parels

zag gisteren een docu over Pearl Jam (tot grote frustratie van zoon 3 die voetbal wilde kijken...) waarin we - in eerste instantie - werden teruggenomen naar hun begintijd (zoals dat gaat in docu's over bands), een tijd waarin ik zelf mijn pad in het leven begon op te gaan, mijn eigen pad dan, en ik vond in Eddie Vedder (naast een prachtig hoofd om naar te mogen staren) een stem die verwoordde wat er in mij omging, een gelijke ziel... Een introvert en oprecht mens die zich af en toe op een intens prachtige manier liet gaan, al zijn rotzooi eruit gooide, gevoel in zijn liedjes kon leggen waarin ik iets herkende, smoorverliefd werd op zijn stem en alles wat ik weerspiegeld zag...

Dat gevoel, die onzekerheid over wat ik wilde met mijn leven, en hoe in godsnaam, kwam keihard terug binnen, en terwijl onze Pol vragen stelde over wat er werd verteld ('Wie is dat? Wat bedoelt hij? Waarom ging die man dood?') en Felix zat te brommen over de voetbal die hij aan het missen was, zat ik met mijn gevoel in de wanhoop en de woede van 1990, in mijn onmacht m de verandering te vinden die ik nodig had, de gevangenis van mijn verlangen...

Dat ik ze een jaar of vier later als en baksteen liet vallen, er niet meer naar kon luisteren, naar de woede van Eddie en zijn maten, zal te maken hebben gehad met de wereld die ik inmiddels had gevonden waarin ik niet meer herinnerd wilde worden aan die wanhoop, aan de onmogelijkheden - ik had een andere wereld waarin ik gelukkig was, met mijn kindje aan het strand en de wereld van toen leek zo ver weg, zo ver van wat ik wilde, dat wilde ik graag zo houden...

Zal er weer aan toe zijn, zal weer geraakt willen worden door zijn stem, zijn oprechtheid, zijn mooie hoofd... Sing for me, Eddie...