Ik ben een watje.
Loop wel heel stoer te roepen dat sci-fi voor meisjes intussen heel toegankelijk is en dat zelfs ik deze week elke avond naar Torchwood kijk, maar na de aflevering van gisteravond weet ik het niet meer zo zeker...
Dat Captain Jack - na geëxplodeerd te zijn - weer herbouwd is, dankzij een methode die echt helemaal nergens op slaat als je nix hebt met Doctor Who, is tot daar aan toe. Suspend reality en go with the story, zo werkt het nou eenmaal. Maar dat de schrijvers het nodig vonden om de watjes tussen de kijkers eens flink de stuipen op het lijf moeten jagen, daar wordt ik erg verdrietig van... De grootste reden dat ik keek - Ianto, de conciërge die gepromoveerd was tot volwaardig medewerker en lief van Jack - ligt in een bodybag tussen de vele andere slachtoffers... Dood... Waaaahhhhh!!!!! Neeeeeee!!!!! Bleeeer...
En daar kan ik dus niet tegen... Mijn ´veel te betrokken zijn bij het verhaal´ is weer verworden tot een ´geobsedeerd zijn´ en daar kunnen vermoordde hoofdpersonages niet bij... Veel te emotioneel. Maar de must om er geen comfortabele romantische dramaserie van te maken waar de helden met elkaar trouwen en nog lang en gelukkig leven, begrijp ik heel goed. Al dat knuffelige gedoe - da´s voor watjes, en die moeten maar een dvd van Pride & Prejudice gaan kopen, of een film met Hugh Grant...
Weet niet of ik de aflevering van vanavond aan kan. Hij schijnt heel spannend te worden en het lijkt erop dat er van het hele team niemand overblijft, behalve die Welshe dame met gigantische tanden. Shit...
Om maar weer eens een Engelse uitdrukking te gebruiken: Maybe i need to get a life...
No comments:
Post a Comment