Thursday 30 May 2013

all that jazz...

een paar van de programma's die onze kinderen wel eens bekijken vind ik ook wel prettig. niet heel veel {de meeste vind ik schreeuwerige onzin die ik op de achtergrond moet doorstaan}, maar een paar zijn door de mazen van mijn net geglipt. de leukste van het stel is toch wel Hey Arnold. over een joch van negen een die in New York {of wat er toch heel erg op lijkt} woont bij zijn opa, naar jazz luistert en heel geflipte vriendjes heeft. en Helga Petaki tormenteert hem, noemt hem meloenenkop {wat er bij ons heel lang is ingebleven...} hoewel ze straalverliefd is op m. duidelijk geschreven door intellectuele lui die echt heel veel gevoel voor humor hebben {of toch een die ik herken...}, en voor sociologische oneffenheden, en van heel fijne muziek houden... jazz dus... chet baker, en miles davis, van die dingen...


en ik vind jazz wel fijn. coole jazz, van miles of baker of dave brubeck, of dizzy gillespie, niet van die ouwe-lullen-vvd-jazz... ik zie mezelf dan zitten in een koffietent in Antwerpen, met een boek, en zie de wereld aan me voorbij gaan, en neem nog een stuk taart, en mijn metgezel {m/v} vraagt of ik al zin heb ik lunch, of dat wel misschien nog een bakje koffie nemen, of gaan wandelen, en of mijn boek leuk is... het leven kabbelt voort, en de wereld doet zijn ding en ik het mijne, en het leven is oke...



intuïtief leven

naar aanleiding van dingen die >zij< schreef {en de eeuwenoude strijd met mezelf}, vroeg ik me regelmatig af: heeft het zin om te willen Veranderen? kan je niet veel beter Accepteren? Gelukkig Leren Zijn met Je Zelf? liggen daar niet juist veel van onze problemen, van onze ziektes en 'gebreken'? anders willen zijn dan we al zijn... niet kunnen/mogen/willen houden van diegene die we al lang en breed zijn... omdat men ons ooit heeft overtuigd van het idee dat wie we al zijn niet oke is, niet goed genoeg...

zo zonde eigenlijk... jammer van de energie...

maar ja, overtuigingen zitten vaak al vanaf zo een jonge leeftijd vastgemetseld, dat het veranderen ervan net zo lastig is als het leren bergbeklimmen aan een vis... elke dag mediteren schijnt te helpen {er zijn een aantal heel mooie geleide meditaties te vinden op het internet}, en hypnose ook. en elke gedachte die je hebt ondervangen en waar nodig: bijsturen. dodelijk vermoeiend, maar wel heel dankbaar...

geloven dat jij prima bent zoals je bent, vertrouwen hebben in je innerlijke leiding, houden van jezelf - allemaal dingen die, als je ze eenmaal vat, prachtig zijn. maar elke dag is een stap, elke liefdevolle gedachte is er een... "heb de moed om je hart en intuïtie te volgen. op een of andere manier weten die al wat je moet doen..."

Tuesday 28 May 2013

knuffels

voel je als ouder zijnde de pijn van je kind, of is het oude pijn van jezelf die ineens keihard komt binnenvallen?

met deze vraag ben ik al een tijd aan het strijden. als een van de kinderen niet blij is, ergens mee zit, of een 'uitdaging' heeft, en ik hun pijn of verdriet of onzekerheid zo dicht bij voel. het van ze af zou willen nemen, al weet ik dat ze er zelf doorheen moeten om te leren dat ze er sterk genoeg voor zijn.

ooit hoorde ik van iemand dat die pijn en dat verdriet die ik dan voel, dat dat oud zeer is van mezelf. dat het kleine meisje in me een knuffel van me wil en dat het dan weer oke is. of niet... maar het hoort dus bij mij...

had t van de week, toen ik ineens een soort van verdriet voelde, en dat linkte aan iets waar een van de kids nu doorheen gaat. een oude pijn kwam terug naar boven, omdat ik zijn strijd, zijn tobben herkende. ik zag dat van mezelf terug gespiegeld. en toen dacht ik aan dat kleine meisje waar ik steeds maar geen aandacht aan wil besteden, en zag hoe onzeker ze zich voelde, zo diep van binnen... de dingen die ik nooit durfde, de 'strijd' die van me afgenomen was door goed bedoelende ouders die op hun beurt in mijn pijn dat van henzelf terug gespiegeld zagen... en ik gaf haar een knuffel, innerlijk dus, een soort spirituele knuffel... en dat rare, onplezierige gevoel verdween, als sneeuw door de zon...

een dag later, bijna op dezelfde plek, in de winkel waar ik werk, was het heel druk en waren mijn collega en ik steeds maar in de weer, maar we maakte wel steeds grapjes, met klanten en elkaar, zoals normaal. en mijn collega, die over een paar weken de grote stap maakt naar een Ander Leven, in Australië  zei iets over knuffels, en ik zei dat ik er ook wel een wilde, voor de grap, en dus draait ze zich om, en ik draai mee, en we lopen naar elkaar alsof we in zo'n enge, romantische film zitten, aan het eind, met een strand en violen, en ten overstaan van een winkel vol klanten krijg ik van haar een knuffel... en hoewel het een grapje was, voelde het zo ongelofelijk mooi!

op Facebook wil er nog wel eens iemand zo'n filmpje plaatsen van youtube, waarin een paar mafkezen een Free Hugs dag doen, ergens in de wereld. en daar kijk ik dan wel eens naar. en gegarandeerd dat ik halverwege met natte ogen zit. elke keer... wat is het toch aan knuffels geven, aan aanraken, al is het maar even, dat het zoveel los kan maken?! waarom is het zo belangrijk?

weet het wel: endorfines en dingen met hormonen die ons gelukkig maken, allemaal heel technisch, maar als je erover denkt dan werkt het kennelijk net zo...

vreemd...

Monday 27 May 2013

5+1 songs #20

gisteren was het lappenmand-dag, dus was muziek wel het laatste waar ik me mee bezig hield...
hoewel er toch wel liedjes zijn die mij doorgaans opfleuren...
een greep:

{te beluisteren door op titels te klikken,
met excuses voor eventuele reclames}

1. rise - eddie vedder
uit Into The Wild, redelijk vrolijk voor Ed...

2. road to nowhere - talking heads
maf stelletje uit New York

3. senses working overtime - xtc
fine band, beetje vergeten, helaas

4. turning japanese - the vapors
{best of british... zag m tussen de 'aanraders' staan... takes me back...}

5. this charming man - the smiths
helemaal verliefd was ik op Morrissey... nog steeds een zwak voor m, al is ie tegenwoordig niet zo heel erg leuk... ach, alles vergaat...

bonus track: just can't get enough - depeche mode
{voor de relnicht in mij...}


Wednesday 22 May 2013

gezeurpiet

ja, het is k*tweer...
nee, het is niet normaal voor de tijd van het jaar...
ja, we hebben maar drie dagen zon gehad in mei...
schietne we iets op met erover zeuren? nee...
waarom doen we het dan? het lucht zo lekker op...

“If you can’t change your fate, change your attitude.”
{'als je je lot niet kan veranderen, verander dan je houding...'} 
– Ralph Waldo Emerson

maar zeuren is fijner dan veranderen... kennelijk... en ik doe er zelf ook net zo hard aan mee... er is van alles niet leuk aan dingen in mijn leven, maar er iets aan doen? nou, nee. dat was nou ook weer niet de bedoeling... veel te eng, al die verandering... 

hm... 

kick up the backside, dat zou niet verkeerd zijn...


Monday 20 May 2013

optelsom

gewoon bij jezelf blijven...

maar wie ben je dan?!
en hoe kom je daar achter?

de laatste jaren zijn voor mij een zoektocht geweest naar Mij, omdat ik het gevoel kreeg dat ik van alles was, maar dus niet Mezelf... ik was moeder van vier prachtige mensen, partner van meneer G, dochter van pa & ma, zus van mijn broer, familie van nog veel meer, vriendin van een aantal prachtige vrouwen, medewerkster in een toffe winkel, werkzaam in allerlei groepen op de school van de kids, creatief lekker bezig... maar was ik dan de optelsom van al die dingen? het voelde in elk geval niet oke. al die dingen apart voelden wel oke, dat was niet het probleem: het idee dat ik dat dan was, al die dingen, daar kon ik niet goed bij... maar wat dan?

een lange zoektocht bracht me bij het idee dat ik een aantal dingen meer was, dingen die ik had weggepropt, omdat ik er geen trek in had, of niet aan durfde, of gewoon; niet goed wist hoe ik er mee om moest gaan. of dacht dat ik dan niet Goed Genoeg zou zijn voor de mensen die het dichtst bij me staan, dat ze me dan niet meer leuk zouden vinden, me af zouden wijzen.

vele lange gesprekken en schrijvelarijen en vooral Dingen te Doen verder heeft me geleerd dat het wel meevalt. dat ik of niet afgewezen ben, of dat als ik dat wel was, het nog steeds niet betekende dat de wereld verging... ik ving het gewoon op, ging er doorheen en kwam aan de andere kant er weer uit... super!! een hele gewaarwording voor een onzekere miep zoals ik...

en het houdt dus ook nooit op, die zoektocht... het gaat maar door, en dat ik best wel vermoeiend soms... dan wil ik gewoon rust en nix en Normaal Zijn, maar diep van binnen weet ik dat het gewoon zo is. zolang je ademt, blijf je leren en doen en ontdekken. als je dat wil natuurlijk. je kan ook gewoon nix willen en je leven leven en verder geen gezeur. ook goed natuurlijk. misschien is een combinatie wel ideaal. rust af en toe is heel belangrijk...




Sunday 19 May 2013

5 songs #18

scandinavie rules... heb ik besloten na een avond eurovision...
dus een paar scandinaviers uit de kist gehaald...
{te beluisteren door op titels te klikken, 
met welgemeende excuses voor reclame}

~ ijsland ~
eigenwijs mens, heerlijke truttebel, nog heerlijkere muziek

~ zweden ~
fijne zweedse rock

~ denemarken ~
lieve, zachte, mooie plinkie-plonkie muziek

~ finland ~
dit vonden al onze kids
ooit een keer 
allemaal tegelijk
leuk
those were the days...

~ noorwegen ~
mooie klassieke muziek van meneer grieg




Thursday 16 May 2013

blauwe bellen

er zijn een paar dingen die ik nogal mis in Engeland...
{ja, het zijn er wel meer dan een paar, maar da's voor een andere keer...}

een van de dingen die het hoogst op mijn lijstje staan, is een wandeling door een bos vol bluebells... een aktiviteit die zich vooral beperkt tot Mei, want dan bloeien die dingen volop, en tot nog toe is soms gelukt om een vakantie te plannen in Bluebell-tijd.

zoals nu...

vlak bij ons huisje-in-het-bos was een wandelroute die ons bracht langs Marle Place, een gallerie met grote tuin die bezocht kan worden {maar die ik steeds vergeet...}, maar omdat het pad waar we langs zouden moeten bezaaid was met brandnetels, gingen we een eindje om. en zo kwamen we  in een stukje bosland terecht wat vol stond met net uitgekomen bluebells... en boshyancinten... en primula's...

ik blij...

dat we verdwaalden namen we op de koop toe. we vonden uiteindelijk onze weg terug, langs de boomgaard vol bloeiende appelbomen, met een uitzicht waar je U tegen zegt... en de koffie thuis smaakte heerlijk...



Tuesday 14 May 2013

onderweg

voel me vandaag ver beneden nul, en dat komt niet alleen omdat we net terug zijn van een super vakantie in UK... nee, dit zijn vooral vrouwendingen, en daar heb ik nu dus al helemáál geen zin in...

nou ja. vakantie was heerlijk, heb genoten en gelachen, gejankt en geluisterd, gedaan en genixt... super, dus. en vooral tot de realisatie gekomen dat het allemaal goed is. nu is nu, en hier is goed, en daar ook, en ik ben oke...

wel heel jammer dat een van de geplande ontmoetingen niet door kon gaan. vriendin S moest bij haar schoonmoeder gaan helpen, een kilometer of 170 uit de buurt, en dus lukte het niet om op tijd terug te zijn {haar vervanger zou pas afgelopen zondag kunnen komen, en toen zaten wij al lang en breed hier}. een andere keer dus. en voorlopig mailen en schrijven, zoals normaal... en herinneren dat zij een kratje leuks had achtergelaten in haar schuurtje, of wij die even op wilden halen als we naar Hastings gingen of zo. 'de lieverd...

kratje zat vol met leuks voor de kids {snoepjes, een paar dvd's, spelletjes en een vlieger} en drie boeken voor mij... een ervan heb ik bijna uit, en is een heerlijk verhaal {bio} van een amerikaanse die een jaar in het familiehuisje-aan-zee, ergens in het noord-westen, ging wonen {fijn als je dat kan inderdaad...} om 'zichzelf te vinden', wat makkelijk een hoop zelfingenomen gezeik had kunnen zijn {en wat het volgens velen ook is...}, maar ik herkende er heel erg veel in... de twijfels over haar relatie, het idee dat je jezelf in de loop der jaren compleet bent kwijtgeraakt, de moeite die het kost om je leven weer op de rails te krijgen zoals het voor jou goed voelt... aanrader...

en  nu gaat t leven hier weer door. was no. 6 sinds terugkomst staat te draaien, dus daar kan ik zo mee verder... het leven gaat door... nou ik nog...



Monday 13 May 2013

engeland - naweeën #1

heb nog een paar foto's in de aanbieding...
{uitgebreide fotoverslagen gaan vanaf heden op de blog captured by daan...}

die maandag in Hastings, waar we Jack in the Green een beetje hebben gevierd {hoewel de optocht gemist van de Jack en de muzikanten en dansers, groot Helaas...}, en de motoren bewonderd, gingen we nog even naar Bexhill, om fish & chips te eten, en van de zee te genieten. 

sigaren winkel in George Street
met de gebruikelijke versiering aan de gevel
prachtig uitgedoste meneer
helemaal in de spirit
een paar van de véle motoren die Hastings gevonden hadden

stenen, stenen, en nog meer stenen...
een oude golfbreker, nu gedecoreerd met sloten
initiatief van Hastings Council
colonnades in Bexhill

Tuesday 7 May 2013

engeland, dag 4

er zijn veel dagen dat ik het heel erg naar mijn zin heb in holland {al lijkt dat vast niet altijd zo...}. dan ben ik heel blij met de mensen die ik heb leren kennen, met het leven wat onze kids er hebben gehad tot nu toe, met wat ik allemaal heb geleerd, aan levenskennis, aan spirituele kennis, aan kanten van mezelf die ik niet wist dat ik had... dan vind ik het allemaal best wel best...

en dan wandel ik door de oude buurt in st. leonards, waar ik wandelwagens de heuvel op duwde, waar ik boodschappen deed, waar ik op het strand ijsjes at met oudste en zijn kleine broertje, en dan weet ik weer dat die blijheid in Holland het toch echt niet goed gaat maken... dat dat het niet haalt bij het gevoel van oke zijn wat ik hier heb... hoewel ik weet dat ik er flink wat scheppen romantisch overheen gooi, en dat het zo makkelijk niet zal zijn als we de stap zouden zetten om weer terug te gaan, dat ik zoveel in holland for granted neem, dingen waar ik nu misschien van baal, of niet helemaal serieus nem...

ik weet het niet...

gisteren was het May Day Bank holiday in UK, ging half het land naar de kust, stonden er 68.398 motoren geparkeerd aan de seafront, zag ik veel mensen met groene kransne in het haar en groene vlekken op de neus, duidelijk net terug van de Jack in the Green, of er naar op weg. en de zon scheen, en het strand was zo heerlijk, en ik Wil Niet Terug...

om de hoek van onze oude flat

de straat waar wij woonden,
onze flat was het eerste raam in de foto

detail van de openbare baden,
mag nu worden gerestaureerd

royal victoria hotel
kennelijk net geverfd...

azur, de nieuwe bistro aan zee

Sunday 5 May 2013

engeland, dag 2

zo mooi kunnen zondagen dus zijn - zit hier met een kopje koffie, kijk uit over een tuin, met daarachter een veld, waar een stelletje fazanten aan de wandel is. had ze al in de verte gezien, en bij onze aankomst zat meneer in de tuin, maar het was toch wel heel speciaal om ze zo aan de gang te zien, en te horen {wat zijn ze luidruchtig vandaag!}

de zon schijnt en ik weet nu al hoe moeilijk het volgende week zaterdag zal zijn, als we weer weg moeten...

maar daar denk ik nu niet aan... ik ga mijn koffie opdrinken, naar de fazanten luisteren, van de zon genieten, bedenken wat we vandaag gaan doen, en god op mijn blote knieen bedanken dat het weer gelukt is om ons huisje in het bos te boeken...




Wednesday 1 May 2013

10 dingen *deel 2*

deel 1 is hier te vinden

6. ergens in mijn leven ontdekte ik de Arts & Crafts Movement. ergens tegengekomen, en het sloeg in als een bom. ik vond vooral de prachtig afgebeelde natuur zeer aantrekkelijk, maar ook de meubels, in al hun eenvoud - ik ging zoeken naar prenten en stoffen die er op waren gebaseerd. in holland vond ik weinig, maar toen ik naar east sussex verhuisde, waande ik me in een soort walhalla van arts & crafts... het leek wel overal te zijn - vooral in de huizen van de middle class waar gordijnen, behang en stoelen 9 van de tien keer een op Arts & Crafts-gebaseerd ontwerp had gekregen.

grondlegger van de Arts & Crafts Movement {een zeer sterk ideaal, dat inhield dat men zeer veel belang hechtte aan ambachten en de creativiteit en kundigheid van werkers. met het verdwijnen van ambachtslieden zag men de maatschappij behoorlijk verarmen, en met de komst van werkplaatsen waarin de meubels, behang, stoffen en andere zaken werken vervaardig, poogde men de kundigheid en ambacht die daarvoor nodig was, in ere te houden} was William Morris, textiel ontwerpen, kunstenaar, schrijver en vrijzinnig socialist. veelzijdig mens, die ook huizen liet bouwen voor de minder bedeelden {meneer G vertelde over het appartementen gebouw wat achter hun huis stond en vol zat met immigranten, wat het William Morris House heette...}



7. antwerpen en bexhill.
veel gemeen hebben ze niet... 
de ene plaats  ligt in belgie, aan de schelde, is een grote havenstad met een half miljoen inwoners, heeft een eeuwenoude historie en bruist van de toeristen en studenten en kantoorwerkers en kunstenaars en daklozen en mooie rijke jonge mensen...
de andere plaats ligt aan de britse zuidkust, is lang gezien als de verzamelbak voor zij die uitgerangeerd zijn, er wonen ongeveer 40 duizend mensen, iedereen kent elkaar nog net niet maar het scheelt niet veel...
hun gemene deler?
art deco architectuur...
in beide plaatsen staan gebouwen die met groot gemak in koffietafelboeken over de stroming gaan... 
en nou zal de helft van de gebouwen die ik prachtig vind misschien wel ook onder de art nouveau noemer kunnen {minder strak, meer bloemen...}, ik gooi het voor het gemak maar op dezelfde algemene hoop... {niet slaan please!!}

van deze site geplukt

8. een jaar of wat voordat ik naar engeland ging, was er een overzicht tentoonstelling van werken van van gogh, in den bosch. ik ging erheen omdat ik onder de indruk was van de mythe van de schilder, en hij kwam bij ons uit de buurt, en veel van wat ik kende vond ik wel mooi. ik wilde het graag van dichtbij zien. er hingen vooral tekeningen, op vellen tekenpapier, vergeeld, maar onmiskenbaar van hem. schetsen, dingen die af waren, en zo herkenbaar Van Gogh. ze hadden iets naiefs, iets kwetsbaars {en misschien voelde ik dat omdat ik over zijn leven had gelezen, de uitkomst kende}, en het was allemaal nogal sober. somber ook...

en toen ging ik naar het van gogh museum in amsterdam, en leerde en heel andere schilder kennen. er hingen vrolijke werken, dingen met zwierige wolken en bloemen en japans aandoende schilderijen.

en jaren later, met alle vier de kids, schuilend voor de regen in london, zag ik een muur vol moois, in the national gallery. en ik voelde mij geroerd...



9. sinds ik er met het naar school gaan van de kids mee in aanraking ben gekomen, zijn op antroposofie gestoelde uitingsvormen {meestal bedoeld als therapeutisch hulpmiddel} grote favorieten van me. er is niet echt een naam of groep of wat dan ook op te plakken, dus iets vinden als voorbeeld is niet makkelijk... euritmie {de bewegingsvorm, een kombi tussen dans en yoga}, architectuur die erop is gebaseerd, schilderen {nat in nat}, etc. er is zoveel, en er is zoveel mooi... de zachte kleuren veelal, het confronteren met je eigen gevoelens, limitaties, krachten, zielswereld...



10. kunst is het meest effectief als het onze {innerlijke} grenzen bereikt, en misschien wel overschrijdt. wat het bij ons losmaakt en hoe wij daarmee omgaan. meer nog dan film of boeken, kan beeldende kunst dit bereiken. iets wat visueel binnenkomt, als compleet beeld, is krachtig, en vaak blijft het nog lang hangen...

dit werd mij duidelijk toen ik verder ging zoeken dan Rodin's Denker die ik al langer kende, en De Kus zag in the Tate in London. en verder ging zoeken... en vond onder andere dit... mijn nogal preutse ik had het er maar lastig mee, maar was dat om de explicietheid van het menselijk {vrouwelijk} lichaam, in al zijn vrouwelijkheid, wat ik had geleerd als zijnde fout {zondig, vies, etc.}, maar wat is er dan fout aan? een menselijk lijf is zo natuurlijk als het komt, en als wij er een probleem mee hebben - er op reageren - is dat iets aan taboe, of weggestopte gevoelens in onszelf die wakker worden geschud, en hoewel het makkelijk is om het weer snel weg te stoppen en net te doen of het er nooit was, maar zo werk ik dus kennelijk niet... ik ga dan verder denken - waarom heb ik er last van? wat zegt dat dan? wil ik die last blijven hebben, of wil ik er voorbij?

een beeld dus. en een deel van mijn innerlijke reis... en die gaat alsmaar verder...