Tot halverwege zijn tweede levensjaar had Otto een overgrootmoeder. En van haar herinner ik me, naast dat ze dol was op vreselijke Duitse liedjes en heerlijke soep maakte, vooral dat ze zich erg veel zorgen maakte over wat De Mensen allemaal wel niet van haar vonden. Hoe ze zich kleedde, hoe haar haar zat (netjes in de permanent) en waar ze woonde had erg veel neerslag op haar stemming. Mijn moeder heeft heel wat dure kledingzaken van Oudenbosch moeten binnenwandelen en aanhoren wat er allemaal fout was aan de kleding die uitgezocht was voor haar. Mijn tante zat elke week geloof ik bij haar thuis om haar haar te watergolven en dan mocht de kapper er nog een kleurtje in doen, want niemand zou zien dat ze grijs was...
Maar haar vragen om bevestiging en waardering van De Mensen vielen in het niet bij de manier waarop mijn andere oma, de mevrouw waar mijn moeder een paar keer per week werkte en die ons prompt adopteerde, van alles vond over wat er allemaal moest en wat niet hoorde in het leven. En ik die dacht dat mijn moeder een zekere mate van steun had ondervonden van oma H. bleek juist onder een nog groter juk te lopen om aan al haar verwachtingen en eisen te voldoen. Oma V. zwoegde vooral om haar eigen 'tekortkomingen' te verdoezelen, terwijl de andere oma er een was die eisen oplegde en hel en verdoemenis uitsprak over zij die er niet aan voldeden.
Ik moest aan beiden denken toen ik een gesprekje hoorde tussen twee moeders op school. Een van hen doet haar best om een goede moeder te zijn en haar kunnen wordt flink op de proef gesteld door een paar lieve, maar pittige kinderen. De andere moeder oogt zeer zelfverzekerd en verwacht van de school dat die haar geploeter als ouder voortzet en vindt van alles over het nivo en het kunnen van de leerkrachten. Vooral dat het ontoereikend is. Bij de eerste voel ik sympathie omdat ik mijn eigen onzekerheden en pogingen herken, van de andere gingen ineens mijn haren overeind staan, omdat ik de 'dit moet'en en 'dat hoort's heel erg lastig vindt om mee om te gaan. Van wie moet ik? Van wie moet mijn kind? Wat mag ik van de juf van mijn kinderen eisen? Dat ze haar best doet? Dat mijn kind luistert naar haar en in zijn vel zit in de klas? Maakt het wat uit als hij niet het hoogste nivo haalt op school? Wie bepaalt wat hij moet kunnen? Als hij academisch minder 'scoort', loopt hij dan sociaal-emotioneel nog 'in de pas'? Moet juffie dit alles helemaal onder controle houden?
Ik weet dat onze oudste, sinds ik ben gestopt met van alles te eisen van hem, een totaal ander, ontspannen, happy kind is geworden. En sinds ik mezelf het gros van mijn moetens heb afgeschaft, lijk ik ook veel minder gestresst te zijn. Mijn bijbeltje ('Niet morgen maar nu' - Wayne Dyer) schrijft ook dat zij die star vasthouden aan wat hoort en van iedereen om zich heen eisen dat zij daarin meegaan, misschien wel meer lijden onder dat juk. Want het brengt nogal wat spanningen met zich mee, als mensen niet voldoen aan jouw eisen. Dan moet je straffen verzinnen, of maatregels, en de sfeer wordt er niet bepaald beter op.
Maar waar moet dat dan heen met De Maatschappij als iedereen maar een dot doet, als er geen regeltjes meer zijn? Ik geloof niet dat dat zou werken nee, en dat is op school ook erg merkbaar - regels brengen duidelijkheid. Maar vele van de regels waar wij onder leven, zijn sociaal bepaalde regels, en wie heeft die dan weer verzonnen?! En wat als je daar niets te maken mee wil hebben - ben je dan asociaal?
Misschien is de ruimte die weinig regels met zich meebrengt wel te eng. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Regels scheppen duidelijkheid, maar moeten schept verplichtingen, en als je daar aan gewend bent, moet je ineens omgaan met iets onduidelijks. Maar is dat echt zo erg?
1 comment:
tja, dat voelt dan toch wel raar, als ik dit zo lees en mezelf (niet) herken. Dat je haren omhoog gingen staan was duidelijk, maar het gaat te ver om het verschil tussen onze opvattingen zo te polariseren. Ik had het niet over wat hoort en ik ben ook niet van mening dat de juffen ontoereikend zijn. Ik maak me er wel druk over dat mijn kind vrijwel dagelijks geslagen wordt en soms zelfs met een meetlat. DAAR mag ik toch wel wat van vinden? Ik probeer ook alleen maar een goede moeder te zijn en mijn kinderen te beschermen. Ik verbied hen niet de hele dag van alles, maar ik vind wel dat iedereen met elkaar rekening mag en moet houden in deze maatschappij en dat kan, lijkt het wel, helaas alleen via regels. Ik worstel daarme waarschijnlijk net zoveel als jij, maar uit dat misschien anders. Jammer dat we dit niet voor de vakantie hebben uitgepraat - geeft me een naar gevoel.
Post a Comment