- snotter-tv * 2 -

Na het bekijken van de laatste aflevering van die vijfdelige sci-fi serie, voel ik me erg vreemd. En ook nogal verward over waar dat dan vandaan komt.

Ik ga niet door over het hoe en wat (dat kan je eventueel hier lezen) en hoeveel tranen ik heb gelaten over het gegeven dat Hij er niet meer is, maar wel even over het idee dat iets als een tv programma je kan laten voelen alsof je door een trein bent aangereden. Want zo voelde het. Gisteren liep ik als een zombie rond en vanmorgen werd ik wakker met een gigantische hoofdpijn. Waarom kan iets waar je niet eens bij bent geweest, zoveel impact hebben?

Daarvoor moet ik terugdenken aan toen Lady Di gestorven was, in augustus 1997. Een vreselijke dag, ik weet het nog als de dag van gisteren, hoe heel Engeland in een staat van rouw plonsde, alsof Lady Di hun dochter/moeder/zus/buurvrouw was geweest. Terwijl ze niet meer was dan iemand waar je over las in de krant of de Privé, en waar regelmatig troep ever werd gesuggereerd. Ineens was zij de personificatie van alles wat goed was en mooi en was haar dood het bewijs dat de wereld slecht was. Boo hiss... En een verdriet, zoveel, en zo lang... De bloemen die hun weg vonden naar Buckingham Palace, de kaarten en de blijken van droefenis - ongekend in een land wat overal bekend staat om zijn beheerstheid, zijn geperfectioneerde afstandelijkheid. Engelsen doen niet aan publieke emotie (behalve misschien boosheid), en al helemaal niet voor tv. Maar daar was helemaal niets van over. Er werd gehuild, gepraat, geleden, en dat allemaal voor het oog van de wereld.

Er werden specialisten geraadpleegd - waar moet het heen met dit land - en die kwamen met theorieën die eigenlijk best wel ergens op sloegen: het verdriet van die mensen zat er al heel lang, en iets als een ramp als dit gaf ze een soort van goedkeuring om het verdriet te uiten. Het feit dat sommigen vertelden dat ze nu meer huilden dan dat ze bij de dood van hun eigen ouders deden, was in eerste instantie schokkend, maar ook begrijpelijk, als je nagaat dat er toen vast geen tijd of plek voor was. En zoiets kan dan dingen losmaken die je normaal binnen houdt. Om niemand tot last te zijn of omdat je niet weet hoe je je verdriet een plek moet geven.

Maar waarom voel ik me dan zo getraumatiseerd door een tv programma? Is het een zelfde vorm van onverwerkt verdriet of angsten die opgewekt worden door beelden van stervende fictieve personages of gebeurtenissen die misschien ooit wel eens zouden kunnen voorkomen, in een doemscenario vol verschikkingen? Kan een hooggevoelige geest sowieso nooit tegen dit soort dingen, of kan het worden gebruikt in een manier om met bepaalde emoties om te gaan?

Ik weet dat ik normaal blijf hangen bij behaaglijke programma's en films, die mij laten voelen dat de wereld eigenlijk wel heel leuk en fijn is. Maar dat is het natuurlijk niet altijd. en er steeds van weglopen, of niet mee om leren gaan, is best wel nutteloos. Alsof je een wereld kan recreëren waarin nooit lelijke dingen gebeuren, dat waar je je kinderen voor wil behoeden, omdat je ze zo graag alleen het moois wil laten leren. Maar er is niet alleen moois.

Maar in plaats van het behoeden voor lelijks en engs en beangstigends, is het belangrijk dat ze leren dat sommige dingen, hoewel niet fijn, wel doorheen te komen zijn. Verdriet en teleurstelling en boosheid en frustratie die niet doorleefd of geaccepteerd is, die geen plekje hebben gekregen, blijven zitten en komen terug. In de vorm van ziektes, of als je een science fiction programma zit te kijken waar vreselijke dingen gebeuren met sympathieke personages...

Of zo...

- snotter-tv -

Ik ben een watje.
Loop wel heel stoer te roepen dat sci-fi voor meisjes intussen heel toegankelijk is en dat zelfs ik deze week elke avond naar Torchwood kijk, maar na de aflevering van gisteravond weet ik het niet meer zo zeker...

Dat Captain Jack - na geëxplodeerd te zijn - weer herbouwd is, dankzij een methode die echt helemaal nergens op slaat als je nix hebt met Doctor Who, is tot daar aan toe. Suspend reality en go with the story, zo werkt het nou eenmaal. Maar dat de schrijvers het nodig vonden om de watjes tussen de kijkers eens flink de stuipen op het lijf moeten jagen, daar wordt ik erg verdrietig van... De grootste reden dat ik keek - Ianto, de conciërge die gepromoveerd was tot volwaardig medewerker en lief van Jack - ligt in een bodybag tussen de vele andere slachtoffers... Dood... Waaaahhhhh!!!!! Neeeeeee!!!!! Bleeeer...

En daar kan ik dus niet tegen... Mijn ´veel te betrokken zijn bij het verhaal´ is weer verworden tot een ´geobsedeerd zijn´ en daar kunnen vermoordde hoofdpersonages niet bij... Veel te emotioneel. Maar de must om er geen comfortabele romantische dramaserie van te maken waar de helden met elkaar trouwen en nog lang en gelukkig leven, begrijp ik heel goed. Al dat knuffelige gedoe - da´s voor watjes, en die moeten maar een dvd van Pride & Prejudice gaan kopen, of een film met Hugh Grant...

Weet niet of ik de aflevering van vanavond aan kan. Hij schijnt heel spannend te worden en het lijkt erop dat er van het hele team niemand overblijft, behalve die Welshe dame met gigantische tanden. Shit...

Om maar weer eens een Engelse uitdrukking te gebruiken: Maybe i need to get a life...