- life begins when you want it to... -

Soms vraag ik me af wat onze kinderen gaan worden, in de toekomst. Kleine beetjes kan je al zien, af en toe wordt een tipje van die sluier wel opgelicht, maar hoe vast is dat al, hoeveel kan je er uit concluderen. Als ik naar mezelf kijk, weet ik hoe vaak je kan veranderen... Maar Oudste is al flink bezig met zijn artistieke talenten, Tweede is het lefgozertje met smaak voor de mooie (i.e. dure) dingen in het leven, Derde is koppig en heeft een zeer originele kijk op dingen en Jongste zal vast wel iets gaan doen met dat oog voor schoonheid wat ze nu al heeft. Ik wacht vol nieuwsgierigheid af...

Deze gedachten kwamen naar boven toen ik vanmorgen pontificaal klaar zat om mijn kadoos uit te pakken. Lief en de oudste twee hadden 40 ballonnen opgeblazen, er lag een stapel kadoos klaar en een hoop kaerten (zelfs een pakketje van mijn schoonfamilie uit UK?!), ondanks de deprimerende gedachten dat ik nooit meer 'in de dertig' zal zijn, die ik heb besloten te bannen uit mijn hoofd. No more of those - life begins right now!!!

Mijn familie doet niet aan dramaqueens. Daar houden wij niet van, is de boodschap die van heel jong af aan in de lucht hing als er door iemnd in de buurt werd gedramaqueend (meestal door mij). Zeer begrijpelijk - mijn oma was voor mij de dramaqueen, maar die deed het zonder enige vorm van zelfspot, die was bloedserieus, en mijn moeder en haar zus en broer hebben van jongs af aan klaarblijkelijk een aversie tegen lui die zo nodig alle drama uit de kast moesten halen om aan de wereld te laten zien dat ze er zijn. Pech voor mams dat ik er dus ook aanleg voor heb... Maar dat werd flink ver weggestopt - zulke dingen leer je snel, als je merkt dat het minder waardering wekt, in plaats van de kilo's extra waar je toch stiekem op hoopt als kind...

Tot dat ik in Engeland (waar het stikt van de dramaqueens (m/v)) een van Lief zijn vriendinnen ontmoette. S. was echt zo ongeveer het neusje van de zalm wat dramaqueenen betreft - zij deed het met zoveel verve en zonder enig gevoel van bescheidenheid, dat het bijna een kunstvorm was geworden. En zij nam mij onder haar hoede... Jippie... Uitgaan met haar was een feest - binnen twee minuten hadden wij slierten mannen aan onze lippen (zij dan, ik stond er een beetje sloom naast te giechelen) die net deden alsof wij uit Hollywood kwamen. Het lukte haar om mijn eigen latente dramgequeen naar boven te halen, heel langzaam aan en ik merkte dat het eigenlijk best wel heel leuk was. Gewoon als een soort van verlopen Broadwayster te gaan bewegen, armenzwaaiend en met een air alsof wij alle aandacht gewoon verdienden. En nu woon ik in een land waar dat niet zo erg gewaardeerd word, en ben ik op een leeftijd dat het me geen reet meer kan schelen. Life begins at forty, en daar gaan we vandaag een begin mee maken...

(Nou mijn moeder nog overtuigen...)