Twee gesprekken, binnen 24 uur, twee totaal verschillende gevoelens aan het einde ervan.
Vanmorgen met M. een lang, gezellig gesprek waarbij ik niets uit hoefde te leggen, want als iemand, naast Lief, mij begrijpt is zij het wel. Dat gevoel van thuiszijn, van ergens horen, ergens je zo op je plek voelen dat het niet normaal is (voor mij dus, omdat ik dat zelden voel). In haar kleurige huis, met haar honden en een poes en haar lief die ook koffie kwam drinken. Zo voel ik het thuis zelfs niet altijd...
En gisteravond tijdens het etentje met de Schoolkrantploeg, wat verder heel erg heerlijk en gezellig was, kwam de blog van twee dagen geleden ter sprake - wat is 'normaal' en wat versta ik daar in vredesnaam onder en waarom voel ik me daar zo bedreigd onder - bekroop mij meteen weer dat gevoel wat ik met het stukje had willen uitleggen. Maar ik kreeg het niet uitgelegd. Hoe kan je iemand die dat gevoel niet heeft, daar geen last van heeft en gewoon functioneert in die wereld die ik niet lijk te kunnen snappen, of het in elk geval heel erg graag wil omdat het zo hoort, hoe leg je zo iemand uit dat jij er nix mee kan, of zelfs wil. Ging dus niet, ik voelde me weer in een hoek geduwd en stond bijna te janken... Muts dat ik ben...
Maar dat snapt M. dan weer wel. Die hoef ik niet uit te leggen wat ik bedoel, die denkt niet dat ik een overgevoelig, suf watje ben die eens op moet houden met me zoveel aan te trekken van de wereld om me heen, die snapt dat ik niet anders kan...
Daarom trek ik me zo graag terug, daarom heb ik al die tijd voor mezelf nodig, daarom wil ik geen baan in de gewone wereld met mensen die mij niet begrijpen... En ik wil mezelf ook niet steeds uit leggen...
Gewoon mee ophouden dus. Van mezelf houden en weten dat ik wel kwaliteiten heb waar ik iets mee kan, al begrijpt helemaal niemand op deze aarde me verder. Behalve Lief en M. en nog een paar anderen... En weten dat iedereen die op mijn pad komt mij iets te leren heeft.
3 comments:
Ik vraag me soms wel eens af of niet iedereen het gevoel heeft niet te voldoen aan 'de eisen' en er niet bij te horen. Maar dat gevoeligen het erger voelen omdat ze minder goed kunnen doen alsof en ze alle energie die ze hebben nodig hebben om de dagelijkse hoeveelheid prikkels een plekje te geven.
Wat kun je je soms alleen voelen, hè...
(heb je trouwens een 'baan in een ongewone wereld', of helemaal niet..?)
Je kan best wel eens gelijk hebben. Zou me niets verbazen - de lat ligt ook wel erg hoog, tegenwoordig, met zo weinig plek voor bezinning en rust...
Heb niet echt een baan - zolang 'moeder zijn' nog steeds niet als zodanig wordt beschouwd - maar hou me wel (net als jij) bezig met allerlei creatieve zaken en probeer voet aan de grond te krijgen in die wereld. Mijn mandala's verkopen wel eens, bijvoorbeeld... Voordat de kids kwamen heb ik gewerkt als administratief medewerkster, en in winkels en als manusje van alles, maar bleek nergens echt in de groep te passen... I wonder why...
Jij?
Nou, ik doe wel eens wat grafisch werk, maar wil daar eigenlijk vanaf. Liever wil ik meer dingen maken/naaien en dat gaan verkopen. Maar moeder zijn neemt nog een erg groot deel van m'n tijd in beslag. Na de zomer gaat Roversdochter een dag naar de bso. Erg leuk daar en ook fijn voor mij!!! Dus dan gaat er echt wat van komen...
Post a Comment