Omdat de aflevering van Louis Theroux over zijn poging om Michael Jackson te ontmoeten (vanzelfsprekend was dit een oude opname) mij iets meer in zijn greep hield dan eigenlijk wilde, en ik zo wakker was om niet nog even te checken op welke zender ik eigenlijk moest kijken, mistten we de eerste helft van 'Goodbye Lenin'... Gelukkig is 'ie vrijdag a.s. nog een keer te zien, maar ik baalde even. Had hem graag gewoon helemaal gezien, omdat ik hem tot nu toe steeds gemist heb.
Natuurlijk staat deze week in het teken van de val van de Berlijnse Muur, twintig jaar terug, en ben ik daar stiekem wel heel blij mee, want mijn verstolen liefde voor alles Duits, wordt hiermee heerlijk gevoed... Morgen is op Duitsland 2 een soort van Domino Day maar dan met een aantal kilometer door allerlei kunstenaars van over de heel wereld beschilderde stukjes nep-muur om die twintig jaar zonder Muur te vieren. Wat dan doorheen Berlijn zal gaan. Gedachten aan wat er 20 jaar terug allemaal gebeurde, de excitement van toen, zullen vast weer naar boven komen.
Max was vorig jaar met zijn mede-jaar 3-ers vier dagen in de stad. Hij zag er nogal tegenop, omdat hij niet veel opheeft met zijn mede-scholieren (wat klinkt dat bekend...), maar Berlijn zelf maakte alles ongeveer goed. Hij genoot van de combinatie van oude gebouwen en de moderne architectuur, de vriendelijke, behulpzame, bescheiden mensen die in Berlijn wonen, het gevoel dat het eigenlijk nog steeds een beetje een gespleten stad is, de geschiedenis is nog steeds niet helemaal uitgegumd, of vergeten. en wellicht is dat maar goed ook. Hij kwam met een heel goed gevoel terug, en heel veel mooie foto's (dezen in de blog zijn van hem).
Het voedde meteen mijn wens om naar Berlijn te gaan. Of gewoon irgendwo in Duitsland... Maakt niet uit waar. Hoewel een achterbuurt van Hamburg nou niet perse hoeft, maar echt heel kieskeurig ben ik dus niet...
Had ik dan toch wat meer werk moeten maken van dat prachtige vriendje van toen... Dan woonde ik nu ergens daarzo, en hoefde ik geen fortuin neer te tellen voor Playmobil of Ostheimer spul, en sprak ik nu vloeiend steenkolen Duits in plaats van wordperfect English, en groef mijn zoon kuilen aan het strand van Zoutelan.... Oh, dat doet ie al... Zie je wel - we zijn er al bijna...
2 comments:
Ja! Mooie film Goodbye Lenin.. Wij zagen hem een aantal jaar geleden. Heel ontroerend.
Ik vind deze tijd ook wel een beetje ontluisterend. Zo terugkijkend op toen.. We dachten allemaal: nu gaat het gebeuren! Alles wordt beter en komt goed! In zekere zin is dat natuurlijk ook echt zo. Maar dat idealisme van toen... Zoals ik toen helemaal opging in het vuur van politieke verandering, zo heb ik dat nu een beetje (minder vuur, moet ik eerlijk zeggen ;-) met spiritualiteit. De hoop dat alles binnenkort ineens goed is gekomen. En nu ik terugkijk denk ik dat alles wel veranderd, maar natuurlijk heel bedaard en gezapig... Met veel minder kracht dan ik hoop/verwacht..
Poeh, ik hoop dat je het niet erg vindt, ik schrijf haast een eigen post binnen jouw blog. Maar ik werd even aan het denken gezet door jouw post.. ;-))
nee joh, hou wel van een beetje extra gedachten - iedereen heeft zo zijn eigen gevoelens bij allerlei dingen en ik lees ze graag!!!
Ik kan je gedoofde vuur wel herkennen - misschien heeft dat ook met een jeugdig enthousiasme te maken, dat je 20 jaar terug wellicht meer verwachtte van het leven en dat je nu gewoon volwassen bent en meer kan overzien, meer weet dat dingen toch wel gaan zoals ze gaan, dat revoluties meestal uitdoven in het leven van alle dag...
Heb je die documentaire gezien op Ned 2 Zaterdag? Over leven met de muur, in de jaren dat hij er stond, en hoe er naar de val werd toegeleefd... Heel mooi.
Post a Comment