kies kringen

Hij zat op een bankje, staarde uit over de zee, terwijl de meeuwen hem pestten, hoopten dat hij een van de schijfjes gebakken aardappel naar hen zou werpen. Je weet maar nooit... Jack bekeek ze met argwaan, maar niet voor lang, want zijn gedachten dwaalden al snel af naar datgeen wat de reden was waarom hij al drie kwartier op het bankje aan zee zat.

Hij moest over een uur met de trein naar huis, naar zijn moeder, die voor hem een feestmaal had klaargemaakt in het huisje waar hij tot voor kort had gewoond met zijn zusje. En voelde zich verplicht zijn gezicht te laten zien - hij had immers ingestemd met haar verzoek om na een semester op de campus van de universiteit waar hij studeerde weer eens naar huis te komen. Dat had ze graag gewild, zei ze, de heimwee naar hem met heel veel moeite de mond snoerend. Wat dus niet lukte - Jack had het door de woorden heen gehoord. Ze miste hem, dat wist hij. Maar dat gevoel was niet wederzijds. En daar voelde hij zich nogal klote over...

~ it's better to have loved and lost

than to have never loved at all

Een van de zeemeeuwen had het gewaagd om een stuk chips uit zijn hand te grissen, en Jack was zich een ongeluk geschrokken, maakte een woest gebaar om het beest duidelijk te maken dat ie op moest rotten. Hij lachte in zichzelf, zoveel gedoe om een stukje aardappel... 

Ze had gehuild, toen hij zijn koffer uit haar auto had gehaald, en hij moest een paar tranen wegbijten, niet laten zien dat hij het ook erg vond om op deze plek helemaal opnieuw te beginnen, moeite zou moeten doen om mensen te leren kennen, nieuwe vrienden te maken, dat hij het doodeng vond, want dat zou ze vast niet aan kunnen...
Zijn moeder was een emotioneel type, eentje die steeds maar liet zien dat ze dingen erg vond, of fantastisch, en hij begon te merken dat hij er steeds meer een hekel aan kreeg, in de maanden voordat hij naar Edinburgh vertrok. Het steeds minder kon verdragen. Hij was dingen gaan verbergen voor haar, dingen die hij normaal met haar zou delen... Hij kon het even niet meer hebben, al dat gepraat en gezeur erover... Hij hield steeds meer voor zichzelf, en eigenlijk vond hij dat wel oke. Dingen voor zichzelf te hebben... Het gaf hem macht. Over haar... 

~ niet iedereen die dwaalt,

is verdwaald...

Het begon koud te worden, de wind was guur en zijn jas niet dik genoeg. Jack haal de een hand door zijn donkere krullen en stond op van zijn bankje en pakte de zware tas waar al zijn spullen in zaten die hij nodig had voor de week thuis in Dorset. Een paar boeken voor zijn studie, kleding, zijn camera, wat te eten voor onderweg, en een brief... Nog in de enveloppe, zoals hij die in zijn hand gestopt had gekregen van een vriendin. Maar het was niet haar handschrift op het witte papier, dat zag hij meteen. Hij wist van wie wel, en zijn hart maakte een sprongetje. Hij had de brief nog niet gelezen, wilde dat bewaren voor de lange treinreis terug naar huis, al werd hij hoe langer hoe nieuwsgieriger naar de inhoud... Hij glimlachte bij de gedachte eraan. 

De tas voelde zwaarder bij elke stap die hij zette, op weg naar het station. De stoep was vol mensen die naar hun werk gingen, of naar de kroeg, en even kwam Jack in de verleiding om naar binnen te gaan in een van de koffietentjes die hij voorbij liep, al was het maar om even op te warmen. De kou was diep naar binnen gedrongen. Maar hij was nog ver van het station, en zijn trein zou op tijd vertrekken... En van lopen werd hij vanzelf warm...

~ niets is goed of fout,

maar ons denken maakt het ervan...

De brief brandde in zijn tas, maar de trein stond nog stil en het zou nog even duren voordat die vertrok. Jack pakte zijn iPod en selecteerde een lied wat hij wilde horen. Eentje vol melancholie, eentje waardoor hij de tranen die veel te dichtbij waren nog moeilijker kon verdringen. En na een minuut gaf hij het op, en liet komen wat moest komen. Hij was alleen in de coupe, wat kon het hem schelen... Hij zag een gezicht voor zich, en blonde haren, en een glimlach die zijn hart deed smelten. Een hand die de zijne aanraakte, en vingers die zich met die van hem verstrengelden. Een zoen op zijn wang, en nog een, op zijn lippen. Een stem die zijn naam fluisterde, en Jack zuchtte diep. 

De trein zette zich in gang, een trage beweging, met horten en stoten, en Jack keek uit het raam, zag reizigers op het perron die baalden, een paar medewerkers die hun schouders ophaalden, studenten die wachten op bankjes, hopen dat hun trein niet te lang op zich zou laten wachten, en de muren van het station maakten plaats voor de huizen van de stad, en een tunnel, en daarna nog meer huizen, en na een tijdje zag hij heuvels, en terwijl Schotland langs hem heen denderde en overging naar Engeland, liet hij zijn hand in de tas glijden, tot hij de enveloppe aanraakte die hem al zo lang gevangen had gehouden. Hij pakte hem tussen zijn boeken uit, en zag hoe zijn vingers trilden, terwijl ze een opening maakten die groot genoeg was om de gevouwen vellen papier eruit te halen. Jack zuchtte weer, herkende het handschrift, en voelde zich een beetje flauw. Wat... Als... 

Hij vouwde de vellen open, en begon te lezen. Bij elk woord voelde hij zich lichter, een beetje blijer, tot hij aankwam bij het einde, de laatste zin. 'en daarom, mijn lief, daarom wil ik dat je dit weet... Dat jij en ik... Dat het moet... Je hebt gewoon geen keuze... :-) XXX Steven' 

De reis naar Dorset duurde uren, en Jack voelde zich gammel van het zitten, en het staren uit het raam, en het denken aan zijn lief, en toen hij zijn moeder ontwaarde in de groep die op het perron stond (niet allemaal voor hem, god zij dank) was hij wel blij, op zich... 

'Hoi schat,' hoorde hij naar hem roepen. Hij glimlachte, en zuchtte diep. 

Nog maar vier dagen...

Say a word or two to brighten my day

Do you think that you could see your way

To lay yourself down and make it so?

But you don't want to know

You take much more than I'd ever ask for