Wanneer zijn idealen een last?
Deze gedachten dreven door mijn hoofd tijdens een wandeling vanmorgen. De reactie van Lisette op mijn vorige blog, waarin zij aangaf het zonde te vinden dat haar idealen van vroeger niet meer zo heftig zijn als toen in de tijd dat de Muur omging, deed ook mij weer terugdenken aan lang vervlogen dagen waarin ik uit mijn voegen barstte van idealen - ik was tegen de bom, voor vrijheid, tegen discriminatie en verbolgen over zoveel dat ik er bijna een dagtaak aan had. Amnesty en Greenpeace kregen mijn morele en financiële steun, anti-apartheid organisaties ook en Loesje was mijn held. Als ik nu kijk naar oudste zoon heeft die het een stuk rustiger. Zijn leeftijdsgenoten hebben idealen die een stuk minder moreel gedreven lijken te zijn - hoe kan ik een nieuwe telefoon betalen/hoe lang kan ik bij mijn ouders blijven wonen zonder een totale loser te lijken...
Waar zijn de idealisten zoals twintig/vijfentwintig jaar geleden gebleven?! Toen werd er gedemonstreerd, geroepen, geschreven en nagedacht over alles wat verkeerd was op de wereld. Het leek wel of iedereen boven de 16 een menig had over maatschappelijke problemen, en iedereen die dat niet had was een kakker met rijke ouders dus niet bewust en dus verdacht... (zou het daaraan liggen - jeugd is tegenwoordig zo comfortabel af dat er niet gestreden hoeft te worden?). Maar al die idealen, zijn die nou altijd wel zo goed? Zolang ze mooi zijn en positief wel, maar wanneer wordt die lijn overschreden?! Hitler had ook een ideaal... En nog niet zo heel lang geleden was er niet zo heel erg ver hier vandaan een strijd gaande waarbij een bevolking zijn idealen ineens met bloedige gevolgen ging verdedigen. In Hastings kende ik in die tijd twee jongens die samenleefden in een huis en studeerden in Engeland, vooral om aan de oorlog in Joegoslavië te ontkomen. Leuke, mooie kerels, met een goed werkend verstand, maar op micro nivo voerden zij hun strijd verder - meestal gingen ze fijn met elkaar om, maar soms werd er ergens een vlammetje aangewakkerd en zag ik een heel eng vuur in ogen verschijnen, haat voor de ander, omdat hij aan de verkeerde kant van de grens woonde of 'foute' voorouders had... Zo dichtbij, zo idealistisch, zo ongelofelijk akelig...
Misschien is het wel gewoon goed dat we een punt bereiken - wat volwassenheid heet - waarin we die idealen niet meer zo sterk hebben. Wanneer perspectief intreedt en we dingen van allerlei kanten gaan bekijken. Dan blijken tegenstellingen niet zo duidelijk, en is het vuur niet meer zo sterk. Heel saai, dat zeker...
Tenzij dat vuur door liefde wordt aangewakkerd, natuurlijk...
Maar dat brengt dan weer zijn eigen problemen...
2 comments:
Ik bedoelde eigenlijk niet dat ik het jammer vind dat mijn idealen niet meer zo vurig zijn.. Daar heb je gelijk dat het volwassen worden dingen zachter en rustiger maakt. Maar ik zag ineens door de bril van toen hoe het nu geworden is met de wereld. Ik dacht toen dat de wereld op een draaipunt stond en dat alles heel snel beter zou worden door onze inspanning, maar zie nu dat dingen nooit snel en drastisch veranderen. Snap je? (Niet dat ik vind dat het slecht met de wereld gesteld is, maar ik voelde ineens een soort desillusie over wat je eigenlijk met vuur en idealen kunt bereiken.)
toen ik het teruglas, zag ik ook dat je dat bedoelde... Maar toen had ik mijn stukje al geschreven... sorry...
Maar ik begrijp ook je bedoeling - het terugkijken naar toen, naar de idealen die we toen hadden over een herenigd Europa, dat alles goed zou komen, dat is inderdaad niet helemaal gebeurd. Anders, dat wel...
Post a Comment