avontuur

vraag me wel eens vaker af waarom ik, wanneer ik een verhaal begin te schrijven, deze het liefst laat afspelen in Groot Brittannie...

natuurlijk speelt mijn heimwee naar Daar een grote rol, maar waar gaat die heimwee dan over?
waarom voel ik die zo sterk?

één antwoord kwam toen ik net Oudste zijn muziek naar beneden hoorde dwarrelen. Het was een album van the Stones, eentje waar ik ook wel naar luisterde, toen ik meneer G pas leerde kennen... en, zoals muziek dat zo mooi kan, zat ik ook weer in St. Leonards, in de woonkamer van de flat van mijn lief, in de Blijheid van toen, in de Vrijheid, dat prachtige gevoel dat Alles mogelijk was. benieuwd naar de Kansen die op mijn pad kwamen, de ene na de andere, steeds maar opnieuw... het Optimisme wat ik toen voelde, de Kracht, de Mogelijkheden...

al die dingen waarvan ik nu voel dat ze zijn verdwenen zoals straks de sneeuw weer door de zon zal wegsmelten...

daarom blijf ik kennelijk zo hangen in mijn wens om terug te gaan, terug naar de Kansen, de Mogelijkheden, het Optimisme, de Vrijheid...

en mijn lieve engeltje, die mij in de winkel vaak komt opbeuren, meent dat ik dat gevoel ook hier kan voelen... dat ik GB moet loslaten, en dan vertrouwen op al het moois wat me dan hier tegemoet komt...
alleen ben ik als de dood dat als ik dat doe, dat ik dan GB ook kwijt ben...
dan heb ik nix meer...
dan nog liever de heimwee, de herinneringen, de verlangens, de pijn, het verdriet...
nix is zo nix...

maar wat als ze nou gelijk blijkt te hebben...?

misschien moet ik het avontuur toch maar eens tegemoet...
ook al vind ik het doodeng...