ouderkring

Toen ik pas moeder was geworden, hadden wij veel wijze mensen in onze kennisenkring.
Van die types die erg hadden geleefd, veel hadden meegemaakt en een wereldse wijsheid hadden, en waar het fijn mee praten was. Want naast werelds en wijs waren ze ook Heel Leuk Gezelschap, vooral voor een naïeve tuttebol als ik was. Open, geïnteresseerd, vrijblijvend, ruimdenkend, zonder agenda's die ze me mee wilden geven of opleggen...

Een van die kennissen was een vrouw van dik in de veertig die in d'r eentje een dochter opvoedde, een sterke, krachtige, onafhankelijke vrouw, en die zei - onder andere - dat ze nog nooit met zoveel van zichzelf was geconfronteerd als sinds ze een kind had. Van alle therapieën die ze had doorlopen, was Moeder Worden toch wel het meest indrukwekkend geweest... Echt, klabats, elke keer weer, zag ze dingen in haar kind waar ze van schrok, of boos van werd of heel erg ongemakkelijk, en omdat ze een best wel wijs mens was, die zowel van zichzelf wilde leren als haar kind een mooi basis geven, had ze besloten om al die knelpunten waar ze tegenaan liep te gaan onderzoeken en voor zover mogelijk voor zichzelf te doorleven (alsnog, zeg maar, omdat ze ze niet als een rotsblok aan haar been wilde blijven meesleuren in haar leven) zodat haar dochter er geen onnodige belemmeringen bij hoefde krijgen... Het leven bracht al genoeg op je pad..

Ikzelf, net moeder van een prachtig kind, begreep waar ze het over had, want hoewel mijn mensje pas sinds heel kort in mijn leven was, was ik al met zoveel dingen van mezelf geconfronteerd... Mijn doodsangst om te falen, om verantwoordelijkheid te moeten nemen voor iemand anders leven, veiligheid, liefde, gezondheid, terwijl ik het zelf nog zo nodig had, om mijn eigen basis te weten... En die confrontaties bleven maar komen, ik bleef maar leren, al die jaren lang... En nog, als ik naar mijn tieners kijk, en ze hun eigen fouten zie maken, hun eigen twijfels hebben, hun eigen frustraties, onzekerheden, komen die van mij weer vrolijk voorbij, en zou ik ze het liefste weghalen uit die wereld vol dingen die ze pijn zouden kunnen doen... Maar ik weet ook hoe lastig het is om met iemand anders angst te moeten leven (hoe vaak verbloemen we onze angst voor wat onze kinderen terugspiegelen niet als bezorgdheid, zorgzaamheid of liefde, terwijl het eigenlijk door onszelf onverwerkte angst of verdriet of iets dergelijks is, zodat we onze kinderen onder controle willen houden, of ze willen leren om gedrag waaraan we ons zouden kunnen storen te onderdrukken? Maar wat stoort ons precies?), dus ik wil het ze niet meegeven, wil ze laten voelen dat wat ze ook doen oke is, zolang ze er tenminste tien minuten over hebben nagedacht en niemand fysiek pijn doen en de consequenties ervan willen aanvaarden... Wil ik ze leren voors en tegens te zien, dat overal een andere kant aan zit, ook al is het makkelijker om iets meteen af te serveren, of om met de mening van hun vrienden mee te gaan... Hopelijk lukt het...

Die dochter van die vriendin is nu journaliste, schrijft stukjes over films en dergelijke... Leuk mens, net als d'r moeder toen...