dancing in the dark...

one of the most wonderful things i've nicked borrowed off facebook:
quote by Nietzsche

"en zij die dansend 

werden gezien 

werden als krankzinnig bestempeld

door hen 

die de muziek 

niet konden horen..."

uitwegen

in de laatste flow - die deze keer op de mat viel omdat ik m had geruild met de donald duck die niemand meer leest hier maar waarvan we net het abonnenment hadden betaald voor een heel jaar -  zat een mindfullness-schrijfboekje {ja die bestaan echt!}, met daarin de 'uitdaging' om dertig dagen te gaan schrijven. om inzicht te krijgen in jezelf, en in je dromen, maar vooral om rust in je hoofd te krijgen...

ik hou wel van een schrijf-uitdaging {zoals die van twee jaar terug, geinspireerd door R.W. Emerson}, en elke poging om Meer Rust In Mijn Hoofd Te Krijgen grijp ik met twee handen aan... de bedoeling is dat je elke dag wat invult op de daarvoor bestemde pagina{-delen}, en zo van lieverlee dingen kan loslaten, of een plekje geven of Inzicht kijgen. heel fijn... maar werkt het ook?

een beetje...
is dat erg?
nee hoor...
een proces van acceptatie, van 'verandering', van bij jezelf komen en daar blijven vergt tijd. en er zijn veel wegen die naar rome leiden...
Geduld is een Schone zaak...

een greep uit de vragen:
* kun je beschrijven wat je rol is in het dagelijkse leven?
* wat zijn de belangrijkste mensen in je leven op dit moment?
* waar zit je nu het meeste mee?
* wat zijn de belangrijkste thema's in je leven?
* wat heeft je het meest gemaakt tot wie je nu bent?
* beschrijf zo uitgebreid mogelijk je mooiste toekomsbeeld...
enzovoort

elke dag lukt niet bij mij {ben daar niet voor gemaakt...} maar wel vaak genoeg. sommige dingen zijn confronterend, eye-openers, zelfs voor mij. zoals?

dat ik bijna niet meer over mijn Droom durf na te denken, want dan moet ik keuzes maken, en Dingen doen, en Andere Dingen opgeven, en daar houd ik niet zo van... kennelijk wil ik het niet genoeg, want, zoals dat gezegde gaat: als je iets heel graag wil, vind je een weg; als je het niet genoeg wil, vind je een uitweg...

mischien moet ik eens minder gaan dromen, en er achter komen wat ik nou echt wil... 
zonder uitweg...

de ondraaglijke zwaarheid van het bestaan

als ik ook maar een ding heb opgestoken van mijn twintig jaar in/met Engeland, is het dat ik mezelf {en het leven} vooral niet te serieus moet nemen...

want dat heb ik dus wel geleerd, toen ik jong was, dat het leven zwaar was, niet te tillen, soms, dat tobben echt heel erg goed is, en tobben over een ander een vorm van liefhebben, en dat je overal het ergste van moet verwachten... want alles is gewoon k*t... en niemand is {echt] te vertrouwen...

hm... raar, dan, toen ik in dat land over de Noordzee, allemaal mensen tegenkwam die zo ongelofelijk melig waren, en humor hadden, en die optimistisch leken, en wel zagen wat er morgen gebeurde, en lol maakten en lachten en geen plannen maakten, maar met de dag leefden... heerlijk!!

het duurde even voordat deze state of mind echt zat bij me, maar toen ie eenmaal zat, merkte ik dat het leven niet meer lijden was, dat de wereld niet verging als ik me niet druk maakte om morgen, dat de zon meer leek te schijnen...  Zalig!!

had gisteren een fijn gesprek met iemand die mij heel dierbaar is, die in een diepe put zit, en die de zon een beetje kwijt is, en dat is triest om te zien... en ik gun hem zo graag dat hij het knopje vind om zijn eigen licht weer aan te doen, want alleen hij kan dat... niemand anders... maar hoe maak je iemand duidelijk dat het er wel is? dat het leven heerlijk en zalig is, dat er zoveel is om blij mee te zijn, dat je zelf zo ongelofelijk de moeite waard bent, en zoveel kan en mag...? weet van mezelf dat als je in zo'n put zit, dat je van niemand aanneemt dat het goed komt, dat het oke is, dat jij oke bent, want dat voel je helemaal niet... alles wat je ziet is donker en doom & despair...

loslaten...
je ego met vakantie sturen...
vertrouwen...
mediteren...
lachen...
jezelf {en je gedoe} niet meer zo serieus nemen...
loslaten...

kwetsbaarheden

een paar weken geleden, toen een vriendin van me een linkje op Facebook zette, die mij heel blij maakte {dokter kwam met zoveel bewijs dat ons lijf een zelfhelend {mijn spell-check kent het woord niet eens?!} vermogen heeft waar je U tegen zegt, dankzij verhalen over placebo's die 'hun werk' deden}, vond ik zelf een prachtige youtube clip van een van de 'colleges' die een andere doctorandus gaf over het nut van Kwetsbaarheid... Zij die het gelukkigst zijn, kwam zij tot de conclusie na een lang onderzoek hiernaar, hadden geen probleem met hun kwetsbaarheid, met hun zwakke kanten, met de dingen waar ze zich voor schaamden - het hoort bij het leven... het hoort bij ons mens-zijn...

maar wat hebben wij geleerd?
* je moet sterk zijn...
* je mag niet huilen (vooral niet als man...)
* je moet het allemaal zelf kunnen...
* niemand mag zien dat je zwak bent, want dan...
* als je x voelt, moet je je diep schamen...
* als je er Y uitziet, moet je je schamen...

en wat zijn wij gaan doen om de pijn en het verdriet en de schaamte maar niet te hoeven voelen?
we verdoven het...
we willen het niet voelen, we willen liever net doen of het er niet is, we willen Nix voelen, want als we Nix voelen, kunnen we net doen alsof we gelukkig zijn...

hoe verdoven we het?
met koekjes, en chocola, en winegums, en wijn en bier, en tv-kijken, en ons werk, en hobby's (mijn spell-check stelde 'hobbits' voor...?!), en alles wat ervoor zorgt dat we niet voelen wat we echt voelen... wat maakt dat de schaamte verdwijnt, dat het verdriet vervaagt, dat de Leugen die ons leven is geworden oke lijkt te zijn...
Iedereen doet het toch? dan is het toch oke?

terwijl zodra wij onze kwetsbaarheid accepteren, het omarmen, er een kracht vrijkomt en hulp ons toegespoed, zodat je problemen verdwijnen. of toch op zijn minst handelbaar worden... de wereld vergaat niet...

vertrouwen (gaan we weer...) dat je het kan, en dat je geen watje bent als je je kwetsbaar durft op te stellen...

in tegendeel...

positivo

omring jezelf met positieve mensen...

weet niet meer waar ik het ooit las, maar omdat ik nogal veel propaganda heb ontvangen die een ander verhaal ondersteunt {'eigen lof stinkt' & 'eert uw vader, moeder, en elk ander persoon wiens goedkeuring je meent niet zonder te kunnen...' en 'Kritiek Voor Je Eigen Bestwil hoort er gewoon bij'}, was die uitspraak er een die mij lange tijd een lastige leek...

posititeve mensen?
zijn dat mensen die je naar de mond praten?
of zij die jouw mooie kant ophemelen, omdat die gezien mag worden?
en zij die daar afkeurend tegenover staan, die dat zien als iets storends, en jou, voor jouw bestwil dus, nog een eindje verder de grond induwen, omdat je anders wel eens Ideëen zou kunnen krijgen, en de goedkeuring van anderen niet meer zoekt (en waar zouden we dan in hemelsnaam blijven...), wat moeten we daarmee?

ben ik altijd positief voor de mensen om me heen?
nou nee dus...
ook bij mij zit er nog een lading Ego en Kritiek die ik mag lozen, die niemand helpt, die nergens voor nodig is... naar mezelf toe, maar zeker ook naar anderen... ook ik kan het soms niet laten om een sarcastische opmerking te maken, om te twijfelen aan de goede bedoelingen van kennisen, meen ik het beter te weten...

onderkenning is de eerste stap naar loslaten...

vaak geloof ik het gewoon niet, als ik een lief bedoelde opmerking hoor. dan gaat mijn innerlijke kritikus, mijn scepticus er meteen van uit dat iemand iets van me wil, of dat men mij voor schut wil zetten, ik, met mijn Kwetsbaarheid... ja, dáág... ik kijk wel raar uit...

maar goed, ze zijn er wel, die positieve mensne die het goed voorhebben met me, en daar mag ik best van genieten...

zolang ik mijn eigen Innerlijke Stem maar niet uit het oog {oor} verlies... {de liefdevolle versie dan, niet die Innerlijke Kritikus die je niet kan (durft te) laten vliegen...}
er niet naar ga hengelen... want dan verval je weer in een andere val: lof zoeken, en niet verder kunnen zonder...

het is ook altijd wat...

het leven is te kort

om door te brengen

met mensen die de

blijmoedigheid

uit je zuigen

avontuur

vraag me wel eens vaker af waarom ik, wanneer ik een verhaal begin te schrijven, deze het liefst laat afspelen in Groot Brittannie...

natuurlijk speelt mijn heimwee naar Daar een grote rol, maar waar gaat die heimwee dan over?
waarom voel ik die zo sterk?

één antwoord kwam toen ik net Oudste zijn muziek naar beneden hoorde dwarrelen. Het was een album van the Stones, eentje waar ik ook wel naar luisterde, toen ik meneer G pas leerde kennen... en, zoals muziek dat zo mooi kan, zat ik ook weer in St. Leonards, in de woonkamer van de flat van mijn lief, in de Blijheid van toen, in de Vrijheid, dat prachtige gevoel dat Alles mogelijk was. benieuwd naar de Kansen die op mijn pad kwamen, de ene na de andere, steeds maar opnieuw... het Optimisme wat ik toen voelde, de Kracht, de Mogelijkheden...

al die dingen waarvan ik nu voel dat ze zijn verdwenen zoals straks de sneeuw weer door de zon zal wegsmelten...

daarom blijf ik kennelijk zo hangen in mijn wens om terug te gaan, terug naar de Kansen, de Mogelijkheden, het Optimisme, de Vrijheid...

en mijn lieve engeltje, die mij in de winkel vaak komt opbeuren, meent dat ik dat gevoel ook hier kan voelen... dat ik GB moet loslaten, en dan vertrouwen op al het moois wat me dan hier tegemoet komt...
alleen ben ik als de dood dat als ik dat doe, dat ik dan GB ook kwijt ben...
dan heb ik nix meer...
dan nog liever de heimwee, de herinneringen, de verlangens, de pijn, het verdriet...
nix is zo nix...

maar wat als ze nou gelijk blijkt te hebben...?

misschien moet ik het avontuur toch maar eens tegemoet...
ook al vind ik het doodeng...

heldhaftigheid

Mocht gisteren voor de tweede keer naar The Hobbit (hè, wat erg... met onze Pops deze keer), en na ook nog de eerste film van Lord Of The Rings the hebben gezien dit weekend (daar gaan we langzaam aan doorheen ploegen), ging ik ineens twijfelen aan iets heel anders...

nou ja, heel anders - ineens vond ik Harry Potter allemaal wel heel erg gejat van LOTR... Heel die mythology, en natuurlijk is Professor Dumbledore hartstikke dezelfde als Gandalf, en de beeldvorming lijkt me erg duidelijk geent op het 'origineel'...

of toch niet?

stoelen ze allen op een zelfde soort beelden die toevallig erg op elkaar lijken?

natuurlijk zijn the Hobbit en LOTR al heel erg lang deel van heel veel {jongens} hun leven, en is Harry Potter voor meer dan alleen jongens leuk, en haalt het heel veel uit de rijke geschiedenis van de Britse fictie-geschiedenis, wat JRR Tolkien ook vast heeft gedaan op zijn manier, maar toch... Ik weet het niet...

Natuurlijk maakt het allemaal geen moer uit, waar wie ook de mosterd haalde - toen ik op de school van de kinderen leerde over de verhalen van de Edda, die zowel indrukwekkend als behoorlijk heftig zijn, was het ook nogal te herkennen als 'blauwdruk' voor heel erg veel latere verhalen - omdat dit soort van verhalen, waarin de hoofdpersoon een avontuur beleeft, zijn eigen krachten leert kennen en de diepte van vriendschappen, van alle tijden is... het is maar net met wie je je meer identificeert... Frodo of Bilbo Baggins, Harry Potter, Hermionie Granger of Ron Weasley...

Maar mooi blijven ze, zowel de LOTR/Hobbit verhalen als die van Harry Potter...

365 dagen gemaakt *9*

geinspireerd door een gesprek met onze oudste, 

die er ook erg mee bezig is, 

moest ik een eigen versie maken van een quote 

van R. W. Emerson, gevonden op Facebook:

vertaald:

jezelf te blijven 

in een wereld 

die je constant probeert

  te veranderen

is de grootste prestatie...

leidzaamheid {2}

deel {2}

Love is the ability + willingness to allow those that you care for to be what they choose for themselves without any insistence that they satisfy you. 

{liefde is het vermogen + bereidheid om diegene die om je geven te laten zijn wat ze voor zichzelf hebben gekozen te zijn, zonder aan te dringen dat ze jou een plezier doen} ~Wayne Dyer

om nog even op de vorige post terug te komen: dit betekent dus ook {andersom} dat datgene wat jij doet, een ander wellicht boos of verdrietig kan maken, soms, maar dat betekent niet dat je - tenzij je het met opzet doet om een ander pijn te doen, maar da's een ander verhaal - verantwoordelijk bent voor hoe een ander daarop reageert... Je kan je er bewust van zijn, het zien, maar hoe een ander reageert, is zijn/haar ding. niet dat van jou... 

vaak is datgene wat je boos of verdrietig maakt 'door' de ander iets waar je aan kan werken. maar dan moet je je er wel bewust van zijn dat dat gebeurt. en vaak zijn we zo druk aan het bedenken hoe een ander ons pijn doet, of stoort, of ons niet geeft wat we denken dat we verdienen, dat we voorbij gaan aan de verantwoordelijkheid die we hebben voor ons zelf, voor ons eigen geluk... 

waarom doen we dat dan liever, anderen de schuld geven voor onze pijn dan het bij onszelf zoeken? is het een aangeleerd iets, van klein af gewend zijn om de schuld op een ander te schuiven omdat we anders op ons kop krijgen? we willen de pijn daarvan niet voelen, dus zoeken we het buiten onszelf? iedereen moedigt ons aan om het buiten ons zelf te zoeken...

wanneer ik vertel dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn geluk bij mezelf zoek, bij wat en wie ik aantrek, krijg ik 9 van de 10 keer een scheef gezicht: waarom doe ik dat in hemelsnaam?! het is toch veel makkelijker om dingen de schuld te geven? het lot, de wind, een ander, je opvoeding... natuurlijk, dat zou veel makkelijker zijn, dan hoef ik niet naar mezelf te kijken, naar mijn aandeel in het geheel, en dan was ik snel klaar... maar zo wil ik het niet, want ik heb gezien dat het anders kan. zwaar, af en toe, en niet leuk, op het moment zelf, maar zo fijn als ik er 'doorheen' ben... 

gelukkig denkt meneer G er ook zo over, en hebben we steun aan elkaar in dit stuk. en wie weet wordt het ooit makkelijker...

leidzaamheid

de oorzaak van het lijden ligt niet in de ander, maar in onszelf.

de erkenning van deze waarheid is al een begin van bevrijding...

deze spreuk komt van de scheurkalender met boeddhistische dingen, en daar halen wij al een paar jaar een hoop wijsheden vandaan, maar deze is degene waar we het meeste over nadenken.
als wij boos zijn op een ander, ligt dat niet aan de ander, maar aan onszelf...
als wij verdrietig zijn, ligt het aan onszelf hoe we daar mee omgaan, niet aan hoe een ander dat voor ons oplost...
als een ander iets doet waar wij ons aan storen, ligt dat niet aan de ander, maar aan ons zelf...
waarom?!
waarom kunnen wij een ander niet de schuld geven van ons lijden, van ons verdriet, van onze misere? zij doen toch iets? zij doen ons iets aan, en dan hebben wij alle recht om daar heel pissig over te zijn, tegen die ander... toch?

heeft mijn lief bijvoorbeeld de plicht om zo te veranderen dat ik er gelukkig van wordt? of moeten mijn kinderen datgene doen waar ik geen last van heb? als de buren hun hond niet stil kunnen houden, of harde muziek draaien, dan mogen wij daar toch heel kwaad om zijn, tegen hen?

nee dus...

je krijgt waar je om vraagt...
en vaak vraag je om dingen waar je je niet bewust van bent. dus datgene wat op je pad komt, daar heb je - onbewust - om gevraagd, dus moet je {eigenlijk} ook niet pissig zijn als het een uitdaging blijkt... maar als je je niet bewust bent van wat je vraagt, welke energie je uitzendt, dan kan je toch ook niet in de hand hebben dat het verandert?

daarstraks nog, werd ik geconfronteerd met het feit dat ik kennelijk wil dat een van mijn kinderen nog afhankelijk van me is, mij nodig heeft, maar ik werd ontzettend boos toen hij het aan mij overliet om een probleem van hem op te lossen... Ik wil het een, krijg dat ook, maar wordt dan nijdig als het gebeurt... Hmm... waarom werd ik boos? omdat ik iets moest doen waar ik geen zin in had, omdat ik werd geconfronteerd met een zwakke kant van mezelf, en dat lag niet aan mijn kind, maar aan mijzelf... dus moest ik bij mezelf te rade gaan, andere dingen wensen (dat mijn kind zelfstandiger is) en blij zijn met de kans die ik heb gekregen, en de les die ik heb geleerd...

niet jezelf de schuld geven van wat er op je pad komt, maar het leren zien als iets wat je hebt aangetrokken, en erop vertrouwen dat je ook ander dingen kan aantrekken... jezelf de leiding geven over je leven, over je emoties, geloven dat je er de kracht en wijsheid voor hebt...

vrijheidsbeeld

vond op facebook deze quote-met-mooie-foto en was  er zeer door gecharmeerd

de enige manier om met een onvrije wereld om te gaan, is door iemand te worden die zo absoluut vrij is, dat het feit dat je bestaat een daad van rebellie is - albert camus

lees op dit moment de biografie van Rudolf Steiner (lekker laat) 

en wordt steeds maar blijer van die man... 

heb al een aantal titels van dingen die hij heeft geschreven 

op mijn lijstje staan van volgend leesvoer. 

Filosofie van Vrijheid is er een van...

echt klaar met klaas

yes!
geen sint-kadoos meer, geen zoektochten naar datgene wat 'ze' nog niet hebben of niet echt nodig hebben... geen paniekerige last-minute winkelbezoeken, geen Heb Ik Het Wel Eerlijk Verdeeld-gestress...

dit jaar is mijn eerste in 18 jaar (eerste jaar van oudste telt niet mee, in mijn beleving...) dat ik niet hoef te spelen voor Sinterklaas (of de Kerstman, toen we nog in UK woonden), en zoals vorig jaar al duidelijk was: ik had het echt helemaal gehad... weet niet wat voor Ding je nodig hebt om daar lol aan te hebben, jaar na jaar, maar ik heb t kennelijk niet... verjaardagen: prima... Kerst: ook leuk... maar al die sint-hype...

Jongste speelt t leuk mee, wist 'het' al lang en mag nu voor het eerst ook een surprise maken. met een klein beetje hulp, en van't weekend gaan we bij oma en opa Sint Nieuwe Stijl vieren. en misschien dat ik er ooit wel sentinemteel over ga worden, maar voorlopig dus niet...

fantastisch

Baggins leest een brief...

schildering behorende bij The Hobbit

Zoals de titel van het vorige stukje al doet vermoeden, is ontsnappen een van de dingen die ik graag doe, en het liefst doe ik dat door het zien van een goede fantasie-film, of soortgelijk boek... En dan vooral door Britten gepende dingen - net iets meer absurditeiten en diepzinnigheden...

Nou heb ik geluk en komt binnenkort de film uit van The Hobbit. Geschreven door dezelfde man die The Lord Of  The Rings-trilogie op zijn naam heeft staan - JRR Tolkien - die zelf een begenadigd tekenaar was, en zijn verhalen van prachtige tekeningen voorzag (heb pas een boek gevonden in een kringloopwinkel waarin zijn mooie werken die bij The Hobbit hoorden).

Vandaag (of gisteren) ging de eerste van drie Hobbit films in premiere, in Nieuw Zeeland, waar het gefilmd is, en de foto's ervan die ik op de site van The Guardian zag, deden mij schuimen in de mond: nog drie weken!!! minstens, voor ik plaats kan nemen in een bios hier, om te staren naar Martin Freeman (Bilbo Baggins) en andere juweeltjes uit de (vooral) britse film industrie (mag zelfs de stem van Benedict 'Sherlock' Cumberbatch horen, ergens in het verhaal!!) en me onder te dompelen in een prachtig vormgegeven wereld... Misschien toch eens gaan solliciteren naar een baan op de set...

ontsnappen

*

ontsnappings-manifest

::

heel ons leven springen we door hoepels

vaak zonder ons af te vragen: waarom?

het is makkelijk je vast te voelen zitten - 

een klein rad in een grote machine

verdoe je leven niet door het leven van een ander te leven

het leven is te kort om werk te doen wat jou niets zegt

wil je dat je memoires het waard zijn om te lezen?

maak je keuzes die van jezelf

je bent bekwaam om zoveel meer te doen dan je je realiseert

er zal NOOIT een perfecte tijd zijn

verander van werk, 

begin een bedrijf, 

ga op avontuur

doe iets anders!

::

on a break

zit even in een diepe, inspiratieloze kuil, 

en daar ga ik me lekker niet druk om maken...

als het komt, komt het weer

tot snel

ver dwalen

Nou, niet allemaal zo negatief hoor... 

het leven is toch vooral best wel leuk....

Wandelend langs The British Library, dit voorjaar, tijdens mijn korte vakantie in de Hemel, eh, Engeland, op weg van St. Pancras Station naar Tottenham Court Road, zag ik bovenstaande poster. Het was een van een aantal die de BL had opgehangen in hun voortuin om de aandacht te trekken naar het vele moois wat ze in het gebouw hadden staan aan boeken en ander materiaal. Ik had de quote al eerder gezien, en moest er even om glimlachen: 

Not all those who wander are lost... 

Niet iedereen die dwaalt is verdwaald... 

Mooi toch? 

Ik houd erg van dwalen... 

In het bos, door een stad (waar Antwerpen en London mijn voorkeur hebben), in mijn gedachten (daar vooral)... Lekker dolen, zonder doel, gewoon genieten van wat ik tegenkom... Blaadjes, paddestoelen, koffietentjes, boekenwinkels, mooie mensen (m/v), gebouwen, etalages, steegjes, doorkijkjes... Liefst alleen, ook, zonder de afleiding van de gedachten en menigen van anderen. 

Denk ineens aan een van de vele liedjes 

die de kinderen van hun kleuterjuffie hebben geleerd, ooit: 

" 'k moet dwalen, 'k moet dwalen

langs bergen en langs dalen..."

Laat mij maar lekker dwalen...

Ik kom wel waar ik wezen moet...

trots

I hope you live a life you're proud of 

If you find you're not, I hope you have the strength to start all over again. 

~F. Scott Fitzgerald

... stond bij de Facebook status van een van mijn inspirerende vrienden aldaar... (in't Nederlands: "Ik hoop dat je een leven leeft waar je trots op bent... Zoniet, dan hoop ik dat je de kracht hebt om helemaal opnieuw te beginnen." ~ F. Scott Fitzgerald, die van Tender is the night en The great Gatsby). 

* zucht * was mijn eerste reactie daarop... Ben ik trots op het leven wat ik nu leef? Kan ik het voor elkaar krijgen? Nee dus... Niet echt... Niet dat ik niet trots ben op mijn kids, dat ik er spijt van heb of zo, helemaal niet (juist niet, een van de weinige dingen in mijn leven waar ik blij mee ben), of de relatie die ik al 20 jaar volhoudt, maar ik ben ook een laffe trut, met betrekking tot datgene waar ik maar niet aan durf, te bang ben wat het voor gevolgen zou kunnen hebben... 

Maar ja, daar zal ik wel niet alleen in zijn...

netjes

stond een tijdje geleden toch wel een beetje verbaasd te kijken in de boekenwinkel, speurend naar het Ultieme Spirituele Boek Wat Mij Zou Kunnen Helpen... Want tussen al die mooie, lieve, aanmoedigende titels stond daar met grote letters F&CK IT! de ultieme self-help gids... Huh? dacht ik nog... Wel een beetje grof... En wat zou meneer G ervan vinden?! Om meteen een glimlach op mijn gezicht te krijgen... F*ck it wat hij denkt... En dat was precies de bedoeling...

Net als velen van ons ben ik opgevoed met de gedachte dat je netjes moet zijn, netjes moet antwoorden, netjes moet afwachten, netjes moet accepteren wat op je pad komt, en F*ck it hoort niet in ons repertoire... Terwijl het zo ongeloflijk oplucht als je af en toe een keihard OH F%CK IT! in je dag werpt... Heerlijk!! Het lucht op, het haalt de angel uit dingen, het maakt dat je je oude manier van denken loslaat, het brengt wat verkoeling in je denken, of wat peper, net wat je nodig hebt...

Een tijdje terug had ik 'woorden' met een blog-kennis, of tenminste, met een van haar vrienden, die niet gediend was van mijn 'oh fuck it met je gezeik'... Inderdaad niet je netste manier van antwoorden, ik had me inderdaad niet gehouden aan de 'regeltjes' van blog-converseren, maar god wat kreeg ik het aan mijn tits van dat mens d'r holier than thou houding... Life's too short... Dus kwam de oh fuck it eruit voordat ik bedacht dat er wel eens iemand heeel erg zou kunnen zijn van mijn taalgebruik... Dus kreeg ik van alles naar me toegegooid aan vermaningen... En dus voelde ik me weer het kleine, terechtgewezen meisje van vroeger...  Het duurde even voordat ik vervolgens bedacht dat ik me had laten leiden door 'wat hoort en wat niet', dat blog-kennis d'r vriendin zich kennelijk volwassener vond dan ik en dat ook heel belangrijk vond om mij dat kenbaar te maken (niet dat ik me daar ooit schuldig aan maak, natuurlijk...), en voor ik het wist zat ik in een hoekje mezelf te verdedigen... En werd het inplaats van oh f#ck een soort van What the f@ck... Not good...

Waarmee ik niet wil zeggen dat ik voorstander ben van verhuftering of dat iedereen maar de hele dag alles aan zijn laars lapt - verre van dat - maar wat vaker je eigen regeltjes loslaten, je eigen keurslijf bij het grof vuil zetten, daar is helemaal nix mis mee...

says it all...

trouw aan jezelf

to thine own self be true

(ben trouw aan je eigen zelf)

~ william shakespeare

zo'n spreuk waarvan je denkt: ja, natuurlijk moet je aan jezelf trouw en helemaal open zijn... Want je kan op zijn minst jezelf wel vertrouwen, toch?! Beetje stating the bleeding obvious here, meneer Shakespeare... maar zo makkelijk blijkt dat dus niet... Hoe vaak op een dag betrappen wij ons niet op de oude vertrouwde 'ja, ik doe dit nu wel, maar eigenlijk zou ik veel liever...'- gedachte? Want er moet brood op de plank/een relatie behouden/kinderen opgevoed/een familie-eer in stand gehouden/de buren onder de indruk gebracht/onszelf voor de gek gehouden... Alles liever dan echt zijn wie we zijn... Want dat is alleen voor zij die alles van wat hierboven is genoemd niet hoeven doen, elke dag... En wie kan dat nou, als we realistisch blijven?

Met deze gedachtengang pleeg ik elke dag wel een paar keer strijd, omdat er brood op de plank moet, en kinderen opgevoed en mezelf voor de gek gehouden dat alles oke is, want anders heb ik al een jaar of 25 een groot probleem... Een 'goed' huwelijk, 'gelukkige' kinderen, en een Zelf onder controle - meer is niet belangrijk... Meer moet je niet willen... Maar als er dan al god weet hoe lang iets knaagt dat je wel iets anders wil? Ben je dan een onrealistische miep die eens moet leren tevreden te zijn?

Al zo lang ik me kan herinneren wil ik helemaal geen huisje boompje beestje. Ja, om op terug te vallen misschien, maar niet als be all & end all. Alleen ontbreekt het ook al zo lang ik me kan heugen aan een soort van vertrouwen in mezelf dat ik dat ook echt voor elkaar kan krijgen. Heb geen idee hoe ik het moet doen... Heb geen voorbeelden, geen voorstelling van waarnaar ik wil streven, weet alleen dat het jeukt. Al jaren... Nou ja, ik lieg - voorbeelden zijn er wel (zus van meneer G, die al jaren haar eigen leven leeft; zus van mijn vader, ook al niet iemand die je vertelt wat ze moet doen; mevrouw waar mijn moeder jaren werkte...), maar niet de aanmoediging om het zelf te mogen, zelf te doen, zelf te kunnen...

Maar zijn al deze jaren nu, in familie-vorm, vol met huisje boompje beestje dan voor niets geweest? Hm... Ook dit is een deel van mijn reis, ook dit is belangrijk (geweest) voor het worden wie ik ben, ook dit is een deel van de Zelf waaraan ik trouw ben geweest al die jaren.

En om nog eens met Shakespeare te zwaaien:
Boven alles: blijf trouw aan jezelf
en het zal zo zijn, zoals de nacht volgt op de dag,
dat gij niet vals (onecht) kan zijn tegen iemand...

uit Hamlet

ontworpen

In een Happinez van een jaar of vier terug, las ik vanmorgen iets over Human Design.
In eerste instantie huiverde ik van de term - hadden ze in nazi Duitsland ook niet iets met dat idee? - maar het bleek ongegrond. De term slaat op het idee dat we allemaal bij onze geboorte al een soort van blauwprint hebben, dat we zijn wie we zijn en al springen we hoog of laag: zo zullen we blijven. En hoe eerder we hier vrede mee hebben, hoe sneller we er iets mee kunnen voor de rest van ons leven, in positieve zin. Het uiterste uit ons Zelf halen, zeg maar... Er zijn vier 'typen', en op deze site kan je uitzoeken tot welke jij behoort, door welke 'autoriteit' je wordt gedreven en hoe je het beste jouw Jij kan zijn...

Natuurlijk ging ik meteen uitzoeken wat ik was (een Generator (70% van de bevolking), een Projector (21%), een Manifestor (8%) of een Reflector (1%) - ik dacht het laatste), en tot mijn toch wel grote verbazing blijk ik een Manifestor te wezen, wat zoveel inhoudt dat ik schijnbaar nogal individueel door het leven wil/moet... Aha! Ik snap... Ik ben een initiator, en vrijbuiter, een vernieuwer, ik heb vrijheid nodig, leven volgens mijn eigen regeltjes, en ik moet de rest van de wereld wel inlichten over wat ik allemaal ga doen, anders schrikt men teveel... Of zo...  Mijn authoriteit is dus het ego... Wat in dit stuk een veel minder slecht bijsmaak heeft dan in de meeste gangbare denkwijzen. Oh, en ik schaar mij in dubieus gezelschap: Prins Bernhard, Willem Alexander, Sadam Hoessein, George Bush en Emile Ratelband zijn o.a. ook Manifestors... Hmm... Of ik daar zo heel blij mee moet zijn... (even zoeken bleek ook wat mooiers op te leveren: Johnny Depp, Jennifer Aniston, Sophia Loren, Franz Schubert, Tim Robbins...)

Mijn kinderen bijken allen Generators, alsook mijn pa en broer, en mijn lief en moeder zijn allebei Projectors (oh! ah...)... Vandaar dat het allemaal zo botst... Nou ja, food for thought weer...

(en dat ik een kat als krachtdier had gevisualiseerd van de week, klopt dan weer als een bus...)

mijn favotiete positie