Monday 20 July 2009

- buitenbenen -

Bij het vertrekken uit de bioscoop, na het zien van de laatste Harry Potter-film (nummer 6), werden mij een aantal dingen duidelijk. Niet perse door de film zelf - heel mooi gedaan en spannend en een lust voor het oog - maar meer de plek waar we hem zagen.

De twee oudste jongens en ik togen gisteravond naar de pek des onheils om de lang (Lang!!!) verwachtte film eindelijk eens te gaan bekijken, nadat hij eerst al in November van vorig jaar was uitgesteld naar vorige week. De zaal zat vol en het tijdstip was schijnbaar een goede voor de jongere tieners, want er zaten er nogal wat. Dertigers ook, zelfs een ouwe trien van rond de veertig hier en daar, maar vooral toch pubers. En het waren allemaal - vergeef mij de uitdrukking - Normale Mensen (en daarmee doel ik op mensen waarvan ik dus voel dat ze graag willen dat ik een van hun ben, net als hun doe en zich zeer ongemakkelijk lijken te voelen als ik dat niet doe, al dan niet 'expres'). En het is erg lang geleden dat ik in een ruimte met zoveel Normale Mensen heb vertoefd. Had ik nog de naïeve illusie dat Harry Potter fans zeer beschaafd en ontwikkeld waren, dan kwam ik gisteren wel tot een andere conclusie. Of wellicht waren dit geen fans, maar lui die niets anders te doen hadden op de vroege Zondagavond. Prima verder, maar ik voelde weer eenzelfde ongemak en nervositeit die ik altijd voelde tijdens de braderie in het dorp waar ik vandaan kwam, of in de spitsbus terug van Breda naar huis, na een dag school, of elk ander evenement waar Normale Mensen als mieren op een honingpot af lijken te stormen. Zo'n gevoel van spanning, omdat ik niet weet wat ik moet doen, wat ik moet zeggen, hoe ik me moet gedragen. Mijn kleren zijn altijd fout, ik zeg altijd heel gestoorde dingen (voor hun dan) en ik heb altijd het gevoel dat ik er zo ontzettend niet thuishoor...

Ik begrijp Normale Mensen niet, terwijl ik er tussen een heleboel ben opgegroeid. Ben er mee naar school gegaan, heb ermee op zwemles gezeten, naar de Middelbare School gegaan, maar ik snap er echt helemaal nix van. Waar ze over praten, wat ze interessant vinden, wat ze horen te doen - iedereen schijnt die geheimtaal op te pikken en te begrijpen dat je een glimmende schoudertas moet hebben en laarzen met punthakken onder je spijkerbroek, en grote oorbellen en... Gaat schijnbaar allemaal langs me heen. Maar niet alleen begrijp ik ze niet, net zoals zij zich bij mij niet op hun gemak voelen, voel ik me een heel klein beetje als een neger tussen blanke separatisten in Zuid-Afrika... Of als een homo tussen een zooi skinheads met mepdrang. Ben dan wel nooit in elkaar geslagen, maar zoals er naar me wordt gekeken met mijn paarse broek en een maf topje, of andere zeer onmodieuze combi's, heb ik altijd het gevoel er niet ver vanaf te zitten... Waarschijnlijk een uitwas van mijn watje-zijn (misschien is dat wel een definitie van hooggevoelig zijn - dat je een watje bent, een doetje die niet helemaal mee kan in de Echte Wereld. En heeft dat ongemak meer te maken met mijn eigen onzekerheden, en mogelijke onzekerheden van anderen in mijn gezelschap. Of zo...).

En dat terwijl we naar een film zaten te kijken over een tovernaarsjongen die altijd het buitenbeentje was en niet geaccepteerd werd door zijn nette, doorsnee familie... Een mooi voorbeeld van ironie...

(p.s. datgene wat in cursief geschreven is, is later toegevoegd...)

3 comments:

lisette-Li said...

Volgens mij is dat gevoel een van de overeenkomsten tussen hooggevoeligen. Naast vele verschillen... (Om mensen niet te veel in hokjes te zetten en geen wij/zij-gevoel te creëren. :-))

Ik heb een aantal hooggevoelige vrienden en zij vertellen dat ook. En ik herken me er vreselijk in!!! Ik was zooo blij dat er blijkbaar meer mensen zijn die er niks van snappen. Van hoe dat moet. Volwassen zijn. Buiten op bankjes zitten. Kletsen. Ik ben ook zo onhandig. Klesen over niks heb ik echt eindeloos afgekeken en lukt me nu wel, maar vaak zeg ik nog iets superstoms en val ik door de mand. (Buiten dat ik nu zulke gesprekken mijd, omdat ik er leeg van raak en ga ratelen. Hyper word ik ervan.)

Edith klaartje en matty said...

Tussen al deze "normale"mensen zijn volgens mei weinig mensen die van zichzelf zeggen normaal te zijn ?!

Daan said...

@ Li: fijn he? Heb dat al zo lang, dat idee dat ik er gewoon helemaal nix van begrijp. Wil het ook niet, want wat ik zie van zij die 'normaal' zijn, is het nou niet alsof dat zoveel toffer is. Denk meer dat het te maken heeft met een gevoel van zelfverzekerdheid, wat de een al heeft als 'ie 5 is, en de ander pas als 'ie (zij) 40 is... Maar ik herken jouw dilemma over kletsen en wel/niet meedoen heel erg goed...

@ Matty: misschien dat de kleine veranderingen wat meer uitleggen over wat ik bedoel - ik weet niet of ik het eruit heb gekregen. Ik bedoel mensen die, dankzij mijn natuurlijke onzekerheid over wie en hoe ik ben, meteen mij het gevoel geven dat ik Niet Normaal ben, omdat ik niet 'gezellig meedoe', of me anders gedraag dan zij zich prettig bij voelen... Misschien is dit alleen maar mijn gevoel, misschien leg ik dit ook wel weer verkeerd uit.