Gisterenavond voor de tweede keer in vier dagen een film met Hugh Grant er in gezien. Niet dat ik nou zo wild ben van Hugh, het gebeurde nou eenmaal zo.
Afgelopen zondag was Maurice de keuzefilm van de heren Victor en Rolf, die Zomergasten waren in het gelijknamige programma van de VPRO. Programma zelf niet gezien, maar hun keuzefilm werd vorige week bij het doorlopen van de Gids met 17 kleuren omcirkeld, omdat het een van mijn favorieten is, zo niet mijn favoriete film. Het boek ervan staat in elk geval bovenaan mijn lijstje. Het is een redelijk biografische roman van E.M. Forster (die van Room with a view en Passage to India, ook verfilmd in de jaren 80), maar kon niet worden uitgegeven omdat het gaat over de reis naar acceptatie van zijn geaardheid die de hoofdpersoon maakt. Herenliefde was toen streng verboden (en met vreselijke straffen beloond), in een tijd dat klasseverschil nog hevig aanwezig was en de eerste wereldoorlog voor de deur stond. Maurice wordt eerst smoor op Clive (in de film gespeeld door een heel jonge Hugh Grant), maar die ziet niets in een lichamelijke relatie, wil het platonisch houden en kiest uiteindelijk voor de veiligheid van een huwelijk. Maurice probeert wat hij kan maar valt uiteindelijk voor Alec, de jonge onder-jachtopziener (door de toen prachtige Rupert Graves) die hem leert hoe hij gelukkig kan worden door te kiezen voor wie hij echt is.
Indertijd maakte deze film (en boek) heel erg veel indruk op me. Herkende mezelf wel in de Maurice-personage, voelde hoe zij bekneld was in een soort van keurslijf, in verwachtingen en afkeuring en de keuze die hij maakt om van zijn veilige achtergrond weg te gaan en de onzekerheid van de toekomst die hij met iemand als Alec tegemoet gaat. Heel erg mooi gedaan ook.
Als totaal contrast stond dan de film van gisteravond (uit mijn box-set met vijf rom-coms). Bridget Jones' Diary - wat als boek het begin van de chiclit (blegh) inluidde. Het verhaal is heel erg losjes gebaseerd op Pride & Prejudice van Jane Austen, vooral om haar Mr. Darcy ten tonele te kunnen voeren... En bij het kijken daarnaar merkte ik iets heel vreemds. Normaal gesproken zou ik in zwijm vallen voor Mark Darcy, gespeeld door Colin Firth, en zou de Daniel Cleaver (de stoute jongen, gespeeld door Hugh Grant, hier 15 jaar ouder en wijzer)-persoon mij koud hebben gelaten, allergisch als ik altijd ben voor spannende mannen die niet veilig en lief zijn. Mijn ontdekkingen van de laatste maanden lijken ook zijn weerslag te hebben op wie ik in films (en in het echt) spannender vindt... Waar gaat dit allemaal heen, zeg?!
Hugh Grant dus, de personificatie van middle-class jongen die te netjes is voor his own good, die in Four Weddings and a funeral en Notting Hill zo ongeveer een thuiswedstrijd speelde en met zijn rol in Bridget Jones en About a boy probeerde af te rekenen met dat imago (wat hij daarna in Amerikaanse films is gaan doen).
Maar, net zoals ik eigenlijk niet weet waar ik het over wil hebben met hem, geen idee waar hij hoort in de Great Scheme of Things... Beetje zoutloos is hij altijd wel gebleven... Jammer wel...
No comments:
Post a Comment