projectie drang

Van mijn zoon moet ik een stukje schrijven over waarom ik er zo'n hekel aan heb om hier in Holland te wonen... Volgens mij komt het een beetje zijn keel uit, en dat verbaast me niets... Misschien een goede spiegel-oefening voor mij, en dan houdt ik er wellicht gewoon in de toekomst mijn klep over. Twee vliegen in een klap...

Als ik de vlaggetjes die fel oranje zijn gekleurd weer in de straten en aan huizen zie hangen, komt bij mij een lichte vorm van walging naar boven. Gaan we weer... Weer al die Holland verering, weer dat gemelk over hoe goed 'onze jongens' zijn (die plotsklaps 'onze jongens' niet meer zijn als ze niet door de eerste ronde komen, of de wedstrijden er na verliezen), weer die verbijstering als ik zeg voor een heel ander land te zijn (als het me al wat kan schelen), weer dat gevoel dat ik hier zo niet thuishoor... Terwijl meneer G het best wel grappig vindt, soms...

Maar hij heeft precies dat gevoel als hij op tv of in zijn online-krant iets tegenkomt over de Julilee-feesten in zij vaderland, zo'n gevoel van walging voor al die mensen die gewoon meedoen, die het niet in twijfel trekken, die zich 'gezellig' in het gedruis storten... Alsof hij iets heeft gemist, ooit, niet heeft geleerd hoe je gewoon meedoet met de rest, het niet in twijfel trekt... En ik zap vrolijk naar de beelden van de Britse koningin op een bootje, geniet bijna van het theatrale plaatje wat ik gewend ben uit het land wat ik meer zie als het mijne dan dat waar ik vandaan kom...

Maar waarom vallen wij dan in ons eigen land zo buiten de boot?! Hoe komt het dat we er 'thuis' nix van snappen maar elders dat gevoel van vervreemding bij lange na niet zo sterk voelen? Waarom zouden wij ons in een buitenland wel interesse hebben in de 'gewoontes' en er niet zo over struikelen, terwijl we er 'thuis' meteen puistjes van krijgen?

Als ik mijn theorie over projectie geloof, waarin gedrag van anderen wat ik niet in mezelf wil/durf te herkennen en het dan afspiegel als zijnde slecht/ongewild bij anderen, dan moet ik bij mezelf te rade gaan, en me afvragen wat het dan is in al die Hollanders waar ik me zo ongemakkelijk bij voel... Als ik me irriteer aan hun slaafse volgzaamheid aan trends en mode, moet ik mijn eigen slaafse volgzaamheid dan niet in twijfel trekken? Heb ik die dan (ja), schaam ik me ervoor? (ja) Wil ik mezelf zien als meer onafhankelijk dan dat? (ja, nogal). Als ik me erger aan hun neiging om zich overal mee te bemoeien en overal van alles van te vinden, moet ik dan niet mijn eigen bemoeizucht aan de kaak stellen? Ben ik bemoeizuchtig en een controlfreak? (eh, ja dus, als ik eerlijk ben, over bepaalde dingen...). Wanneer al die heldenverering me de strot uit komt, zou het dan geen goed idee zijn om mijn eigen helden verering een beetje aan de tand te voelen? Want ik vereer eigenlijk veel meer mensen dan goed voor me is {ik kan zo een rijtje opdreunen: meneer G, John Lennon, Oscar Wilde, Stephen Fry, Groot Brittannië, Tom Smith van Editors, Roger Federer, Sherlock (maar dan gespeeld door de heerlijk Benedict Cumberbatch en dan vooral samen met de heerlijke Martin Freeman als Dr. Watson... ), Morrissey, Sam de Bruyn...} en ik ben me er terdege van bewust dat dat waarschijnlijk niet zo'n heel goed idee is...

Dus... Mijn klep kan voorlopig even dicht... en staren maar...