graven

soms pik ik een aflevering mee van een programma op de BBC (Who do you think you are), waar men op zoek gaat naar de stamboom van een bekende Brit/Ier, en soms ook zit er een heel mooie, indrukwekkende aflevering bij. Ooit zag ik het staartje van die waar Jeremy Paxman (goedopgeleide, intelligente, beetje snibbige presentator van een van politieke avondprogramma's op de Beeb) die er achter kwam dat zijn voorvaders in een werkhuis zaten, ergens in het noorden, en hun kinderen bij familie achter moesten laten om elders in het land op zoek te gaan naar werk... Met betraande ogen en een dikke keel stond hij oog in oog met het werkhuis...

Op Youtube staan een aantal afleveringen en ik pikte die er van Martin Freeman {Sherlock, Hitchhikers Guide, binnenkort The Hobbit} uit, en kreeg zo ook weer een stukje geschiedenis voorgeschoteld. Inclusief de dingen die men toen liever verzweeg - er was genoeg om je over te schamen... Grappig om dat te zien door de ogen van iemand die zijn familie voorbij zag komen. Om vreemde redenen maakt het nog meer indruk als het jouw opa was, of een overgrootmoeder die dat stukje geschiedenis meemaakte, stierf aan enge ziektes, vocht in oorlogen die we uit boeken kennen... Alsof die geschiedenis zoveel echter is dan, ineens...

Die van Stephen Fry, mijn held bijna, die leuke programma's maakt en grappige boeken schrijft, bleek om vele redenen heel erg indrukwekkend. Het nam hem naar een deel van Europa waarvan ik weinig weet (Hongarije) en zo leerde ik over het Oostenrijks-Hongaarse Rijk waar ik ooit wel eens heel vaag over had gehoord, en helaas ook dat zijn halve familie omkwam in Auschwitz, maar dat zijn opa het geluk had om naar Engeland te mogen verhuizen voor de baan die hij had bij de suikerfabriek in het dorp waar hij woonde. Hoe toeval hem redde uit de klauwen van een bijna vastbesloten lot...

Toeval... Schaamte... Kwinkslagen... Drama's...
Hoe zou men naar de geschieden is van onze familie kijken over zoveel jaren? Misschien moet ik toch eens gaan wroeten in de van mij...

- over de regenboog -

heb er een nieuwe, wekelijkse hobby bij, de komende tijd...

Op BBC1 zijn ze op zoek naar een verse Dorothy, die in de musical Over the Rainbow gaat spelen (naar The Wizard of Oz). En omdat Graham Norton het presenteert, en dat soort programma's daar wel te pruimen zijn, en ik soms een onstelpende behoefte blijk te hebben aan show-songs en drama (elke zaterdag zat ik klaar toen de zoektocht naar Joseph aan de gang was, en zelfs de zoektocht naar dat mens voor Oliver werd bekeken door ondergetekende...), duurde het ongeveer de lengte van het reclamespotje voor het programma voor ik om was. Otto denkt er nog even over, maar Polly zat gisteren naast me en deed vrolijk mee.

Vrijdag en zaterdag waren de eerste shows op tv, en zowel Alan (die helemaal niet van dit soort dingen houdt, zegtie) als ik hebben een favoriet... En de liedjes die werden gezongen kregen deze oude taart in beweging. Er schuilt dus een dramaqueen in mij en misschien is de tijd rijp om haar naar buiten te laten...

Voor jullie:


en door die andere dramaqueen:

- vernieuwing -

Is het mogelijk om opnieuw te beginnen? En moet je dan totaal opnieuw, of kan je ook op kleine nivo's door dingen te veranderen op nieuw?

Een heel mooie docu van de Boeddhistische Omroep groef wat dieper in deze vraag met een paar mensen die er op hun eigen manieren mee aan het stoeien waren. Helaas werd het op een godsonmogelijk tijdstip uitgezonden, en duurde het even voordat het beschikbaar was op internet, maar na het bekijken ervan werden evenveel vragen beantwoord als dat er verse in mijn hoofd verschenen... Zoals dat hoort met dat soort dingen...

Een van de gevolgde mensen was een vrouw van mijn leeftijd die haar baan was verloren en in een moeilijk tijd terecht kwam waarin zij zich afvroeg of zij wel weer terug wilde in de 'ratrace' van regelen, werken, verdienen, of dat ze liever meer tijd met haar kinderen wilde doorbrengen en haar hart volgen. En wat zou dat dan als gevolgen hebben voor haar relatie, want minder werken betekent minder verdienen en minder verdienen waarschijnlijk dat hun huis zou moeten worden verkocht... En daar zag haar man dan weer niets in... Dilemma gerezen...

En daar lopen volgens mij heel veel mensen tegenaan, als ik mijn oor te luister leg en gesprekken opvang - willen wij spiritueel verdiepen, en accepteren dat de keuzes die daarmee samen (kunnen) hangen wel eens materiële achteruitgang met zich mee kennen brengen, of is dat niet eens een optie? Is in je (grote?) huis blijven wonen en in je (grote?) auto blijven rijden, belangrijker dan een rijk gevoelsleven? En waarom dan? Die vraag zagen wij dik uitgesmeerd op het gezicht van o.a. de man waarvan wij onze huidige auto hebben gekocht - ruilen jullie echt je grote MPV in voor een klein, lelijk Fiestaatje van 15 jaar oud?! Zijn jullie gestoord? Ja dus... En de eerste vraag die iedereen stelt als ik vertel dat Lief een dag minder is gaan werken om aan zijn innerlijke rust en ontwikkeling toe te komen, is steevast: en jullie inkomen dan? Van slechts een persoon kwam de vraag: en, is hij er gelukkig mee?

Daar komen wij steeds op terug, in gesprekken over spiritualiteit, die keuze tussen doen wat voor jou belangrijk is, of doen wat je meent dat normaal wordt gevonden (en dat gaat echt heel diep, dat doen wat anderen belangrijk vinden. Hoe vaak ik niet hoor dat men iets niet doet omdat het raar is >volgens wie dan?< of wel doet omdat het zo hoort) en het is voor ons duidelijk dat je innerlijke stem de enige is die ertoe doet. En zolang je die in combinatie kan brengen met gemeende, liefdevolle hulp aan anderen, dan gebeurt er vaak zoiets moois...

- gedachte-kronkelend -

Met een zieke dochter hier beneden en plensregen die ik buiten uit het raam zie vallen, een sombere maandag... Van die maandagen waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Maandagen, waarvan ik niet blij wordt, waar ik behoefte aan veel koffie en chocola van krijg. Zulke maandagen.

Heb de afgelopen week erg lopen tobben met mijn innerlijke vrede en rust... Relatie met Lief kwam zwaar onder vuur te staan, vooral door dingen die in mijn hoofd zaten, gedachten die ik maar niet onder controle kan krijgen. Hij was zich natuurlijk van geen kwaad bewust, stond alweer met zijn ogen te knipperen van alle onvrede die er uitkwam, en waar hij niet van plan was zich veel aan te trekken (zo jaloers op het feit dat hij dat kan...). Had stevig de smoor in de saaiheid van mijn leven (alweer) en wilde weer iets wat leek op de spanning, plezier liefdesbeleving die naar boven borrelde dankzij mijn mail-gesprekken met oude vriend uit Belgrado. Realiseerde me al snel dat dat onzin is, dat toen toen was en nu nu, en dat - hoewel ik toen mooie herinneringen en ervaringen heb opgedaan - ik nu ben waar ik moet zijn. En dat erover tobben en wensen dat ik ergens anders was niet erg helpen.

Een paar documentaires op de Boeddhistische omroep die ik dit weekend bekeek, haakten daar mooi op in, en gaven me wat meer voer voor denken.
Deze heel mooie gaat over liefde, en hoe die je leven kan verrijken, maar hoe het ook een voortdurende strijd kan zijn. En dat dat er ook gewoon bij hoort...
Deze gaat over meditatie, eentje vanuit een oosterse oorsprong naar een westers perspectief bekeken. Waar ik ook al mee worstel: de tijd vinden om het dagelijks te doen, er een persoonlijke traditie van maken, en leren van de dingen die naar boven komen. Niet bepaald gemakkelijk, maar zo mooi als het lukt.

En zo kronkelen mijn gedachten voort - van de ene 'crisis' naar de andere. Mocht ik ooit een plekje van constante rust vinden, zal ik het melden...

- dag muur -

Omdat de aflevering van Louis Theroux over zijn poging om Michael Jackson te ontmoeten (vanzelfsprekend was dit een oude opname) mij iets meer in zijn greep hield dan eigenlijk wilde, en ik zo wakker was om niet nog even te checken op welke zender ik eigenlijk moest kijken, mistten we de eerste helft van 'Goodbye Lenin'... Gelukkig is 'ie vrijdag a.s. nog een keer te zien, maar ik baalde even. Had hem graag gewoon helemaal gezien, omdat ik hem tot nu toe steeds gemist heb.

Natuurlijk staat deze week in het teken van de val van de Berlijnse Muur, twintig jaar terug, en ben ik daar stiekem wel heel blij mee, want mijn verstolen liefde voor alles Duits, wordt hiermee heerlijk gevoed... Morgen is op Duitsland 2 een soort van Domino Day maar dan met een aantal kilometer door allerlei kunstenaars van over de heel wereld beschilderde stukjes nep-muur om die twintig jaar zonder Muur te vieren. Wat dan doorheen Berlijn zal gaan. Gedachten aan wat er 20 jaar terug allemaal gebeurde, de excitement van toen, zullen vast weer naar boven komen.

Max was vorig jaar met zijn mede-jaar 3-ers vier dagen in de stad. Hij zag er nogal tegenop, omdat hij niet veel opheeft met zijn mede-scholieren (wat klinkt dat bekend...), maar Berlijn zelf maakte alles ongeveer goed. Hij genoot van de combinatie van oude gebouwen en de moderne architectuur, de vriendelijke, behulpzame, bescheiden mensen die in Berlijn wonen, het gevoel dat het eigenlijk nog steeds een beetje een gespleten stad is, de geschiedenis is nog steeds niet helemaal uitgegumd, of vergeten. en wellicht is dat maar goed ook. Hij kwam met een heel goed gevoel terug, en heel veel mooie foto's (dezen in de blog zijn van hem).

Het voedde meteen mijn wens om naar Berlijn te gaan. Of gewoon irgendwo in Duitsland... Maakt niet uit waar. Hoewel een achterbuurt van Hamburg nou niet perse hoeft, maar echt heel kieskeurig ben ik dus niet...

Had ik dan toch wat meer werk moeten maken van dat prachtige vriendje van toen... Dan woonde ik nu ergens daarzo, en hoefde ik geen fortuin neer te tellen voor Playmobil of Ostheimer spul, en sprak ik nu vloeiend steenkolen Duits in plaats van wordperfect English, en groef mijn zoon kuilen aan het strand van Zoutelan.... Oh, dat doet ie al... Zie je wel - we zijn er al bijna...

- snotter-tv * 2 -

Na het bekijken van de laatste aflevering van die vijfdelige sci-fi serie, voel ik me erg vreemd. En ook nogal verward over waar dat dan vandaan komt.

Ik ga niet door over het hoe en wat (dat kan je eventueel hier lezen) en hoeveel tranen ik heb gelaten over het gegeven dat Hij er niet meer is, maar wel even over het idee dat iets als een tv programma je kan laten voelen alsof je door een trein bent aangereden. Want zo voelde het. Gisteren liep ik als een zombie rond en vanmorgen werd ik wakker met een gigantische hoofdpijn. Waarom kan iets waar je niet eens bij bent geweest, zoveel impact hebben?

Daarvoor moet ik terugdenken aan toen Lady Di gestorven was, in augustus 1997. Een vreselijke dag, ik weet het nog als de dag van gisteren, hoe heel Engeland in een staat van rouw plonsde, alsof Lady Di hun dochter/moeder/zus/buurvrouw was geweest. Terwijl ze niet meer was dan iemand waar je over las in de krant of de Privé, en waar regelmatig troep ever werd gesuggereerd. Ineens was zij de personificatie van alles wat goed was en mooi en was haar dood het bewijs dat de wereld slecht was. Boo hiss... En een verdriet, zoveel, en zo lang... De bloemen die hun weg vonden naar Buckingham Palace, de kaarten en de blijken van droefenis - ongekend in een land wat overal bekend staat om zijn beheerstheid, zijn geperfectioneerde afstandelijkheid. Engelsen doen niet aan publieke emotie (behalve misschien boosheid), en al helemaal niet voor tv. Maar daar was helemaal niets van over. Er werd gehuild, gepraat, geleden, en dat allemaal voor het oog van de wereld.

Er werden specialisten geraadpleegd - waar moet het heen met dit land - en die kwamen met theorieën die eigenlijk best wel ergens op sloegen: het verdriet van die mensen zat er al heel lang, en iets als een ramp als dit gaf ze een soort van goedkeuring om het verdriet te uiten. Het feit dat sommigen vertelden dat ze nu meer huilden dan dat ze bij de dood van hun eigen ouders deden, was in eerste instantie schokkend, maar ook begrijpelijk, als je nagaat dat er toen vast geen tijd of plek voor was. En zoiets kan dan dingen losmaken die je normaal binnen houdt. Om niemand tot last te zijn of omdat je niet weet hoe je je verdriet een plek moet geven.

Maar waarom voel ik me dan zo getraumatiseerd door een tv programma? Is het een zelfde vorm van onverwerkt verdriet of angsten die opgewekt worden door beelden van stervende fictieve personages of gebeurtenissen die misschien ooit wel eens zouden kunnen voorkomen, in een doemscenario vol verschikkingen? Kan een hooggevoelige geest sowieso nooit tegen dit soort dingen, of kan het worden gebruikt in een manier om met bepaalde emoties om te gaan?

Ik weet dat ik normaal blijf hangen bij behaaglijke programma's en films, die mij laten voelen dat de wereld eigenlijk wel heel leuk en fijn is. Maar dat is het natuurlijk niet altijd. en er steeds van weglopen, of niet mee om leren gaan, is best wel nutteloos. Alsof je een wereld kan recreëren waarin nooit lelijke dingen gebeuren, dat waar je je kinderen voor wil behoeden, omdat je ze zo graag alleen het moois wil laten leren. Maar er is niet alleen moois.

Maar in plaats van het behoeden voor lelijks en engs en beangstigends, is het belangrijk dat ze leren dat sommige dingen, hoewel niet fijn, wel doorheen te komen zijn. Verdriet en teleurstelling en boosheid en frustratie die niet doorleefd of geaccepteerd is, die geen plekje hebben gekregen, blijven zitten en komen terug. In de vorm van ziektes, of als je een science fiction programma zit te kijken waar vreselijke dingen gebeuren met sympathieke personages...

Of zo...

- snotter-tv -

Ik ben een watje.
Loop wel heel stoer te roepen dat sci-fi voor meisjes intussen heel toegankelijk is en dat zelfs ik deze week elke avond naar Torchwood kijk, maar na de aflevering van gisteravond weet ik het niet meer zo zeker...

Dat Captain Jack - na geëxplodeerd te zijn - weer herbouwd is, dankzij een methode die echt helemaal nergens op slaat als je nix hebt met Doctor Who, is tot daar aan toe. Suspend reality en go with the story, zo werkt het nou eenmaal. Maar dat de schrijvers het nodig vonden om de watjes tussen de kijkers eens flink de stuipen op het lijf moeten jagen, daar wordt ik erg verdrietig van... De grootste reden dat ik keek - Ianto, de conciërge die gepromoveerd was tot volwaardig medewerker en lief van Jack - ligt in een bodybag tussen de vele andere slachtoffers... Dood... Waaaahhhhh!!!!! Neeeeeee!!!!! Bleeeer...

En daar kan ik dus niet tegen... Mijn ´veel te betrokken zijn bij het verhaal´ is weer verworden tot een ´geobsedeerd zijn´ en daar kunnen vermoordde hoofdpersonages niet bij... Veel te emotioneel. Maar de must om er geen comfortabele romantische dramaserie van te maken waar de helden met elkaar trouwen en nog lang en gelukkig leven, begrijp ik heel goed. Al dat knuffelige gedoe - da´s voor watjes, en die moeten maar een dvd van Pride & Prejudice gaan kopen, of een film met Hugh Grant...

Weet niet of ik de aflevering van vanavond aan kan. Hij schijnt heel spannend te worden en het lijkt erop dat er van het hele team niemand overblijft, behalve die Welshe dame met gigantische tanden. Shit...

Om maar weer eens een Engelse uitdrukking te gebruiken: Maybe i need to get a life...

- ruimte voor meisjes -

Meisjes horen niet van Science Fiction te houden. Dat is een jongens ding en daar horen geen hysterisch gillende meisjes tussen die buitenaardse monsters eng vinden. Technische snufjes die wonderlijk levens redden (vooral die van de Held Van Het Verhaal) en verhaallijnen waar geen touw aan vast te knopen is als je er halverwege invalt, gebrek aan emoties - dit alles maakt dat meisjes verre blijven van Sci-Fi. Zo niet in ons huis... En ik geef de BBC de schuld... Hoewel - vroeger keek ik naar Battlestar Galactica, een zeer kinder (en meisjes-) vriendelijke sci-fi serie, waarin de held een mooie blonde jongen was die altijd zonder kleerscheuren uit de strijd kwam rollen. Er werden geen vragen gesteld, dat had ik al snel door, je moest gewoon aannemen dat wat er gebeurde op een ander planeet, of met speciale technologie gewoon mogelijk is. Klaar. Niet zeuren. Na mijn jeugd bleef sci-fi op de achtergrond - zowel Star Wars als Star Trek haalden het niet. In Engeland leerde ik Red Dwarf kennen - een spoof met een paar geflipte types en bakken vol humor, verhalen die echt nergens over gingen, maar wel werkten en het heel serieuze van sci-fi was meteen voorgoed verdwenen.

Totdat de BBC een jaar of 6 geleden besloot om Doctor Who nieuw leven in te blazen. Met drie jongens in huis en een echtgenoot die in zijn jeugd was opgegroeid met de kartonnen sets en grote, met aluminiumfolie bedekte zoutvaatjes (Daleks - waar hij zo bang voor was dat hij achter de bank kroop), ging ik daar niet onder uit komen. Al deed ik wel mijn best - ooit wel van gehoord, maar niet erg onder de indruk, dus kon ik er ook niet erg warm van worden toen de hype-machine in gang werd gezet. Daleks? Tuurlijk... Cybermen? Ja hoor... The Doctor? Dus? Maar de BBC - niet achterlijk - was slim en had een meisje gevonden die maatjes werd met de Doctor, een stoer meisje, niet zo'n hysterisch watje die bang is om haar nagels te breken. Nee, een meid (blond, dat dan weer wel - de papa's moeten ook wat hebben om naar te kijken...) die van wanten wist. En toen kwam de Doctor in beeld. Geen vreemd oud mannetje, geen excentrieke mafketel, geen geflipte professor, nee: een kerel, die zo uit de kolenmijnen van Yorkshire leek te zijn geklommen en de wereld wel eens eventjes zou gaan redden. Met zijn ultrasonische schroevendraaier. Yes... ik was verkocht...

Geen aflevering overgeslagen, kolenmijn-doctor is intussen vervangen door een prachtig (= lekker) ding met maf haar en blond meisje door drie verschillende stoere dames, maar ik blijf kijken. De verhalen zijn idioot, maar dat hoort nou eenmaal zo, en de buitenaardse monsters lijken het massaal op Engeland (= London) te hebben gemunt, de rotzakken... Maar niet alleen Daar, ook Wales, en dan vooral Cardiff blijkt een magneet voor engerds met wereldvernietigingsdrang te zijn (een van de afleveringen ging over Massive weapons of destruction, wat een woordspeling was op de weapons of mass destruction waar George Bush in die tijd steeds over bleef zei- zeuren, om toch maar Irak te mogen aanvallen...).

En daar zit nu dus Torchwood (anagram van Doctor Who), een soort van Geheime dienst voor alles buitenaards waar een van de onderweg opgeduikelde karakters, Captain Jack, het scepter zwaait. Hiep hoi! Ook al een mooike, met veel te perfecte tanden (hij komt uit Amerika) en een paar side-kicks (Gwen, irritante dame met Heel Erg Welsh accent; de oversekste gast die medicijnen heeft gestudeerd; het oriëntaals mutsje wat zeer begaafd is en alles van computers weet - laatste twee intussen niet meer onder ons - en Ianto, de prachtige ´conciërge´ die hopeloos verliefd is op Capt. Jack (gelukkig voor hem wederzijds) en intussen is gepromoveerd tot volwaardig medewerker. Gelukkig... Hij krijgt de beste tekst...). En intussen ben ik er dan achter waarom dit soort sci-fi (en ook Star Wars tot op zekere hoogte) wel door mijn meisjes-radar zijn geglipt: er komen emoties in voor. De karakters zijn niet allemaal koelbloedig en genadeloos - ze hebben hart voor de zaak en elkaar, er worden relaties aangegaan, men voelt. Misschien is dat het verschil met de Battlestar Galactica´s van vroeger - zijn de jongens die de scripts schrijven gevoeliger geworden?

Wat het ook is - vanavond is deel twee van een vijfdelige serie die elke dag een aflevering op ons afvuurt. Gisteren werd Capt. Jack opgeblazen, wat zijn vermogen om steeds uit de dood op te staan toch wel erg gaat testen. Ik stel geen vragen... Ik kijk en onderga en voel mee...