patroon

zat net de nieuwe Happinez te doorpluizen voor levensveranderende wijsheden, en stuitte op een chakra-interview met de zus van Antonie Kamerling, Liesbeth. Mooie vrouw {zoals haar broer een mooie man was}, maar meer dan dat ze de zus van is wist ik niet van d'r. Ze schijnt actrice te zijn. Door het lezen van het interview -echter - dacht ik dat ze het over mij had... Wat me vooral trof was het stukje waarin ze beschreef dat ze - heel duidelijk voor zichzelf, maar onbekwaam om er iets aan te doen, omdat het er zo ingesleten is als gewoonte - wanneer ze in en nieuwe situatie is even op stil gaat, onderzoekt wat er van haar wordt verwacht in gedrag om geaccepteerd te worden, om leuk gevonden te worden, hoe ze moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, en dan gaat ze dat doen... Zichzelf zijn wordt een soort van 'welk laatje trek ik hier open?' Hooggevoelig voor de spanningen in een ruimte, jezelf meteen kwijt door wat er gaande is om je heen... Zo herkenbaar...

Te vaak gekwetst in haar gevoelens ook, te vaak verraden dor mensen die ook niet anders wisten, die ook maar hun eigen 'overlevingsdrama's' aan het uitspelen waren, maar waardoor ze een knak op liep als het aankwam op het durven vertrouwen van eigen gevoelens. Want die deden er niet toe, die waren lastig, en trouwens, je zag je eigen ouders een ding doen tegen jou, en iets anders tegen anderen... Wat moest je daar in vredesnaam van leren inzake zelf-vertrouwen?

Doorbreken van ketens, van eeuwenlange {soms} patronen die niet werken, die mensen verdrietig maken, depressief, onplezierig, ongelukkig... Geloof dat het daar om gaat... Herkennen van gewoontes, accepteren ervan, en ze dan loslaten, de oneindig grote ruimte in...

* * * * *

en omdat deze man vreemde dingen doet met mijn gemoed, een muziekje ter afsluiting...

projectie drang

Van mijn zoon moet ik een stukje schrijven over waarom ik er zo'n hekel aan heb om hier in Holland te wonen... Volgens mij komt het een beetje zijn keel uit, en dat verbaast me niets... Misschien een goede spiegel-oefening voor mij, en dan houdt ik er wellicht gewoon in de toekomst mijn klep over. Twee vliegen in een klap...

Als ik de vlaggetjes die fel oranje zijn gekleurd weer in de straten en aan huizen zie hangen, komt bij mij een lichte vorm van walging naar boven. Gaan we weer... Weer al die Holland verering, weer dat gemelk over hoe goed 'onze jongens' zijn (die plotsklaps 'onze jongens' niet meer zijn als ze niet door de eerste ronde komen, of de wedstrijden er na verliezen), weer die verbijstering als ik zeg voor een heel ander land te zijn (als het me al wat kan schelen), weer dat gevoel dat ik hier zo niet thuishoor... Terwijl meneer G het best wel grappig vindt, soms...

Maar hij heeft precies dat gevoel als hij op tv of in zijn online-krant iets tegenkomt over de Julilee-feesten in zij vaderland, zo'n gevoel van walging voor al die mensen die gewoon meedoen, die het niet in twijfel trekken, die zich 'gezellig' in het gedruis storten... Alsof hij iets heeft gemist, ooit, niet heeft geleerd hoe je gewoon meedoet met de rest, het niet in twijfel trekt... En ik zap vrolijk naar de beelden van de Britse koningin op een bootje, geniet bijna van het theatrale plaatje wat ik gewend ben uit het land wat ik meer zie als het mijne dan dat waar ik vandaan kom...

Maar waarom vallen wij dan in ons eigen land zo buiten de boot?! Hoe komt het dat we er 'thuis' nix van snappen maar elders dat gevoel van vervreemding bij lange na niet zo sterk voelen? Waarom zouden wij ons in een buitenland wel interesse hebben in de 'gewoontes' en er niet zo over struikelen, terwijl we er 'thuis' meteen puistjes van krijgen?

Als ik mijn theorie over projectie geloof, waarin gedrag van anderen wat ik niet in mezelf wil/durf te herkennen en het dan afspiegel als zijnde slecht/ongewild bij anderen, dan moet ik bij mezelf te rade gaan, en me afvragen wat het dan is in al die Hollanders waar ik me zo ongemakkelijk bij voel... Als ik me irriteer aan hun slaafse volgzaamheid aan trends en mode, moet ik mijn eigen slaafse volgzaamheid dan niet in twijfel trekken? Heb ik die dan (ja), schaam ik me ervoor? (ja) Wil ik mezelf zien als meer onafhankelijk dan dat? (ja, nogal). Als ik me erger aan hun neiging om zich overal mee te bemoeien en overal van alles van te vinden, moet ik dan niet mijn eigen bemoeizucht aan de kaak stellen? Ben ik bemoeizuchtig en een controlfreak? (eh, ja dus, als ik eerlijk ben, over bepaalde dingen...). Wanneer al die heldenverering me de strot uit komt, zou het dan geen goed idee zijn om mijn eigen helden verering een beetje aan de tand te voelen? Want ik vereer eigenlijk veel meer mensen dan goed voor me is {ik kan zo een rijtje opdreunen: meneer G, John Lennon, Oscar Wilde, Stephen Fry, Groot Brittannië, Tom Smith van Editors, Roger Federer, Sherlock (maar dan gespeeld door de heerlijk Benedict Cumberbatch en dan vooral samen met de heerlijke Martin Freeman als Dr. Watson... ), Morrissey, Sam de Bruyn...} en ik ben me er terdege van bewust dat dat waarschijnlijk niet zo'n heel goed idee is...

Dus... Mijn klep kan voorlopig even dicht... en staren maar...

verandering

Vaak heb ik het idee dat een van de dingen die je beter niet kan doen in relaties - en dat kan van gewone vriendschap zijn tot ouder-kind tot intense liefdesrelaties - is: veranderen... Groeien... Niet meer diegene zijn die je was toen je elkaar leerde kennen... Terwijl dat juist hetgeen is wat gezond is...

Zelf heb ik het aan den lijve ondervonden in een van mijn relaties - niet die met Meneer G, trouwens, tenminste: niet in een bedreigende zin - toen ik me anders ging profileren dan ik tot dan toe had gedaan {eindelijk mijn echte ik naar buiten bracht}, en ik merkte dat het op onbegrip stuitte. Waarom deed ik zo? Zo deed ik toch anders niet? En als ik om me heen kijk, zie ik het vaak gebeuren - mensen veranderen, door wat ze doen in hun leven, door dramatische gebeurtenissen, of gewoon door dingen die plaatsvinden, Het Leven in actie, zeg maar, en daar zijn weer anderen niet erg van gediend... We willen dat de ander normaal blijft, wie hij/zij was, omdat verandering onzekerheid teweegbrengt - wat als die ander niet meer voor me is wat ik nodig heb?! Wat dan?!! 

Steeds meer lezend over psychische en spirituele processen leerde ik dat veranderen - groeien - de normaalste zaak van de wereld is. Dat stagnatie - de dingen blijven zoals ze waren - nogal ongezond is (stilstaande wateren gaan na een lange warme zomer behoorlijk stinken, toch?), maar we hebben geleerd dat het wel de bedoeling is dat de wereld om ons heen hetzelfde blijft. Naast rust en reinheid is regelmaat {voor de kindjes alles zoveel mogelijk hetzelfde houden} een fundamentele spil in de opvoeding geworden {terwijl kinderen er echt niet beter door leren verandering op te vangen, maar dat terzijde...}. En vooral onze partner blijft altijd degene die ons bijstaat, waar we van op aan kunnen... Maar wat als die wegvalt, of iets anders wil? 

Verandering hoort er bij... 

Zo'n boeddhistsche wijsheid waar je niet omheen kan, maar daarom is ie nog niet makkelijk te accepteren... Maar wanneer je het wel kan, wanneer je leert dat verandering niet beangstigend hoeft te zijn, niet bedreigend, maar een nieuwe kans, een volgende stap in je lange leerproces, dan haalt het al een hoop angels weg... Alleen: zijn wij er klaar voor om ons geluk en onze gemoedsrust niet meer afhankelijk te laten zijn van de relatie de wij hebben met de mensen om ons heen? Zijn wij klaar voor het vinden en blijven herkennen van ons Eigen Zelf, onze Kern {daar waar genoeg liefde en erkenning en waardering voor onszelf zit om een leven lang gelukkig te kunnen zijn}? Kunnen wij ons neerleggen bij het laten zijn van de ander zoals hij/zij moet zijn {veranderingen en al}?

Waarvoor zijn wij eigenlijk bang als de ander anders is dan hij/zij eerst was?

schuld eisers

Redelijk vaak krijg ik een boze blik naar me gericht als ik de link probeer te leggen tussen ziektes en de geestelijke instelling/emotionele gesteldheid van de zieke...
Begrijpelijk wel, aan een kant, omdat de link liever niet wordt gelegd, vanwege verantwoordelijkheid die dan op eigen schouders komt te liggen, het gebrek aan medelijden wat normaal gekregen wordt (en toegegeven: best wel lekker is soms) en de niet altijd even makkelijk uit te leggen connectie tussen de ziekte en de zieke... Maar die is er wel, en als men wil gaan graven, wil gaan luisteren naar de innerlijke stem die op verschillende manieren probeert de aandacht te trekken, komen er vaak opmerkelijke zaken naar boven. Zaken die normaal liever het daglicht niet zien.

Blijven er twee dingen die moeilijk liggen:
* 'dan is het dus mijn schuld...'
en
* 'en kinderen dan? die hebben toch al niet een leven lang aan gemiste/genegeerde signalen?'

Die zijn allebei lastig... De eerste ietsje minder - schuld is iets wat je zou kunnen voelen voor iets wat je met opzet hebt gedaan, en hoe wij in elkaar steken is veel, maar opzettelijk gedaan bijna nooit... Schuld is een aangepraat ding, wat nergens toe dient, behalve een ander misschien beter te laten voelen, of jezelf op de borst kunnen kloppen door het voelen van zoeveel wroeging {en de goedkeuring die je dan kan krijgen}, maar verder slaat het nergens op... Lozen dus...

Dan de kinderen... Tja... Had ooit een discussie ergens op een forum, over exceem en autisme en astma, en om mijn aangedragen psychosomatische inslag onderuit te halen, werd gevraagd: en hoe zit dat dan bij kinderen? Die hebben toch geen schuld aan hoe ze zijn? Nee, probeerde ik dan voorzichtig, wetende hoe gevoelig dit soort dingen liggen, maar ze pikken wel onnoemelijk veel dingen op van hun omgeving {lees: ouders}... 'Dus is het de schuld van de ouders...?' Nee, het is niemands schuld, het is een patroon wat waarschijnlijk al generaties lang wordt overgedragen van ouder op kind, daar heeft niemand schuld aan... Maar het kan wel een keer doorbroken worden, als men er sterk genoeg voor is... Er klaar voor is, verder wil...

Maar dan moeten we wel van dat idee af dat men ergens schuld aan heeft...
Het is niet mijn schuld dat ik op sommige momenten in het opvoeden van mijn kinderen de draad kwijt was/ben, oververmoeid, totaal onkundig... Maar ik neem ook de verantwoordelijkheid op me - samen met hun vader - voor hun welzijn, en schuif het niet af op een ander, liever niet, al weet ik ook dat ik niet alles aankan... Maar kinderen zijn sterk, en hebben fases waar ze doorheen moeten, en willen vooral en boven alles liefde voelen van ons... Voelen dat ze er mogen zijn... Gewoon, omdat ze onze kids zijn, niet omdat ze een kunstje doen om onze goedkeuring te krijgen...

Maar het blijft een heel erg lastige om te doorbreken, als ik langs alle kanten te horen krijg dat ik niet sterk hoef te zijn, dat ik de zorg af kan schuiven op een ander, dat ik ergens een stempel kan halen voor mijn wat minder makkelijke kind, en wordt met lede ogen bekeken als ik daar nee tegen zeg, als ik meen het zelf te kunnen...

En nog steeds weet ik niet of ik het goed doe, of onze kinderen straks hun plekje kunnen vinden in de maatschappij, gelukkig zullen worden, de last van hun eigen verantwoording aan gaan kunnen...
Intussen moet ik vertrouwen op mijn innerijke gids...

vermijden

soms kom ik boeddhistische teksten tegen waar ik in eerste instantie heel erg weinig mee kan...
dan waait de uitspraak van iemand ooit - die zei dat Oosterse en Westerse gedachtewereld te ver van elkaar afstaan om er hier iets nuttigs mee te kunnen - terug binnen en snap ik ineens wat hij bedoelde.
Hier in het westen zijn we met zoveel andere waarden en ideeën opgegroeid dat het soms vreselijk lastig is om ook maar te denken dat we ooit in de buurt kunnen komen van innerlijke rust...

"de beste remedie tegen verdriet is onthechten"

Stond vandaag op de kalender.
Nou ben ik zelf bezig met onthechten, laat zo'n beetje alles los wat er los te laten valt, maar ook dat heeft zijn grenzen. Natuurlijk bedoelt men hier onthechten van bezit of mensen in je omgeving krampachtig vast willen houden, iets wat we hier in het Westen van kleins af aan hebben geleerd. We hechten ons aan speeltjes, aan papa en mama, aan een doekje, of een knuffel, aan de 'liefde' die wij denken dat de ware is.. En het is natuurlijk best wel heel nuttig, om dat los te kunnen laten, heerlijk zelfs, maar in elk leven zal je verdriet hebben. Meneer G is een schoolvoorbeeld van onthecht zijn, maar ook hij voelt af en toe verdriet, zelfs hij kan de minder fijne gevoelens die het leven op je pad strooit niet altijd vermijden...

en zou dat beter zijn? Een leven zonder verdriet, zonder pijn, zonder moeilijkheden? Zou dat fijner zijn?
Misschien moet de uitspraak iets anders, kan het een iets genuanceerd worden:

de beste remedie tegen verdriet is je niet hechten aan het gevoel, 

maar het weer los te laten...

Verdriet zal je nooit kunnen vermijden, er krampachtig aan vast houden omdat je niet verder wil/durft, bang voor de consequenties wel...

boemerang

deze had iemand of Facebook gezet

vond m zo mooi dat ik het wilde delen op mijn blog

zal m vertalen voor wiens engels niet toereikend is

* * * 

het leven is een echo

wat je uitzendt - komt terug 

wat je zaait - zul je oogsten

wat je geeft - zal je krijgen

wat je in een ander ziet - bestaat al in jezelf

onthoudt: het leven is een echo

het komt altijd terug naar jou...

* * * 

dus kan ik maar beter liefde en warmte de wereld in sturen...

en dat wat ik denk te zien of te vinden in die ander, 

zit al lang en breed in mijzelf...

hoef alleen het deurtje maar te vinden,

en open te doen

dank woorden

door het stukje in het nieuwe Weleda boekje - met kortingsstickers!!!! - voelde ik dat het toch maar weer tijd is om mijn dankbaarheid te uiten naar allerlei mensen/zaken om mij heen...

dank 

* voor lieve vriendinnen die mijn ogen openen en bij wie ik helemaal mezelf mag zijn...

* aan meneer G, voor de vele mooie gesprekken waaruit ik veel heb geleerd, over mezelf, over mensen om me heen, over het Leven...

* voor dikke winterjassen waardoor wandelen in de natuur zo heerlijk wordt...

* voor chocola...

* hamsters.... nooit geweten dat ze zo schattig waren!! Gisteravond was die van Pops in slaap gevallen in mijn hand, en zo mocht ik dus 2 uur blijven zitten, terwijl meneer zich af en toe omdraaide, mijn vest probeerde te gebruiken als dekentje.... Mijn hart smolt...

* voor internet...

design by kay burns

lief

er zijn veel liedjes die van alles met me doen...
velen raken een snaar (hahaha), weten dat naar boven te halen waar ik de hele dag mijn best voor doe om het te verstoppen...
want datgene wat ik dan wil verstoppen is niet helemaal handig om te voelen.
gelukkig weet ik me steeds vaker omringd door mensen die er geen last van hebben en daar ben ik heel erg dankbaar voor...
van hen mag ik een labiele muts zijn die het af en toe niet zo erg kan hebben...
van hen mag ik soms helemaal doorheen zitten en dan gaan ze niet met hun ogen rollen of zuchten of me laten weten dat ze het nou wel hebben gehad met mij en mijn gevoel...

er is ook een band die vaak die snaar weet te raken, die mij aan het huilen krijgen, die dingen los krijgt door de woorden die ze gebruiken, niet heel intellectueel of gewiekst, maar gewoon mooi, warm, liefdevol - dit wil ik dat mijn lief tegen me zegt....

maar die van mij vind het allemaal grote onzin...

Love you, Chris Martin...

gevoelig -2-

- vervolg -

probleem alleen met veel gevoelens is dat ze zo nix zijn...
verdriet is niet leuk
somber zijn is niet leuk
wanhoop is niet leuk
pijn is niet leuk
angst is niet leuk
woede is niet leuk...

en omdat het allemaal niet leuk is, heeft De Mens een hele hoop trucjes geleerd om ze niet te hoeven voelen...
Een reep chocola doet al veel wonderen... En twee repen nog meer... Werk waar je je in kan verstoppen is ook een goeie, en je huis meer schoonmaken dan werkelijk nodig is, is er nog zo een... teveel tv kijken, steeds maar lezen, zo veel handwerken dat je erin verzuipt...
Mensen mijden {vooral familie} die je herinneren aan oude pijn is iets drastischer, maar ook zeer effectief...

En ook dit is iets wat ik 'weet' maar pas sinds kort echt voel, dat ik een aantal van die dingen gebruik om dingen niet meer te hoeven voelen... Want voelen is oke, voelen is onvermijdbaar, en het is heel goed als je je gevoelens toelaat en ze weer verder laat gaan (wat ook wel lukt als je eenmaal doorhebt hoe het werkt) maar het is ook zo ontzettend vermoeiend soms... en gewoon niet handig in het Dagelijkse Leven...

Het Dagelijkse Leven is niet ingesteld op gevoelens... In het Dagelijkse Leven moet je zo weinig mogelijk voelen, want dat staat de Gang Van Zaken alleen maar in de weg...
Maar je gevoelens moeten wel ergens heen, en dan is een zak chips of een pak chocoladekoekjes ineens wel heel verleidelijk... Of stop je het weg in een hokje waar niemand behalve jij de sleutel van hebt. Denk je... Alleen hebben anderen dus wel de sleutel... Films, muziek, boeken, blogposts, artikels in tijdschriften, mensen om ons heen - heel vaak worden we herinnerd aan oude pijn, aan woede die we toch zo goed hadden weggestopt, aan verdriet waar we niet aan willen denken...

En als je dan die stapt hebt genomen om je gevoelens toe te laten, komen er ineens zoveel naar boven, moeten die allemaal een plekje, komen ze allemaal een keer voorbij... en dan voelt het soms {voel ik} dat het allemaal teveel is... Dan wil ik rust... Dan wil ik even niets meer voelen, even niets meer verwerken... Even nix...

Maar het is wel goed... eigenlijk...

gevoelig

tussen weten en voelen zit nogal een verschil...
ik weet bijvoorbeeld een heleboel: dat het niet handig is om je onzeker te voelen, dat het beter is om een vol vertrouwen te hebben in het universum of gewoon jezelf, dat je depressief voelen tussen je oren zit en een aangeleerde reactie is op woede die er niet uit mag, en niet erg helpt, dat je sterker voordoen dan je bent wel even helpt...
Dat weet ik, omdat ik er over heb gelezen, en heb gezien bij mensen om me heen die die dingen allemaal lijken te kunnen. Van huis uit, of aangeleerd...
Ik weet ook dat je je Zelf niet moet verloochenen omdat je dan geheid in de problemen komt en zelfs ziek kan worden...
Ook dit heb ik in vele boeken gelezen, op websites, en hoor ik vaak in gesprekken met deze en gene...

Alleen werd het pas iets van mezelf toen ik het ging voelen, diep van binnen... beetje bij beetje, een voor een, en toen ik het ging voelen, begreep ik het pas...

vroeger, voordat ik meneer G leerde kennen, was ik redelijk goed in het vragen van hulp, als ik ergens mee zat. Vooral omdat ik niet geloofde dat ik het zelf kon oplossen - ik had geen idee dat ik zelf heel veel kracht had, ging ervan uit dat ik voor elke scheet iemand nodig had. Ik had geleerd dat het oke was om me mee te laten sleuren door mijn gevoelens, werd geregeerd door mijn emoties...
Meneer G leerde mij dat dat anders kon. Moest ook, wilde ik mijn leven met hem blijven delen. En dat ging wel heel goed, zo goed zelfs dat ik doorsloeg, de andere kant op {zoals dat vaak gaat als je een doel wil bereiken}, en al mijn gevoelens ging wegstoppen om er geen last van te hebben... Want ik merkte dat dat nog het beste werkte - wegstoppen. Negeren. Net doen of het er niet is. Dan voel je nix en dan kan je eer ook geen last van hebben...

Maar dat werkt natuurlijk helemaal niet.
Uiteraard was het heel goed dat ik leerde om zelf mijn problemen op te lossen, daar is niets fout aan - het gevoel te hebben dat ik gewoon door verdrietjes heen kon zonder dat de wereld verging, maar omdat er geen plaats was {is} voor die verdrietjes en sombertjes, omdat het eigenlijk niet werd getolereerd, ging ik met mijn gevoel van afhankelijk te zijn aan hulp, over naar een gevoel van ontwijken van gevoelens... Als het beter was dat ik me niet somber voelde, dan deed ik toch gewoon net alsof ik het niet was?! Gevoel foetsie, effect foetsie, meneer G niet chagrijnig, en klaar was Klara...

Maar ja - je lijf liegt niet, en als er dan steeds maar meer signalen komen dat je het anders moet gaan doen, dan ga je zoeken waar het verkeerd gaat, en dan komt je dus weer uit op je gevoel.

Niet negeren, niet onderdrukken, maar je er tevens niet door laten meesleuren...
Meneer G is er gelukkig ook klaar voor...

metamorfose

naast mijn soap {Eastenders} en dwdd, die ik wel elke dag wil meepikken, is er een ander (soort) programma wat ik vaker zie dan logisch is - logisch, vooral omdat het op zenders komt die ik liever mijdt. Mijn {bijna}verslaving is namelijk aan metamorfose programma's... Dames of heren die met een nogal flink probleem zitten, zich daarom kleden in vodden of een lijf hebben waar je u tegen zegt, of op andere manieren hun werkelijkheid willen omzeilen of negeren (wat hetzelfde is...).

Gisteravond, namelijk, na even zappen, kwam ik bij een - alweer - metamorfose programma op rtl4... Over heel erg dikke mensen die bijna een jaar worden geholpen om van hun overgewicht af te komen. En, van de bijbehorende emotionele dingen waardoor ze aan die gewichtsproblemen zijn gekomen. Fascinerend, vind ik het... Niet om het stukje apen gapen, zo van: ooohhh.. kijk nou een wat erg, maar om steeds die omslag te zien, te kijken waar het punt ligt waarop ze besluiten dat het anders moet, en dat ze het zelf moeten doen... Niet hun trainer, niet Wendy van Dijk (die zelf 42 kilo weegt...), niet hun partner, maar zijzelf... Zijzelf maken de omslag, en leren om hun verdriet, of frustratie, of ellende niet meer weg te eten, maar erover te praten, of te schrijven, of wat voor manier voor hun werkt...
En dat vind ik dus elke keer weer mooi om te zien...

En daar kan ook ik nog steeds wat van leren...

oh ja, op mijn foto-blog een voorproefje van ons nieuwe vriendje, Pops d'r verjaardagskado (en daar is ze zoooooooooo blij mee...)

lege rol syndroom

toen mijn schoonzus zei, lang geleden al weer, dat ze zich nog zo weinig voor kon stellen van het kleine kindergrut, toen waren haar kinderen niet meer heel klein (de oudste twee tieners, en de jongste een jaar of 11), en onze kinderen tien jaar jonger (wat inhoudt dat onze Pops er nog niet geweest was...) en ik perplex - hoe kon je in gods naam als je weet ik hoe lang in de kinderen zat (zoals zij) ineens geen zin in of sjoege meer hebben met kleine kinderen.
En nu voel ik precies hetzelfde...

Veel van de blogs op mijn blogrol gaan over de kinderen van mijn mede-blogsters. Kleine kinderen, en da's leuk, voor hun, en zij die er midden in  zitten, of familie van zijn, of goede vriendin. Maar het lijkt allemaal zo verschrikkelijk ver weg en lang geleden... Dat onze oudste in luiers liep en we met zijn tweeën langs de zee wandelden, of bij een vriendje gingen spelen, of een ijsje kochten in de stad, of bij vriendin S naar haar cottage in the country gingen voor een dag... Hoe totaal anders en nieuw mijn leven was, met dat kleine mensje wat mij was toevertrouwd... En dat er een tweede kwam, die het allemaal nog wat ingewikkelder maakte, maar ook leuker... Alsof het een ander leven was.

leuk, een feestje
still uit de film Motherhood

Misschien voel ik heimwee, naar toen, omdat het zo duidelijk en makkelijk was, eigenlijk. Je was aan het moederen, ze hadden me altijd nodig, en ik had een duidelijke rol... En die heb ik nu niet meer. En als ik die moedertjes allemaal leuk zie moederen op die blogs, en als ze er allemaal ook nog heel leuk uitzien, en hun kindjes ook, en ze (aan de buitenkant tenminste) hun leven ook nog leuk in de hand lijken te hebben, dan voel ik me een beetje leeg... Ik ben nu nix... Ik ben alleen maar Daan, en ik heb geen idee hoe ik die moet zijn...

Mijn schoonzus heeft haar leven volgegooid met van alles, is heel erg nodig {vindt ze...} en zit volgens mij niet te dubben over hoe ze Sue moet zijn... Ik wou dat ik ergens kon vinden hoe ik Daan-die-geen-kleine-kinderen-meer-heeft moet zijn... Hoe ik mezelf moet zijn...

gelukkig, maar...

Als iets me duidelijk is geworden deze week, is het dat ik gemaakt ben voor de herfst...

Niet voor de zomer, met zijn hitte, en extraverte mensen die luidruchtig genieten van de zon en de mogelijkheid om in weinig verhullende kleding rond te lopen.
Niet voor de winter met zijn bittere kou, hoewel dat ook wel zijn charmes heeft...
Niet voor de lente, ondanks dat ik diep kan genieten van de ontluikende wereld, kleuren die weer tevoorschijn komen...

Nee, mijn seizoen is de herfst.
Onstuimige wind, donkerder wordende dagen, langzaam terug naar binnen gaan...
Sinds het weer omsloeg, vorige week, voel ik me gelukkig...
De wandeling die we maakten, de kinderen en ik, afgelopen zondag, deed me denken aan de gelukkigste tijden die ik voelde in East Sussex, wandelen door oude bossen, of starend naar de zee, met de wind die door haren danste, helemaal bij mezelf zijnd, helemaal afgezonderd... Helemaal tevreden...

ik wil terug...

taboe sfeer

niet dat ik er nou zo'n grote fan van ben geweest, of weet hoe zijn platen heten, maar ik las net een interessant stukje in the Guardian over Frank Zappa, en het feit dat zijn (heel erg nette) secretaresse uit Engeland een boek over hem en hun 'leven samen' heeft uitgebracht. Boven het artikel stond: wat moest een preuts meisje als zij met een sexueel incontinente (leuke vondst...) rockster als hij?! 
Dus dacht ik meteen, met mijn kauwgomballen-graad in psychologie: ja he he, hij was alles wat zij van zichzelf niet mag zijn... Een sexueel bevrijdde, vrije geest als Zappa, dat zal vast wel een onweerstaanbare aantrekkingskracht zijn geweest... Taboes zijn de grootste... Vooral stiekum...

waarna ik terugging in de tijd en mijn eigen versie van Frank Zappa had gevonden en waarmee ik dus ook niet thuis hoefde komen... Geen echte sexueel incontinente rockster natuurlijk, want zoveel kende ik er niet in Duf Dorp waar ik toen woonde. Nee, mijn alles wat ik niet mocht zijn-vervanger was Prince...
En dan was het eigenlijk nog niet eens omdat ik de man nou zo onweerstaanbaar sexy vond, maar meer de reactie die hij thuis kreeg... Alleen al noemen dat ik Prince wel leuk vond gaf een reactie die de preutse miep die ik toen (al) was toch een ietwat curieus maakte. Dus wat hij deed op tv, en hoe hij dat deed, en waar hij over zong, kreeg een zwaar afkeurende opmerking van thuis?! aha...

En het verklaarde ook mijn fascinatie voor John Lennon (nog al iemand waar bij mij thuis de haren van overeind gingen), wat ik eerder beschreef: een fascinatie voor personen die iets kunnen wat jij niet mag/kan/durft, en die sterke reactie uitlokt bij jou zelf en mensen om je heen (positief of negatief), is een stevig inkijkje in je eigen taboes...

een paar clips
{tenminste, als ze mogen blijven staan van zijn hoogheid...)

hulpbronnen

een van de nadelen van een hyper-zelfstandig denkend en opererend iemand waar ik mijn leven mee deel, is het stukje waarin hij hetzelfde van mij verwacht en bijna teleurgesteld is als ik blijk geef van zwakte, en steun nodig heb...

Maar dat geeft verder niet - het helpt mij (op goede dagen...) om zelf mijn kracht te vinden en daar op te vertrouwen. Wat steeds beter lukt zonder e diep over te hoeven nadenken...

op slechte dagen echter is het heel erg prettig als ik steunpilaren heb, even een plekje om me op te laden, en behalve een paar lieve vriendinnen en de Flow/Happines, zijn dat op Het Net een paar sites, met heel lieve, mooie en troostende woorden. een handjevol:

* heal your life  - engelstalig, met heel veel mooie artikels die zoveel kracht en liefde uitstralen, dat ik me er steeds heerlijk door opgepept voel...

* action for happiness - ook engelstalig, een initiatief om wat meer samenhang in samenlevingen te creëren, of jezelf een hoop ideeën om wat meer plezier en lol in je leven te brengen.

* earth matters - nederlands (jaaa...), staat wel eens wat inspirerends op, al kom ik toch vaak heel deprimerende dingen tegen (niet goed voor mij...). Even doorzoeken dus...

authentiek zijn *2*

wederom een uitdaging van Kati (ja, weer van haar, maar ik heb al lang geleden van mezelf geaccepteerd dat ik een volger ben, en niet zozeer een leider. Daar was de opleiding voor aktiviteiten begeleider dan weer wel heel handig voor, toen...).

The opinion which other people have of you is their problem, not yours

de mening die anderen over jou hebben is hun probleem, niet het jouwe

- Elisabeth Kubler-Ross

[en mw Kubler-Ross ken ik dan ook weer uit mijn tijd als poging tot opleiding, omdat zij veel heeft geschreven over hoe om te gaan met mensen die sterven, en dan vooral het rouwproces. Maar dat terzijde...]


Even geleden stond er op de boeddhistische scheurkalender een spreuk die ons (meneer G en mij) raakte, omdat het wel goed weergaf waar wij steeds op spaak lopen. De spreuk luidde: je kan je leven niet baseren op de meningen van anderen... wat een lastig probleem is als je bent opgeroeid met opvoeders {zoals die er legio waren en nog steeds zijn} die het als beste methode zien om jou als lastig/eigenzinnig kind in het gareel te krijgen. 'Als je netjes blijft zitten krijg je een snoepje...' is er zo een.  'Als je dat blijft doen, dan vind ik je niet meer lief...', nog al een die zoden aan de dijk zet. Geloof maar dat je als kind wil dat je opvoeder je lief vindt, want als ze dat niet doen, ben je de lul, mag je alles alleen opknappen, en ik ken weinig kids van 4 die alleen wonen... Of je wordt al vroeg een gedesillusioneerd mens en gaat op jonge leeftijd de dwarse rebel uithangen...

En dat hersenspoelen blijft maar doorgaan, want het werkt... De mening van anderen over jou bepaalt of je een snoepje krijgt, of een paar schoenen wat je leuk vindt, of aangenomen wordt op de opleiding die je wil gaan doen, of de baan die je wil, of dat andere mensen je aardig vinden... Allemaal in mindere of meerdere mate bepaald door de mening van een ander... Als je lief/leuk/aardig/makkelijk bent krijg je snoepjes, als je eigenzinnig/vervelend/raar bent, krijg je nix, of straf...Tenzij je geluk hebt en in een omgeving opgroeit waarin je gewoon altijd gewaardeerd wordt voor wie je bent, voor wat je doet, of het nou prachtig is of nergens op slaat... Het is van jou, dus oke... Maar dat geluk hebben maar weinigen die ik ken gehad... Ook ik betrap mezelf nog steeds op het geven van een mening over wat een van de kinderen doet, en ik weet hoe averechts het effect is...

Meneer G staafde dit aan een tante  uit Engeland die een keer opbelde om haar mening over mijn schoonouders los te laten nadat ze op een familiefeestje schijnbaar nogal eigenzinnig en vreemd bezig waren geweest {what else is new?!}. Tante was verbolgen, en meneer G zei dat hij tegenwoordig niet meer probeert zijn leven te baseren op de mening van anderen, waarop tante verontwaardigd en totaal verbijsterd zei: hoezo niet?!

Dus zowel de Boeddhistische spreuk als die van Mw Kubler-Ross is absoluut waar, en het is goed dat we die aangeleerde overtuigingen over onszelf gaan loslaten, maar als iets er al zo lang ingedreund is, zal het even duren voordat het is vervangen door een positievere overtuiging... Ik blijf het desondanks proberen!!

- print van kay burns -

authentiek

In het toilet van mijn ouderlijk huis ligt altijd wel een stapeltje tijdschriften wat in een vorig leven deel was van de leesmap, maar nu een waardig einde krijgt en tot in lengte van dagen wordt doorgespit en gelezen. Ik blader dus wel eens door de Quest en de Tuin en Plant (of zo) en kom dan dingen over bladluis of delfstoffen te weten die ik ook meteen weer vergeet, en de kinderen krijgen soms een paar Tina's of Voetbal Internationals toegestopt. Fijn, scheelt ons weer geklaag bij de tijdschriften afdeling van de Appie...

In het stapeltje op het krukje in het toilet lagen gisteren ook een Libelle en een Margriet. De damesbladen die ik vooral probeer te negeren, ware het niet dat er soms best wel wat leuks in te lezen valt (recepten, reisverslagen naar Ierland, Jan, Jans en de kinderen {die maar niet ouder worden, maar intussen allemaal wel een laptop en blackberry hebben...}..). Ik lees redelijk vaak best wel intelligente dingen van Wieke Biesheuvel en die man die een column heeft in een van de bladen, en ook de stukjes van Annette Heffels, huispsych van de Margriet leest  fijn weg. Tot ik me gisteren bijna verslikte in het stuk wat ze had gepend over Jezelf Zijn, en dat ze daar zo'n schurfthekel aan heeft gekregen, omdat iedereen het te pas en te onpas roept te willen zijn. Waar ze wel een beetje gelijk in heeft, want elke gek op tv die iets kan doet dat door vooral zichzelf te zijn/blijven/worden {zie die blonde mafkees [Britt?] die al zo vaak bij DWDD haar steeds ongeloofwaardiger verhaaltje komt doen...} Alleen vond ik haar beredenering een beetje raar...

Volgens Heffels druist het steeds gebezigde Jezelf Zijn in tegen de Beschaving waar we nou al zo lang mee bezig zijn, want volgens haar willen zij die Zichzelf willen Zijn vooral hun irritante, on-sociaal verenigbare karaktertrekken naar voren schuiven en dus al onbeschofte taal uitslaand en populistisch dingen insinuerend (zoals meneer Wilders mee weg komt in de tweede kamer...) door het leven gaan... Maar volgens mij haalt ze twee dingen door elkaar...

Volgens mij (en nee, ik heb er niet voor gestudeerd...) haalt ze Jezelf zijn {op een Geert Wilders manier}  en Authentiek zijn door elkaar... Want daar zit dan weer wel een verschil in. Denk ik...
Ik kan zo een rij mensen opnoemen die heel erg Authentiek zijn (Zichzelf pur sang) maar ook behoorlijk Beschaafd... Mijn oudste zoon, bijvoorbeeld. Zal nooit een bushokje in de fik steken, of iets ongeschofts roepen, maar is niets anders dan zichzelf in wat hij doet of waar hij voor kiest in zijn leven. Hij houdt zich aan zijn eigen maatstaven, zeg maar... Mijn vriendin Mo, idem.. Kom daar maar eens om in deze wereld...

Authentiek is wellicht een angstbeeld van de Heffels van deze wereld, die de universiteit zijn uitgerold, getraind om de maatschappij te bevrijden van mensen die teveel zichzelf zijn, die hun eigen regels volgen en niet die van de samenleving. Hun eigen conclusies trekken, naar hun binnenste luisteren en concluderen dat het wellicht ook anders kan dan Zoals Het Hoort...Teveel authentieke mensen kan misschien wel gevaarlijk zijn voor de kennis- en economiemaatschappij die Nederland is...

en nu een filmpje van een band die al dertig jaar heel erg authentiek was en en nu mee opgehouden...

boehoehoe!!!

lage druk

van alle dingen die ik met het loslaat proces en boeddhisme, en leven met mijn wederhelft, tegenkom, is het omgaan met mijn introverte, melancholische, neigend naar depressieve aard, wel de lastigste. Als ik alles kan loslaten {sedona}, als ik alles van binnen kan vinden {boeddhisme} en als het allemaal een keuze is (zoals wederhelft mij doodleuk meldde toen ik het ooit aansneed, twintig jaar terug), dan zou ik toch ook al lang een manier moeten hebben gevonden om me niet zo zwaarmoedig en triest te voelen, als ik niet  in het gezelschap ben van 'irritant' optimistische, of gewoon gezellige, liefdevolle, vrolijke mensen...Want dan gaat het wel, eigenlijk... Ik ben een klassiek voorbeeld van je heil in dingen buiten jezelf zoeken, terwijl ik weet, heel goed weet, dat het allemaal wel binnen in je zit en het zo graag, ZO GRAAG, uit mezelf wil halen als ik alleen ben, en niet uit gezelschap of een potje pillen van de Tuinen (natuurlijk, dat dan weer wel...).

Omdat ik uit een nest kom waar er al jaren mee wordt geploeterd, om het ten eerste te aanvaarden als zijnde wie je bent, diep van binnen en dat dat oke is, en niet zwaar ontkend, was het een verademing in eerste instantie om in East Sussex in een omgeving te zijn waar ik me licht voelde, vrolijk op een bijna dagelijkse basis, en waar ik mensen ontmoette die mij gewoon leuk en grappig vonden, en ik me niet zo heel vaak heel melancholisch voelde, of waar het tenminste niet als zorgwekkend werd beschouwd (Engeland is een land vol weemoedigen, maar daar kunnen ze er heel hard om lachen...). Behalve dan door mijn lief, die vond dat ik ook kon kiezen om niet depressief door het leven te gaan. Vooral omdat er in zijn gezin niet aan 'ziekte' werd gedaan, en al helemaal niet aan 'geestesziekte'. Daar was geen tijd voor, er moest gewerkt worden en niemand wist trouwens hoe je medeleven en genegenheid  moest doen, dus ontkennen was de beste optie...

mooi melancholische filmposter van Manhattan,
film van Woody Allen

En je staat echt versteld hoe goed je jezelf iets kunt aanpraten als het effect lijkt te hebben, vooral het effect waar je al jaren naar op zoek bent: een relatie... een prettige, leuke relatie waarin er werd gelachen en het leven van een lichte, melige kant werd bekeken... Behalve dan als er een zware wolk boven mijn hoofd hing en ik met alle energie die ik had, alle kracht die ik kon vinden, mijn best deed om die naargeestige gevoelens weg te proppen, achter een schermpje waar niemand ze kon zien en ik ze niet kon voelen... {chocola helpt dan ook wel eens, veel chocola...} Het zou me zomaar mijn relatie kunnen kosten...

Maar misschien is het nu dan wel tijd om ze in alle liefde en warmte te ontvangen, al die rottige gevoelens, als die zwaarmoedige emoties, al die zwarte wolkjes die zich om mij heen vormen, om dat ik ze al 42 jaar niet heb willen zien, niet heb willen voelen, niet kon accepteren dat de deel zijn van mij...

Spannend...

gesproken

"uiterlijke omstandigheden heb je niet altijd in de hand,

maar innerlijke vrede is een keuze..."

" de oorzaak van het lijden ligt niet in de ander, maar in onszelf.

De erkenning hiervan is al een begin van bevrijding..."

"karma brengt ons steeds weer in situaties die uiteindelijk

tot groei moeten leiden. Of we nu willen of niet..."

- een paar boeddhistisch getinte spreuken -

wensput

be careful what you wish for - it might just come true....

{ben voorzichtig met wat je wenst - het zou zomaar kunnen uitkomen}

Na het lezen van {dat boek} wat mijn vriendin Mo me in Antwerpen had aangeraden blijkt dit een heel goed stukje advies. Je kan wel van alles wensen, en als je weet hoe het werkt komt het inderdaad echt allemaal op je pad, maar ben je er wel aan toe? Is het wel wat je echt wil in je leven? Ben je er echt aan toe om je leven zoals het nu is te veranderen? Echt? Je kan wel ongelofelijk de smoor hebben in hoe het nu is, maar als dan ineens echt dat huisje buiten op je pad komt, of die prachtige kerel die jou helemaal fantastisch vind, of meer dan genoeg geld om allerlei zaken te kopen waar je al heel lang watertandend naar hebt staan kijken in de etalage van de Dixons of het reisburo, blijk je toch eigenlijk best wel blij met je oude leventje, je oude spulletjes, je duffe huisje in de stad of die gammele relatie...

En misschien zijn het wel gewoon cold feet, die je waarschijnlijk zelfs zou hebben als je een verschrikkelijk leven zou achter laten. Gewoon omdat je iets opgeeft wat je kent, en je niet weet wat er komen gaat... En als het gewenste wat op je pad komt helemaal goed voelt, zullen die koude voeten vast heel erg snel opwarmen...

Komt dan ook nog eens bij, merk ik als ik over het onderwerp praat met anderen, dat veel mensen helemaal niet willen dat hun leven anders is, eigenlijk. Eigenlijk is men gewoon best wel blij met de misère en gammelheid van veel in hun leven. Want het is gewoon fijner om erover te kunne klagen en medelijden te krijgen dan er iets aan te doen... En veel mensen geloven niet eens dat ze beter kunnen krijgen (gewoon krijgen), ze zijn veroordeeld tot middelmaat en dufheid. Dat is hun geleerd en als iemand, zoals een boek als hierboven genoemd, beweert dat door anders te denken of te voelen je leven er heel anders uit zou kunnen zien, dan kan men zelfs agressief reageren... Hoe kan ik nou zeggen dat het zo makkelijk anders kan?! Begrijp ik dan niet dat de pijn en het verdriet wat zij voelen echt is en niet te veranderen? Gevoelloze trut dat ik ben...

Be careful what you wish for dus... Je leven zou wel eens gewoon leuk kunnen worden...