want dat heb ik dus wel geleerd, toen ik jong was, dat het leven zwaar was, niet te tillen, soms, dat tobben echt heel erg goed is, en tobben over een ander een vorm van liefhebben, en dat je overal het ergste van moet verwachten... want alles is gewoon k*t... en niemand is {echt] te vertrouwen...
hm... raar, dan, toen ik in dat land over de Noordzee, allemaal mensen tegenkwam die zo ongelofelijk melig waren, en humor hadden, en die optimistisch leken, en wel zagen wat er morgen gebeurde, en lol maakten en lachten en geen plannen maakten, maar met de dag leefden... heerlijk!!
het duurde even voordat deze state of mind echt zat bij me, maar toen ie eenmaal zat, merkte ik dat het leven niet meer lijden was, dat de wereld niet verging als ik me niet druk maakte om morgen, dat de zon meer leek te schijnen... Zalig!!
had gisteren een fijn gesprek met iemand die mij heel dierbaar is, die in een diepe put zit, en die de zon een beetje kwijt is, en dat is triest om te zien... en ik gun hem zo graag dat hij het knopje vind om zijn eigen licht weer aan te doen, want alleen hij kan dat... niemand anders... maar hoe maak je iemand duidelijk dat het er wel is? dat het leven heerlijk en zalig is, dat er zoveel is om blij mee te zijn, dat je zelf zo ongelofelijk de moeite waard bent, en zoveel kan en mag...? weet van mezelf dat als je in zo'n put zit, dat je van niemand aanneemt dat het goed komt, dat het oke is, dat jij oke bent, want dat voel je helemaal niet... alles wat je ziet is donker en doom & despair...
loslaten...
je ego met vakantie sturen...
vertrouwen...
mediteren...
lachen...
jezelf {en je gedoe} niet meer zo serieus nemen...
loslaten...
No comments:
Post a Comment