- buitenbenen -

Bij het vertrekken uit de bioscoop, na het zien van de laatste Harry Potter-film (nummer 6), werden mij een aantal dingen duidelijk. Niet perse door de film zelf - heel mooi gedaan en spannend en een lust voor het oog - maar meer de plek waar we hem zagen.

De twee oudste jongens en ik togen gisteravond naar de pek des onheils om de lang (Lang!!!) verwachtte film eindelijk eens te gaan bekijken, nadat hij eerst al in November van vorig jaar was uitgesteld naar vorige week. De zaal zat vol en het tijdstip was schijnbaar een goede voor de jongere tieners, want er zaten er nogal wat. Dertigers ook, zelfs een ouwe trien van rond de veertig hier en daar, maar vooral toch pubers. En het waren allemaal - vergeef mij de uitdrukking - Normale Mensen (en daarmee doel ik op mensen waarvan ik dus voel dat ze graag willen dat ik een van hun ben, net als hun doe en zich zeer ongemakkelijk lijken te voelen als ik dat niet doe, al dan niet 'expres'). En het is erg lang geleden dat ik in een ruimte met zoveel Normale Mensen heb vertoefd. Had ik nog de naïeve illusie dat Harry Potter fans zeer beschaafd en ontwikkeld waren, dan kwam ik gisteren wel tot een andere conclusie. Of wellicht waren dit geen fans, maar lui die niets anders te doen hadden op de vroege Zondagavond. Prima verder, maar ik voelde weer eenzelfde ongemak en nervositeit die ik altijd voelde tijdens de braderie in het dorp waar ik vandaan kwam, of in de spitsbus terug van Breda naar huis, na een dag school, of elk ander evenement waar Normale Mensen als mieren op een honingpot af lijken te stormen. Zo'n gevoel van spanning, omdat ik niet weet wat ik moet doen, wat ik moet zeggen, hoe ik me moet gedragen. Mijn kleren zijn altijd fout, ik zeg altijd heel gestoorde dingen (voor hun dan) en ik heb altijd het gevoel dat ik er zo ontzettend niet thuishoor...

Ik begrijp Normale Mensen niet, terwijl ik er tussen een heleboel ben opgegroeid. Ben er mee naar school gegaan, heb ermee op zwemles gezeten, naar de Middelbare School gegaan, maar ik snap er echt helemaal nix van. Waar ze over praten, wat ze interessant vinden, wat ze horen te doen - iedereen schijnt die geheimtaal op te pikken en te begrijpen dat je een glimmende schoudertas moet hebben en laarzen met punthakken onder je spijkerbroek, en grote oorbellen en... Gaat schijnbaar allemaal langs me heen. Maar niet alleen begrijp ik ze niet, net zoals zij zich bij mij niet op hun gemak voelen, voel ik me een heel klein beetje als een neger tussen blanke separatisten in Zuid-Afrika... Of als een homo tussen een zooi skinheads met mepdrang. Ben dan wel nooit in elkaar geslagen, maar zoals er naar me wordt gekeken met mijn paarse broek en een maf topje, of andere zeer onmodieuze combi's, heb ik altijd het gevoel er niet ver vanaf te zitten... Waarschijnlijk een uitwas van mijn watje-zijn (misschien is dat wel een definitie van hooggevoelig zijn - dat je een watje bent, een doetje die niet helemaal mee kan in de Echte Wereld. En heeft dat ongemak meer te maken met mijn eigen onzekerheden, en mogelijke onzekerheden van anderen in mijn gezelschap. Of zo...).

En dat terwijl we naar een film zaten te kijken over een tovernaarsjongen die altijd het buitenbeentje was en niet geaccepteerd werd door zijn nette, doorsnee familie... Een mooi voorbeeld van ironie...

(p.s. datgene wat in cursief geschreven is, is later toegevoegd...)