Dus.
Gekonllenhold, gewandeld, gezongen, gelachen, genoten... St. Maarten zit er weer een jaar op.
Zou vandaag aan een heleboel dingen moeten werken, en hoewel ik mijn eerste teen in de wereld van Internetbankieren heb gestoken (en zelfs een lang uitgestelde betaalopdracht heb geïnitieerd), zonk net even de moed in mij schoenen... De jaarlijkse Herfst dip? Gewoon een baaldag? Geen idee...
Sinds de ontdekking van Facebook - Amerikaanse tegenhanger van Hyves - heb ik een aantal mensen uit mijn verleden teruggevonden. Ook een hoop bekenden van nu (schoonfamilie, kennissen van het Antroposofie en Kind forum, twee neefjes) maar die tellen eigenlijk niet zo. Wel leuk, en grappig dat we zo in contact kunnen blijven zonder ingewikkelde toestanden. Maar die maken nu niet dat mijn hoofd een beetje draait.
Nee, daar zorgen heel andere personen voor. Die twee voormalig Joegoslaven uit de vorige blog? Daar heb ik lang en vaak aan teruggedacht, maar ik wist hun achternamen niet meer - heel ingewikkeld en Balkanees - dus bleven ze schimmen uit mijn tijd toen, net voordat ik voor een toekomst met Lief koos, medespelers in mijn Year of living Impulsively. Tot ineens de achternaam van een van hen naar binnen kwam. Zomaar, tijdens mediteren over iets heel anders. Ploep - alsof gedropt door een engeltje met ondeugende intenties. Zijn naam eens in de zoekmachine van Facebook gevoerd en ja hoor: daar was hij. In vol ornaat, prachtig als toen, alleen twintig jaar ouder... Een berichtje gestuurd - je weet maar nooit. Maar daar werd niet op gereageerd.
Tot gisteren... Mijn hart bonkte als een bezetene, mijn hoofd draaide - kon dit wel? Was dit niet ontzettend dom en kinderachtig, om een oude vlam (van mijn kant dan...) te mailen en van alles los te maken wat al twintig jaar vergeten was... Maar dat was het dus niet - van zijn kant niet en ik volgde mijn intuïtie in deze. Er zijn mensen die zo'n indruk op je achterlaten dat zelfs het noemen van hun naam je hart sneller doet slaan... Ik heb geen idee of dit een goed idee was, maar als dingen gebeuren om een reden, kan dit dan geen reden hebben? De tijd zal het leren. En Belgrado is wel heel ver weg...
No comments:
Post a Comment