soulmate

Als ik de tv-gids koop ga ik altijd even op zoek naar films of series waarvan ik hoop dat ze eindelijk eens op tv komen. Er zijn er een paar die hoog op mijn lijstje staan, en 500 days of summer was er zo eentje. Een paar keer gemist omdat ie net op een verkeerde tijd kwam of ik er niet was, of er gewoon overheen gekeken had. (of, zoals deze keer, omdat ie op een commerciële zender stond gepland en ik van mezelf weet dat ik heel slecht tegen de reclameblokken kan die om de haverklap de spell breken waarin ik graag zit tijdens een plezierige film).

Er zijn films die me zo meevoeren in hun verhaal, waarbij ik zo voel dat ik precies begrijp wat er wordt verteld, alsof het alleen maar voor mij bedoeld is... Die films moet ik dan ook niet zien in gezelschap van bijvoorbeeld meneer G, omdat die dat totaal niet heeft, die laat zich nooit meevoeren, door wat dan ook, die is zo nuchter... Nee, dat soort films moet ik in mijn uppie zien, of samen met nog een meesleper, en zo zat ik eerst alleen en daarna met Ots naar het heerlijk romantische verhaal te kijken en ik voelde het verdriet en de hoop en de totale misère van de hoofdrolspeler, ook al wist ik dat het verhaal zo ver stond van mijn leven, van waar ik nu ben... Van waar ik nu wil zijn...

Hoewel...

Plotseling, terwijl hoofdrolspeler stond te melken over soulmates en elkaar begrijpen zonder woorden en everyhing's just right, had ik zo'n POING moment, zo'n kwartje wat ineens viel - al twintig jaar geloof ik iemand anders zijn opvatting hierover ('soulmates bestaan niet en everything can't be just right...'), en ik ben zover verdwaald geraakt van hoe ik hierin sta. Hoe ik me voel in dit soort dingen. Dat ik mezelf al twintig jaar vertel dat ik niet zo suf en romantisch moet zijn, eens volwassen moet worden...

En ik weet ook wel dat romantische films het Ware Leven niet reflecteren, dat enige mate van nuchterheid echt wel goed is, maar toch... Ik weet het niet...