Friday 31 August 2012

dingetjes #258

stemming  vrolijk
*
kleur :: groen
*
net gegeten :: pizza met tonijn van dr oetker
*
zin in :: koffie
*
muziek :: falling slowly
glen hansard & eddie vedder
lied uit de film 'once' 
die zich heeft vastgeklampt in mijn hart...
*
de film met martin freeman was al een favoriet, 
en het boek ervan blijkt een heerlijke leeservaring... 
*
gisten gezien inde bios in de stad
een canadees juweeltje
*
tv :: miranda
bbc, vrijdagavond
favoriet van Polly en mij
suf, melig, geflipt, brits
*
website :: charlottes fancy
leuke spot-site
ze plaatst grappige, fijne, lieve, mooie dingen in de sfeer van 
interieurs (voorkeur voor scandinavie 
ligt  niet onder stoelen of banken) kaarten, kinderdingetjes
*

Thursday 30 August 2012

fictie & fluff


een redelijk groot deel van mijn tijd die ik besteed aan de pc is gewijd aan het lezen van fanficiction. Fictie van fans dus, over mensen die al door iemand anders zijn gecreëerd, leven zijn ingeblazen, al voorzien zijn van een identiteit, een achtergrond, een bestaan hebben, en het schijnt dus dat er al jaren mensen zijn die voor die personages uit boeken of tv shows of cartoons of films de behoefte hadden om alternatieve scenario's van hun leven te schrijven... Dingen die de schrijvers van het origineel in eerste instantie niet hadden kunnen schrijven, of willen schijven, of er gewoon niet op zijn gekomen, worden door aspirant schrijvers alsnog ingevuld... Liefdeslevens die ze eigenlijk hadden moeten hebben, komt het in veel gevallen op neer... En de schrijvers ervan zijn vooral vrouwen. Of meer: meiden van negentien die teveel tijd en fantasie en gierende hormonen hebben. Of meiden van 19 die egenlijk 32 zijn, of 44, en beter zouden moeten weten, maar die het heel fijn vinden om hun schrijverstalent een soort van kans te geven om gelezen te worden. Dit soort dingen haalt een uitgever nooit (tenzij je fifty shades of grey hebt geschreven, dan wel...) en dat hoeft vaak ook niet - het is gewoon een fijne manier om even stoom af te blazen, of je fantasie de vrije loop laten, en je kan ook een boeketreeksverhaal schrijven, of lezen, en dan heb je een zelfde gevoel van escapisme, alleen zijn de personages in het verhaal mensen die je al kent, of zou kunnen kennen.

Er zit nogal veel verschil in de qualiteit van de verhalen, om eerlijk te zijn... Sommige dingen zijn ronduit vreselijk, met slechte spelling, kromme zinnen, afgrijselijk lopende verhaallijnen, dingen die niet logisch zijn, zelfs binnen de vrijheid die een schrijver zich mag aanmeten in een verhaal, en die sla je dan vrolijk over, hopende een pareltje tegen te komen, van iemand die wel kan schrijven, spanning kan opbouwen, vasthouden, mooie zinnen kan schrijven en het lezen van iets triests als fan-verhalen verheft tot iets wat bijna lijkt op literatuur...

Het grote verschil tussen hoe vrouwen schrijven en hoe mannen dat doen is vooral in die - makkelijk te plaatsen - wereld overduidelijk. Van wat ik van de heren heb gelezen zijn er weinig bij die lyrisch schrijven, romantisch zijn over relaties, zacht en warm over liefdesdaden schrijven - vaak komt de harde, minder romantische kant van het leven in hun verhalen naar voren, zijn ze meer analytisch, pogend realistisch te zijn, juist niet dromerig en onrealistisch. Jammer, want daar lees ik niet graag over... Al zijn er ook genoeg vrouwelijk schrijvers die zich storten in een wereld van kille bondage en liefdeloosheid, natuurlijk. En ook die sla ik met liefde over...

mijn favoriete schrijver (-ster?) van het moment is deze, die inderdaad een best wel alternatief leven gaf aan de toch al bewerkte versies van de Sherlock Holmes die Arthur Conan Doyle begin vorige eeuw had bedacht, en daarin beleven de twee hoofdpersonages heel andere avonturen dan er op de BBC wordt getoond, tot afgrijzen van de fans die niets willen weten van Andere Levensstijlen voor hun helden. Ik lik mijn vingers af...


john en sherlock, kijkend uit het raam van hun nieuwe flat... 

Wednesday 29 August 2012

released...

oke...
ik ga nu proberen om met mijn nieuwe pc (draagbaar...) een stukje te schrijven, en te doen wat ik notmaal met de andere pc deed, en natuurlijk is dat hartstikke voor de hand liggend en makkelijk, maar ik sta nog steeds te kijken dat dit ding het doet... En heel blij, ben ik ook... Blij dat ik weer online kan, dat ik gewoon  mijn ei weer een beetje kwijt kan (hoe triest is dit?!)...

Dus... Geen plaatjes, want ik heb er nog geen inzitten, en ik weet nog niet hoe dat werkt... Jullie zullen het heel even met deze droge text moeten doen, helaas...Ik zal mijn best doen om hier verandering in aan te brengen...

klipje dan maar van de Tube... dit nummer speelt deze week een ongelofelijk belangrijke rol in mijn onderbewustzijn...
en ik ga niet janken deze keer....
echt niet...
echt...
oh fuck... tissue!!!

Sunday 26 August 2012

musical interlude

fijne muziek van een fijne vlaamse meneer en zijn bandje, dEUS..





Saturday 25 August 2012

landingsplaats

Het duurde even voordat ik me uit mijn mistroostige gemoed heb geheist, maar dankzij een behoorlijk confronterende meditatie, lieve woorden van een klant (diezelfde van vorige week) en een schop onder mijn kont (door mezelf toegebracht in de vorm van een reality check) zit ik weer in een goede flow...

Het kwam er allemaal zo'n beetje op neer dat ik moest 'landen in mezelf' (woorden van die mevrouw...), helemaal één worden met mijn Zelf, mijn Ik... En ik weet wel hoe dat moet, alleen wordt ik heel makkelijk uit mijn 'element' gerukt en voel me dan weer gescheiden van wie ik ben... Misschien lukt het wel een keer om sneller terug te komen. Wie weet...

de tekst op de kaart die de mervrouw in de winkel me gaf:

"als je vriendschap sluit met het huidige moment voel je je overal thuis. Waar je ook bent...
Als je je niet thuis voelt in het NU, maakt het niet uit waar je heengaat, want je neemt je onbehagen overal mee naar toe.." 
~ Eckhart Tolle

en die kwam aan.
Tot de tijd dat dat allemaal geramd zit in mijn systeem is het wel oke hier in Brabant, dicht bij Belgie, niet al te ver van Engeland...


Monday 20 August 2012

van onmogelijkheden en mismoedigheid...

In het boeddhisme is een van de dingen waar ik steeds tegenaan loop het stukje waarin je mag leren om van de verlangens af te komen... Of eigenlijk meer: om te leren dat je er niet gelukkiger van wordt om je steeds te laten leiden door je verlangens. Het leven is lijden, zeg maar, en dat lijden wordt merendeels (niet alleen maar) veroorzaakt door ons verlangen naar dingen die we niet hebben... En als we daar nou eens gewoon vanaf geraken (HOE?!) dan zijn we eindelijk een beetje op weg op het pad van Geluk en Wijsheid...

In mijn andere spirituele ontwikkelings-boeken wordt er dan weer een stuk milder gedaan over die verlangens die toch wel vaak deel uitmaken van de Westersche Mensch... Daarin wordt mij verteld dat het best wel heel normaal is dat we naar van alles verlangen, vooral omdat we leren van jong af aan dat die verlangens allemaal zullen worden vervuld door dingen van buitenaf (liefde als je lief bent geweest, straf als je stout bent, snoepje als je pijn hebt, een beloning voor goed werk, etc.), waardoor we al lekker vroeg leren dat voor al die verlangens we aangewezen zijn (afhankelijk) van anderen... Maar dat hoeft dus helemaal niet: verlangens naar allerlei zaken/mensen/plaatsen zijn eigenlijk vermomde gaten in onszelf, en die kunnen we ook zelf opvullen, en niet door de dingen of mensen of plekken, maar door na te gaan waar dat verlangen dan voor staat.

Dit weekend kwam een gigantisch verlangen naar Engeland tot een soort van uitbarsting, toen een lieve mevrouw in de winkel er een opmerking over maakte. Heel lief bedoeld, maar even later stond ik achter in de winkel, tussen de bananen en papieren zakjes voor het brood dikke tranen weg te deppen. Volgens haar -  en daar had ze vast gelijk in - is het niet zozeer de heimwee naar UK die me zoveel parten speelde, maar andere dingen waar ik naar verlangde, en Engeland stond voor datgene wat ik mis. Datgene wat ik niet in mezelf, in mijn leven denk te kunnen vinden, plak ik op Daar en he presto, een onmogelijk (voorlopig) te vervullen verlangen is geboren...

Maar waar staat Engeland dan voor? Wat voel ik als ik denk aan de glooiende heuvels, de krijtrotsen, de lieve cottages, London, de humor, mijn herinneringen aan toen ik daar woonde, daar een heel fijn leven had... De eerste dingen die naar boven komen zijn vrijheid en variatie... De vrijheid om helemaal en ongegeneerd mezelf te zijn... De verwachtingen die er niet waren van me, om op een bepaalde manier te leven, eruit te zien, met de kinderen om te gaan... De variatie in het leven en de huizen en hoe anders alles daar is. Hoe niet-Hollands... Maar dat alleen is het niet...

De laatste paar weken, toen de Olympics in volle gang waren, kwamen al die gevoelens van verlangen weer vrolijk binnen waaien, als ik op de BBC keek naar de verslaggeving, of op de site van The Guardian meelas over allerlei achtergrond dingetjes, en ik voelde me zo verdrietig worden, langzaamaan. Verdrietig dat ik er niet was... Niet meer daar woonde. Want als ik er eerlijk over ben is het toch dat: ik hou van Engeland... Ik heb er graag gewoond, heb genoten van het land, de gewoontes, de rare mensen, het feit dat het Groot Brittannië was, de gecompliceerde geschiedenis van het land en de eeuwenoude cultuur die mij zo bekoort, en dat ik er een plekje had, samen met mijn twee kindjes en een leuke man, en met het volladen van de verhuiswagen, toen, dertien jaar geleden, realiseerde ik me totaal niet wat ik daarmee opgaf. We dachten dat we wel weer terug zouden gaan, na een paar jaar, maar zo makkelijk is dat dus niet. Na een paar jaar bouw je hier iets op en daar raak je steeds wat meer kwijt, en nu zou het weer moeilijk worden om opnieuw te beginnen, vooral met al die kids die we intussen hebben verzameld... Voordat die het huis uit zijn en ons niet meer nodig hebben, zijn we zoveel jaren verder...

Ook is de relatie met meneer G in de jaren dat we hier wonen veranderd... Totaal... En hoewel ik weet dat ik in vele opzichten gegroeid ben, volwassener geworden, en dat hij in Engeland langzaam gek werd, toen, ik heb er grote moeite mee dat de dingen nu zijn zoals ze zijn... Ik ben er niet blij mee... Ik verlang terug. Ik verlang naar hoe het toen was... En dat gaat niet... Wat ik wil kan niet en wat er is wil ik niet...

Wat nu ...
~ to be continued...

Sunday 19 August 2012

sneeuw


zag deze foto in mijn mapje op de computer 
en ik werd er ineens heel erg blij van...
mijn vriendin S nam hem afgelopen winter 
van haar jongens, 
ergens in Schotland...
het lijkt zo lang geleden, 
en waarschijnlijk vervloek ik de kou straks net zo hard 
als ik deze hitte nu verwens...
voor nu is het een ideaal beeld 
en ga ik even verder met 
net doen of ik er in zit...
sneeuw...

Thursday 16 August 2012

gewoon normaal

'Wat had je dan liever, een leven vol 'oh well's of eentje vol 'what if's?'

Ik sta in de keuken van mijn flat en snij een paprika aan stukken. Het is voor de salade die ik voor mijn ouders maak, want die hadden zo'n beetje geëist dat ze hun zoon weer zouden  zien, vooral na zijn toch wel speciale vakantie. Ik had ingestemd voordat ik mijn tegenzin in de gaten had. De paprika onder mijn mes ligt zwaar gehavend op het snijplank. Ik dwing mezelf tot vrolijkheid - zo erg zou het toch niet zijn? Een paar uur, en dan zouden we weer naar hun huis in de polder rijden, naar hun leven vol voorspelbaarheid en leugens... Vol...
God wat is er met me? Ik heb helemaal geen hekel aan mijn ouders, tenminste, niet meer dan een normaal mens heeft, ik hou van ze, op mijn eigen manier... Het is mijn zus die gek van ze wordt, niet ik... Soms wilde ik dat ik nooit... Nou ja, nog een week of zo en dan zou zijn leven weer gewoon zijn zoals altijd. Dan ben ik gewoon in mijn normale routine en was dat hele stuk daar, met hem, net alsof het nooit was gebeurd. Dan ben ik weer gewoon Teun van de afdeling psychiatrie en kijk ik nog af en toe naar de foto's en denk ik terug aan drie weken vakantie. Net als andere normale mensen...

'Het kan niet, lief, het kan niets worden, want onze levens passen niet bij elkaar...'

Ik had de advertentie gelezen in een van de vakbladen die in de koffiekamer op het tafeltje lag, ergens in Maart: ze hadden medisch onderlegde mensen nodig in London, voor de paar weken dat daar de Spelen waren. Sommigen werden betaald, maar het merendeel van de mensen zou op vrijwillige basis mee doen. Reacties graag via onderstaande email. Ik maakte er notitie van, ergens op een papiertje. Het idee dat ik een paar weken naar daar zou kunnen, was er al langer - tijdens mijn studie had ik er onderzoek gedaan en was op slag verliefd geworden op de stad en ik wilde graag terug - maar ik schoof hets ook steeds voor me uit, en het leven stak er een stokje voor. Tot ik een week of wat later het briefje weer tegenkwam en een mail stuurde, zonder veel verwachting - er zouden vast duizenden mensen hetzelfde doen, hopende zo dicht bij de actie te kunnen zijn, gratis (ik bedacht me hoeveel andere Hollanders er zouden zijn...). En de mail die ik terugkreeg - graag! - deed me schrikken: ik had er niet meer aan gedacht, had niet eens vakantie gepland in de zomer... Maar kennelijk moest ik er heen, want niemand deed lastig over die drie weken die ik vrij wilde, en zo zat ik dus in het paramedische team van het zwembad (wat om erg onduidelijke redenen het Aquatics Centre werd genoemd ) en mocht ik pleisters plakken op knieën van stoere zwemmers (m/v), voeten verbinden van goddelijke duikers, water brengen naar strenge juries, wind wapperen bij oververhitte fans en kijken naar de indrukwekkende voorstellingen vlak voor mijn neus. Wereldrecords die werden verbroken, dromen die uit elkaar spatten, jaren lange trainingen die voor niets bleken, totale blijdschap omdat er meer bleek te kunnen dan werd gedacht... Soms kneep ik in mijn arm om er zeker van te zijn dat ik hier bij mocht zijn, er naar mocht kijken, er deel van was. En toen stond hij voor mijn neus...

Wednesday 15 August 2012

dingetjes #16

stemming :: twijfelig
*
kleur :: paars
*
zin in :: stilte 
(vooral omdat iCarly nu blert op de achtergrond)
*
ruik :: citronella {?}
zie :: een zonnige tuin
*
hoor :: iCarly dus
en wat Max aan het beluisteren is in zijn zolderkamer
*
*
een heel oude film {1964}
maar hij werd deze week in breda in het filmhuis gedraaid, 
en ik zag m eindelijk...
moi gefilmd, heerlijke muziek, heerlijke jongens, leuk verhaal 
{intelligente teksten ook...}
*
na hun mega-verslag van 16 dagen tijdens/over de Spelen 
is het najaars-seizoen weer aangebroken
en ik zag gisteren bijvoorbeeld al 
een heel fijne nieuwe serie voorbij komen...
dit belooft wat...
*
website :: letterpers
over kaarten en andere dignen 
die met een ouderwetse grafische pers worden gefabriceerd...
kwijlen voor mij...

Tuesday 14 August 2012

voorbij

We zijn nog niet zo ver {heb nog een paar pubers rondhangen  in pyama's} maar ik ben eigenlijk wel heel blij dat het School seizoen weer is begonnen... Mijn huis weer bijna terug, gewoon een routine die ik zelf niet hoef te instigeren, ook al is het maar voor één van de kinderen... Helemaal prima.

Iemand vroeg mij ooit waarom ik kinderen had, als ik niet blij was met vakanties... Maar ik zie niet echt in dat moeder zijn gelijk moet staan aan goed zijn in en het willen zijn van een soort vermaakafdeling... Er zijn mensen die er erg goed in zijn, die er een soort van plezier uithalen om van alles te ondernemen met hun en andermans kinderen, maar ik heb dat dus niet... Ik bewonder dat soort moeders/ouders mateloos, maar ik ben voorbij het stadium dat ik mezelf ga dwingen om ook zo te zijn, zoals ik te lang heb gedaan... Om toch maar te voldoen aan de Voorwaarden Van Goed Moederschap...

Toen we nog aan de zuidkust van England woonden ging het me nog wel redelijk goed af, maar dan vooral omdat we een strand bijna naast de deur hadden, in een op toerisme en vermaak ingestelde stad woonden, en aan een soort van pleintje woonden waar een hele bups gelijkgestemden woonden, iets waar ik hier in Holland maar niet aan lijk te komen. De kinderen hadden het heerlijk en ik ook... Oh nostalgie...

Nou ja, we hebben weer een zomervakatie overeefd, ik kijk uit naar het najaar, en zet het idee van Alweer Een Zomer maar weer uit mijn hoofd tot april volgend jaar of zo...

foto genomen op de camping

Monday 13 August 2012

dag dromen

ik las ergens - op facebook waarschijnlijk, ik haal tegenwoordig zowat al mijn inspiratie van facebook... - dat als je wil weten wat je echt wil in je leven, je alleen maar hoeft na te gaan waar je gedachten heen dwalen als je gaat dagdromen... Dan moet je wel doorhebben dat je dagdroomt, natuurlijk en ook weten waarover, maar als je een fervente dagdromer bent als ik, en van jezelf accepteert dat je hele stukken dag wegdroomt, dan wordt het al een stuk makkelijker...

Want waar je over dagdroomt, is wat je het liefste zou doen, of waar je het liefste zou zijn, of bij wie... Nou is het niet altijd praktisch, nee anders: het is meestal totaal niet praktisch om die droom waarheid te laten worden, maar het stemt volgens mij toch best tot nadenken als je merkt dat je in je dagdromen helemaal niet in de plaats bent waar je woont, of met de wederhelft die je hebt uitgekozen, ooit... Dat je in die dagdromen ergens in Canada zit, of Ierland, of Japan, of an de Engelse zuidkust, en de persoon met wie je daar dan je leven deelt er totaal anders uitziet, of is... Of er helemaal niet is, dat je in dat andere leven wat je bij elkaar droomt alleen leeft, met een pluizige grijze hond, in een klein huisje wat uitkijkt over een mooi veld en glooiende heuvels, en de zee, ergens in de verte...

Maar ja, dagdromen is onzin, het zegt niets, het is maar ijdel getrut... De dingen die je in je dagdroom tegenkomt zijn hartstikke onrealistisch, niet erg verstandig om je daar door te laten leiden...

toch...?

Sunday 12 August 2012

anders

Een paar mensen in mijn familie zijn een levend voorbeeld van spijt hebben...
Spijt van dingen die ze niet hebben gedaan, in plaats van wel...
Spijt van keuzes voor gemak in plaats van de sprong in het diepe en zien waar dat schip strandt...
Spijt van levens die men liever niet had gewild maar toch heeft laten gebeuren...

Voorbeelden van hoe het niet hoeft, maar wel gaat...
Want durven is zo lastig...
Zo moeilijk...
Zo eng...

Maar, zoals het is:
als je blijft doen wat je altijd deed,
zal je blijven krijgen wat je altijd kreeg

zodra je het anders gaat doen,
komen er andere dingen 
{mensen, kansen} op je pad... 


Saturday 11 August 2012

mellow

lekker zaterdagavond-met-een-drankje-erbij-mellow-out-muziek...

Thursday 9 August 2012

woord gebruik

Ik houdt van woorden...
Mooie woorden...
Gekke woorden...
Interessante woorden...
Vreemde woorden...
Lieve woorden...

Al zolang ik me herinner is er iets aan woorden wat veel meer met me doet dan ik kan uitleggen, of logisch is... Andere dingen ook hoor - ik ben geen kille kikker die alleen maar achter boeken zit en niets met de wereld en al zijn gedoe te maken wil hebben (al scheelt het niet echt veel; mijn therapeut vroeg me ooit een fotootje mee te nemen van iets waar ik me vertrouwd bij voelde, wat voor mij vertrouwen uitstraalde, en ik kwam uit op Woorden...) - maar mooie woorden hebben een werking op me, vaak, ik kan geroerd worden, geraakt, vervoerd, meegesleurd, gelukkig worden van, diep verdrietig... Nederlandse woorden, eerst, maar later ontdekte ik de schoonheid en kracht van Engelse worden, hoeveel meer het er ook waren, en hoeveel meer to the point velen ervan waren, net iets dichter bij de emotie of het gevoel of zo ze kwamen... En woorden 'van vroeger' zijn nog mooier dan die van nu, ze hebben iets statigs, iets eleganters dan waar we ons nu mee bezigen...

En waar zij worden mooier, gekker, toepasselijker gebruikt dan in poëzie... Al een tijdje probeer ik T.S. Elliot onder de knie te krijgen, al is die wel wat zwaar op de hand soms, maar het is zo de moeite waard om door een van zijn lange gedichten heel te ploeteren...
En voor een iets lichter, maar niet minder to the pointe noot lees ik graag een Annie... Of een Freek...

Preludes
The winter evening settles down
With smell of steaks in passageways.
Six o'clock.
The burnt-out ends of smoky days.
And now a gusty shower wraps
The grimy scraps
Of withered leaves about your feet
And newspapers from vacant lots;
The showers beat
On broken blinds and chimney-pots,
And at the corner of the street
A lonely cab-horse steams and stamps.
And then the lighting of the lamps.


T. S. Eliot


Belangrijk
Het is maar goed dat we ons zelf belangrijk vinden.
Als het eens niet zo was, waar moest het dan wel heen!
Och och, we hoeven en geen doekjes om te winden:
dan stortte werkelijk de maatschappij ineen.

Want stel u voor dat we onszelf ineens eens zagen
zoals de anderen ons zien. Hoe zou dat zijn?
Dat was afschuwelijk! Dat was niet om te dragen!
We wierpen ons waarschijnlijk voor de dieseltrein.

Ofwel, we zouden ons in ‘t kolenhok verschuilen.
Geen mens zou ooit nog meer geloven in zijn werk.
Meneer hiernaast zou in de gaan gaan zitten huilen:
‘Ik ben een vlerk… ik ben een nietsnut en een vlerk…’

En al de grote directuren van bedrijven
gingen beschaamd en heel verdrietig naar hun bed;
ook de politici… ze zouden binnen blijven,
de ambtenaren kropen achter het buffet.

Geen enk’le spreker zou nog één keer durven spreken,
geen enk’le chef zou ooit een chef meer durven zijn,
geen enk’le predikant zou ooit meer kunnen preken,
de boel lag stil, volledig stil op elk terrein.

Gelukkig zijn we niet op die manier ontluisterd.
Wat is het eigenlijk toch prachtig ingericht,
dat de natuur ons stuk voor stuk heeft
ingefluisterd:
vergeet het niet, je ben een mens van groot
gewicht.

Annie M.G.  Schmidt

Wednesday 8 August 2012

genoten

En toen kwam de woonplaats weer in het vizier, terwijl opa de goede afslag nam, in plaats van maar ergens een kant op te sturen, maar toch was dat fijner... De kinderen zaten achterin de camper te stieren, maakten gezichten naar bestuurders in auto's die achter ons reden, en ik probeerde me te herinneren waar ook weer ons huis ongeveer stond, al genoot ik om eerlijk te zijn veel meer van de omgeving waar we ons intussen bevonden - groen, anders, mooi...

Onverwacht gingen we een dag of vijf kamperen - al betwijfel ik dat slapen in een camper ook telt als kamperen, maar allez - niet zo heel ver van ons huis vandaan, maar voor mijn gevoel zaten we ergens in Noorwegen, of Zweden, of Frankrijk, want alles was er waar ik zo naar verlangde: in de natuur zijn, verbonden met energieën die ik ben kwijtgeraakt onderweg, schoonheid zien en de kinderen onbezorgd kunnen zien ravotten... Dit alles lukte hier. De zon scheen en soms regende het, maar rust was er steeds, en het gevoel dat ik weg was, echt weg...

Mijn dank aan opa en oma, nogmaals, voor het durven uitlenen van hun camper, die we {dacht ik} weer onbeschadigd hebben teruggegeven, en ook aan de weergoden {al vond ik de regen niet zo heel fijn...} en vooral ook aan mijn innerlijk stem die maar bleef zeggen dat ik het gewoon moest doen, ik met de kids, en wie er nog meer meewilde, en anders maar niet... Ik kan er weer eventjes tegen...






draak gestoken

er heerst een grote draak in mij
verscholen voor de wereld
hij woont er al heel mijn leven
en soms laat ik hem vrij

er heerst een brullende leeuw
sterk en eng en krachtig
heel diep verstopt, maar ik weet
zijn brul is bijzonder prachtig

er leeft een nestje wespen,
ergens in mijn ziel
die af en toe mogen prikken
in een anders' achilleshiel

er huist een duiveltje in mij
gemeen soms, schijnheilig en onfatsoenlijk
en eerlijk en bot en recht voor zijn raap 
en regeltjes die lapt hij aan zijn laars

maar meestal ben ik best wel lief
en speel ik zoals het hoort
en kleur ik binnen de lijntjes
zodat het niemand stoort

totdat mijn draak gewekt wordt 
of mijn leeuw zijn ogen opent
of mijn wespen worden geprikkeld
en mijn duiveltje opveert...

Friday 3 August 2012

spiegeltje spiegeltje

niet iedereen gaat je aardig vinden...

Sommige mensen hebben een hekel aan je omdat je bent wie je bent, omdat eruit ziet zoals je eruitziet, omdat je zegt wat je zegt, en hoe graag je het ook zou willen, ze vinden je een kreng, of een trien of een trut omdat jij bent wie je bent... Net zoals ik niet iedereen leuk kan vinden. Omdat sommige mensen dingen opwekken bij mij waar ik nix mee wil, zo wek ik soms dingen op bij anderen waar zij niet blij van worden, en dat reageren ze dan af door niet aardig te zijn tegen mij... Is niet persoonlijk, eigenlijk, en eigenlijk zou ik die niet-aardige mensen als een  kadootje mogen zien, of zo, net zoals ik hun kadootje zou kunnen zijn. Omdat je er iets van zou kunnen leren...

Spiegelen heet dat dan... Dingen die je bij jezelf niet wil zien, zie je bij een ander teruggespiegeld, die wordt dan als meedogenloos, of slecht of verwerpelijk bestempeld ('ik ben zo niet, ik zou zoiets nooooit doen, maar jij wel, bah...') en jij staat erop als zijnde een goed mens... En de wereld is weer goed...

Ik heb de laatste paar dagen weer genoeg gezien in mijn spiegel om mee aan de slag te gaan...
En niet iedereen gaat mij leuk vinden...



Thursday 2 August 2012

groener gras

The important thing is not to stop questioning. 
 Curiosity has its own reason for existing 
{Het belangrijke is dat je nooit stopt met je af te vragen. 
Nieuwsgierigheid heeft zijn eigen reden tot bestaan}
~ Albert Einstein


Je hebt mensen die graag doen wat er van ze wordt verwacht, die zich voegen naar de bestaande regels en daar heel gelukkig mee zijn. En soms hoor ik daar bij. Soms voel ik me heel blij met al gemaakte regels, want dan hoef ik er zelf geen te verzinnen, zelf niet na te denken... Heerlijk... Soms... 

Maar erg vaak voelt het volgen van regels - door anderen bedacht - helemaal niet fijn. Dan wordt eigenlijk je innerlijke stem ingesnoerd, gesmoord in een 'ja maar zo hoort het niet, zo doen wij dat niet... hier voelen wij ons niet fijn bij...' En heel lang voelde ik me dan schuldig - ik heb ervoor gezorgd dat iemand zich niet op zijn gemak voelt!? Slecht mens dat ik ben... Ik had er niet voor gezorgd dat iemand letsel opliep, of gewond raakte, of anderszins naar de dokter moest, nee: iemand voelde zich onprettig... En daar had ik dan dagen wroeging over... Of dit een staaltje Katholieke Opvoeding is, of een Christelijke gronding, of Westerse Conditionering - Carl Gustav Jung zal er wel het nodige over te zeggen hebben in een van zijn boeken - maar echt handig is het niet, en ik sta helemaal met Albert Einstein in dit stuk - in twijfel trekken die hap: wanneer zijn regels handig, en laten ze een complexe maatschappij tot en leefbare groep? En wanneer zijn ze een belemmering in het ontwikkelen van ons als mens? Wanneer gaan we ons verschuilen achter zogenaamde regels, bang voor wat we echt zouden willen en kunnen? 

Onze voortuin {samen met die van vele anderen hier in de straat} voldoet niet aan de regels van een fatsoenlijke tuin {stond in de brief van de verhuurders}... De vrijheid die wij de kinderen geven is onbehoorlijk... Hoe ik over {bepaalde delen van} mijn familie denk is niet normaal {en of ik mijn excuses aan wil bieden, anders spelen wij niet mee...}... 

Tot mijn verbazing worden Engelsen geacht geobsedeerd te zijn door regeltjes en worden gezien als het voorbeeld van een Fatsoens Geobsedeerde maatschappij, maar ik heb me nog nooit zo vrij gelaten en geaccepteerd gevoeld als mens toen ik daar woonde... Terwijl ik hier om de haverklap wordt geconfronteerd met mijn onfatsoenlijkheid, mijn onaangepastheid... En natuurlijk is het gras altijd groener, daar, en ik weet ook wel dat er daar weer andere regels zijn waar ik me heel erg aan stoor, maar toch...

Om met mijn geliefde muzikant J. Lennon te spreken: I'm not going to change the way I look or the way I feel to conform to anything. I've always been a freak. So I've been a freak all my life and I have to live with that, you know. I'm one of those people. {ik ga de manier waarop ik eruit zie of hoe ik me voel niet veranderen om ergens aan aan te passen. Ik ben altijd een freak geweest, en ik moet zo leven, weet je. Ik ben er zo een...}


and we all shine on, 
like the moon 
and the stars 
and the sun... 

Wednesday 1 August 2012

dingetjes op woensdag

stemming :: hoopvol
*
kleur :: blauw
*
drink nu :: nog nix, maar ga zo koffie zetten
*
zin in :: herfst
*
ga zo :: strijken
*
*
film :: casque d'or
uit 1952, een juweeltje van oude cinema
tv :: olympisch spelen
*
website :: cafe cartolino
*
gedachte 
Children need the freedom and time to play. 
 Play is not a luxury. Play is a necessity. 
{kindern hebben vrijheid en tijd om te spelen nodig.
spelen is geen luxe, het is een noodzaak...}

foto van deze site