- er zijn van die dagen -

Soms heeft de Kosmos, of het Universum, of hoe het ook mag heten, een ingenieuze manier om je een trap onder je gat te geven... Echt heel opmerkelijk hoe het je uit je zelfmedelijden sleurt en je laat zien wat er nou eigenlijk echt belangrijk is.

De kinderen - bijvoorbeeld - zijn bijna nooit ziek. Ze gaan vrij zorgeloos door het leven, behalve dan zorgen die ze helpen om van te leren of sterker van te worden. Wij zijn best wel verwend - geen levensbedreigende ziektes op ons pad gekomen, zoals bij vrienden van ons wel het geval was. Fijn voor ons natuurlijk, maar het kan je ook nogal nonchalant maken... Dus toen Polly vorige week haar jaarlijkse verkoudheid/koorts/burn-out had, was dat niet vreselijk ongebruikelijk. Ze sliep veel, we praatten een hoop en speelden spelletjes en lazen boekjes. Gisteren was ze er weer aan toe om naar school te gaan, en Felix nam het stokje van haar over - hij had de rillingen en zijn kroephoest was er weer (ook jaarlijks voor hem). Hij ging naar bed en gaf zich helemaal over aan wat er bezit had genomen van hem. Ik ging af en toe naar hem kijken om te zien of alles oké was, en ineens zag ik een paar vlekken. Een paar alarmbellen gingen af - in de laatste 16 jaar was van de meningitis alarmen de vlekken me bij gebleven - vlekken en koorts en overgeven en een stijve nek en van al die symptomen had hij er dus al drie... Waaahhh!!! Ik sprong meteen in super efficiënte mega moeder-stand en belde de huisartsenpost, die natuurlijk overspoeld werd door Mexicaanse griepgevallen en het duurde even voordat ik erdoor was. Intussen speelden allerlei scenario's af in mijn hoofd: wat als... en wat als... Alan ging met me mee en de jongens bleven bij Polly, die al lang lag te slapen.

Het bleek onschuldig - de vlekken kwamen door de koorts, als het meningitis was had hij nog een paar andere symptomen. Dit was kroep - veel slapen en rust houden zouden daar wel korte metten mee maken... Hij is inderdaad al een stuk opgeknapt.

Vandaag waren wij er helemaal klaar voor om met Polly naar school te gaan, Otto zouden we met de auto brengen, Max bij Felix blijven en ik was klaar om naar de auto te gaan toen we een allemachtige klap hoorden, alsof er iets van de zolder naar beneden werd gegooid. IJzige stilte werd gevolgd door jammerlijk gehuil van Polly. Ze was van de trap gevallen. Ze leek niets te hebben, wel hoofdpijn, maar er was niets gebroken en ze was niet misselijk. Van de laatste hersenschudding (Otto een jaar of 7 geleden) wist ik nog naar welke dingen te kijken en daar had zij er geen van, behalve die hoofdpijn. De assistente van de dokter vertelde me dat ze vooral moest gaan liggen en bellen als er iets niet klopte volgens mij.

Dus. Veel rust hier de komende dagen. Beetje kletsen, spelletjes doen, boekjes lezen... En misschien kan de kosmos de volgende keer een wat minder dramatische manier vinden om mij de zin van het leven te laten zien...