- ontkenningsmoeheid -

Never underestimate the power of denial
ofwel: onderschat nooit de kracht van ontkenning...

Een zin uit de film American Beauty, die, sinds we hem in Antwerpen in de bios hebben gezien, een onuitputtelijke bron van inspiratie blijkt voor het ontleden van de Westersche Mensch... Want mijn god wat worden we aangemoedigd om massaal veel te ontkennen - over onszelf, over anderen, over de wereld - over wat eigenlijk niet...

Vanmorgen nog, zaten we - Lief en ik - weer aan de thee en kwam een aantal kennissen ter sprake, die allen in een crisis leken te zitten, over zichzelf of hun relatie. Een vriendin van ons in UK heeft ooit bewust gekozen om niet samen te wonen met haar lief en ook haar kinderen heeft ze in haar eentje opgevoed, al kwam Vader er wel aan te pas in het weekend. Met beider goedkeuren heeft deze situatie iets van 10 jaar geduurd maar nu zijn ze dan echt 'uit elkaar'. En volgens haar is het onlogisch om samen te wonen. Wij zijn niet getraind om samen te wonen, want dan moet je dus de godganse dag je 'zelf' ontkennen, wat je in de loop van de jaren hebt opgebouwd voordat je in die relatie was. En er zijn dagen dat ik het helemaal eens ben met haar. Dan wilde ik dat ik - met kids, of zonder, of een paar - mijn eigen stek had en geen rekening hoefde te houden met die ander in mijn leven. Wat ik dus jaren heb ontkend om toe te geven, omdat ik dat van mezelf (en ik dacht ook van mijn omgeving) niet mocht denken...

Hoe ontdek je wat je ontkent, dan? Hoe kom je daar achter? En wil je dat ook wel?! Gooi je niet alles overhoop als je ineens alles wat je ontkent gaat erkennen en accepteren? Hoe moet je dan verder? Is het niet gewoon beter voor alles en iedereen als die ontkenning vrolijk verdergaat en het leven dus ook?

Als je met mijn Lief bent getrouwd werkt dat dus niet. En de vriendinnen hebt die ik heb. En als je de boeken leest die ik lees ook niet. Mensen waar je een probleem mee hebt, lastig vind of een hekel aan hebt, zijn spiegels, vertellen zij allen. Spiegels waarin je je eigen ontkenningen in ziet en dus wilt afschilderen als zijnde slecht en niet bij jezelf wilt zien. En hoe harder die ander wordt veroordeeld, hoe sterker je je eigen ontkenning volhoudt en hoe minder anderen zullen denken dat jij eigenlijk die van binnen net zo bent. Hoop je dus... Mensen in je directe omgeving die gedrag vertonen waar je over klaagt - "Zus en zo blijven alleen maar bij elkaar omdat hij/zij niet alleen durft te zijn... wat een loser/truttebol, zeg..." Eeehhh... Oh... Ah... Tja... dus...

Maar dan nog is het schrikken als niet alleen jij, maar ook de ander een hoop blijkt te ontkennen en allerlei dingen achter een soort scherm heeft gepropt om jou te sparen of de relatie beter te doen lijken dan die was. Voor de lieve vrede... Dat je relatie dus op onwaarheden gestoeld is. En dan blijkt hoe sterk jij bent of de ander is als je dat een plekje kan/wil geven, ervan wil leren. Of dat het een reden tot crisis. Nummer zoveel...

Om met die ene irritante kabouter te spreken: "Ik wordt daar zo moe van...."