- ruimte voor meisjes -

Meisjes horen niet van Science Fiction te houden. Dat is een jongens ding en daar horen geen hysterisch gillende meisjes tussen die buitenaardse monsters eng vinden. Technische snufjes die wonderlijk levens redden (vooral die van de Held Van Het Verhaal) en verhaallijnen waar geen touw aan vast te knopen is als je er halverwege invalt, gebrek aan emoties - dit alles maakt dat meisjes verre blijven van Sci-Fi. Zo niet in ons huis... En ik geef de BBC de schuld... Hoewel - vroeger keek ik naar Battlestar Galactica, een zeer kinder (en meisjes-) vriendelijke sci-fi serie, waarin de held een mooie blonde jongen was die altijd zonder kleerscheuren uit de strijd kwam rollen. Er werden geen vragen gesteld, dat had ik al snel door, je moest gewoon aannemen dat wat er gebeurde op een ander planeet, of met speciale technologie gewoon mogelijk is. Klaar. Niet zeuren. Na mijn jeugd bleef sci-fi op de achtergrond - zowel Star Wars als Star Trek haalden het niet. In Engeland leerde ik Red Dwarf kennen - een spoof met een paar geflipte types en bakken vol humor, verhalen die echt nergens over gingen, maar wel werkten en het heel serieuze van sci-fi was meteen voorgoed verdwenen.

Totdat de BBC een jaar of 6 geleden besloot om Doctor Who nieuw leven in te blazen. Met drie jongens in huis en een echtgenoot die in zijn jeugd was opgegroeid met de kartonnen sets en grote, met aluminiumfolie bedekte zoutvaatjes (Daleks - waar hij zo bang voor was dat hij achter de bank kroop), ging ik daar niet onder uit komen. Al deed ik wel mijn best - ooit wel van gehoord, maar niet erg onder de indruk, dus kon ik er ook niet erg warm van worden toen de hype-machine in gang werd gezet. Daleks? Tuurlijk... Cybermen? Ja hoor... The Doctor? Dus? Maar de BBC - niet achterlijk - was slim en had een meisje gevonden die maatjes werd met de Doctor, een stoer meisje, niet zo'n hysterisch watje die bang is om haar nagels te breken. Nee, een meid (blond, dat dan weer wel - de papa's moeten ook wat hebben om naar te kijken...) die van wanten wist. En toen kwam de Doctor in beeld. Geen vreemd oud mannetje, geen excentrieke mafketel, geen geflipte professor, nee: een kerel, die zo uit de kolenmijnen van Yorkshire leek te zijn geklommen en de wereld wel eens eventjes zou gaan redden. Met zijn ultrasonische schroevendraaier. Yes... ik was verkocht...

Geen aflevering overgeslagen, kolenmijn-doctor is intussen vervangen door een prachtig (= lekker) ding met maf haar en blond meisje door drie verschillende stoere dames, maar ik blijf kijken. De verhalen zijn idioot, maar dat hoort nou eenmaal zo, en de buitenaardse monsters lijken het massaal op Engeland (= London) te hebben gemunt, de rotzakken... Maar niet alleen Daar, ook Wales, en dan vooral Cardiff blijkt een magneet voor engerds met wereldvernietigingsdrang te zijn (een van de afleveringen ging over Massive weapons of destruction, wat een woordspeling was op de weapons of mass destruction waar George Bush in die tijd steeds over bleef zei- zeuren, om toch maar Irak te mogen aanvallen...).

En daar zit nu dus Torchwood (anagram van Doctor Who), een soort van Geheime dienst voor alles buitenaards waar een van de onderweg opgeduikelde karakters, Captain Jack, het scepter zwaait. Hiep hoi! Ook al een mooike, met veel te perfecte tanden (hij komt uit Amerika) en een paar side-kicks (Gwen, irritante dame met Heel Erg Welsh accent; de oversekste gast die medicijnen heeft gestudeerd; het oriëntaals mutsje wat zeer begaafd is en alles van computers weet - laatste twee intussen niet meer onder ons - en Ianto, de prachtige ´conciërge´ die hopeloos verliefd is op Capt. Jack (gelukkig voor hem wederzijds) en intussen is gepromoveerd tot volwaardig medewerker. Gelukkig... Hij krijgt de beste tekst...). En intussen ben ik er dan achter waarom dit soort sci-fi (en ook Star Wars tot op zekere hoogte) wel door mijn meisjes-radar zijn geglipt: er komen emoties in voor. De karakters zijn niet allemaal koelbloedig en genadeloos - ze hebben hart voor de zaak en elkaar, er worden relaties aangegaan, men voelt. Misschien is dat het verschil met de Battlestar Galactica´s van vroeger - zijn de jongens die de scripts schrijven gevoeliger geworden?

Wat het ook is - vanavond is deel twee van een vijfdelige serie die elke dag een aflevering op ons afvuurt. Gisteren werd Capt. Jack opgeblazen, wat zijn vermogen om steeds uit de dood op te staan toch wel erg gaat testen. Ik stel geen vragen... Ik kijk en onderga en voel mee...