en triest te voelen, als ik niet in het gezelschap ben van 'irritant' optimistische, of gewoon gezellige, liefdevolle, vrolijke mensen...Want dan gaat het wel, eigenlijk... Ik ben een klassiek voorbeeld van je heil in dingen buiten jezelf zoeken, terwijl ik weet, heel goed weet, dat het allemaal wel binnen in je zit en het zo graag, ZO GRAAG, uit mezelf wil halen als ik alleen ben, en niet uit gezelschap of een potje pillen van de Tuinen (
natuurlijk, dat dan weer wel...).
Omdat ik uit een nest kom waar er al jaren mee wordt geploeterd, om het ten eerste te aanvaarden als zijnde wie je bent, diep van binnen en dat dat oke is, en niet zwaar ontkend, was het een verademing in eerste instantie om in East Sussex in een omgeving te zijn waar ik me licht voelde, vrolijk op een bijna dagelijkse basis, en waar ik mensen ontmoette die mij gewoon leuk en grappig vonden, en ik me niet zo heel vaak heel melancholisch voelde, of waar het tenminste niet als
zorgwekkend werd beschouwd (Engeland is een land vol weemoedigen, maar daar kunnen ze er heel hard om lachen...). Behalve dan door mijn lief, die vond dat ik ook kon kiezen om niet depressief door het leven te gaan. Vooral omdat er in zijn gezin niet aan 'ziekte' werd gedaan, en al helemaal niet aan 'geestesziekte'. Daar was geen tijd voor, er moest gewerkt worden en niemand wist trouwens hoe je
medeleven en
genegenheid moest doen, dus ontkennen was de beste optie...
 |
mooi melancholische filmposter van Manhattan,
film van Woody Allen |
En je staat echt versteld hoe goed je jezelf iets kunt aanpraten als het effect lijkt te hebben, vooral het effect waar je al jaren naar op zoek bent: een relatie... een prettige, leuke relatie waarin er werd gelachen en het leven van een lichte, melige kant werd bekeken... Behalve dan als er een zware wolk boven mijn hoofd hing en ik met alle energie die ik had, alle kracht die ik kon vinden, mijn best deed om die naargeestige gevoelens weg te proppen, achter een schermpje waar niemand ze kon zien en ik ze niet kon voelen... {chocola helpt dan ook wel eens,
veel chocola...} Het zou me zomaar mijn relatie kunnen kosten...
Maar misschien is het nu dan wel tijd om ze in alle liefde en warmte te ontvangen, al die rottige gevoelens, als die zwaarmoedige emoties, al die zwarte wolkjes die zich om mij heen vormen, om dat ik ze al 42 jaar niet heb willen zien, niet heb willen voelen, niet kon accepteren dat de deel zijn van mij...
Spannend...
