ontgoochelen

Ergens tijdens mijn verblijf van bijna tien jaar in Engeland is het gebeurd...
Toen is Nederland ineens een land van feestbeesten geworden...
Van je gestoord verkleden als er een internationaal voetbaltoernooi aan de gang is en verre van nuchter en pragmatisch voorbeschouwen... Van het perspectief totaal kwijt zijn van tevoren en dan het team wat is aangemoedigd en blind vertrouwd zo van de Domtoren wille gooien... 

Ik heb het totaal gemist, want ik zat aan de Zuidkust in Groot Brittannië zandtaartjes te maken met mijn kindjes en kiezels op kleur en gaten te sorteren en fish & chips te eten en Oude Cultuur te snuiven, en al wat in Holland gebeurde kon me gestolen worden. Ik moedigde Engeland aan als er werd gevoetbald - gewoon in het t-shirt wat ik toch al aanhad, zoals de rest van mijn toen-landgenoten - en als die waren uitgeschakeld België of Duitsland {wat meestal neerkwam op de laatste, omdat België het meestal nog slechter deed dan Engeland...}, zonder geflipte taferelen in de stad waar ik toen woonde. Dat er zatlappen rondzwalkten na een (verloren of gewonnen) wedstrijd was niets bijzonders - die waren er altijd al wel... 

Onze eerste EK na verhuizing was die in 2000, en we waren verbijsterd door wat we zagen aan versiersels en verkleedpartijen telkens wanneer het Nederlands beurt was om een wedstrijd te spelen. Ik dacht dat het kwam omdat het 'bij ons' was, enthousiasme in overdrive, zeg maar, maar volgens mij broer ging het al een paar jaar zo... De jaren erna werd het alleen nog maar erger... Tot de verkleedpartijen kwamen Als Je Thuis Keek... WTF?!

Gisteravond fietste ik naar de stad, omdat ik een film wilde zien in het Filmhuis (afdeling Moeilijke Films in de plaatselijke Bios). Onderweg zag ik de mensen die De Wedstrijd op het grote scherm die in de Oude Markt stond gingen bekijken, met zijn allen ('gezellig!!'), allemaal uitgedost in carnavalsspullen, maar dan alleen de oranje dingen, en ik had het erg met ze te doen... Wat als Duitsland nou gewoon - niet ondenkbaar - wint, hoe beteuterd zullen ze dan zijn? Hoe ontgoocheld, en hoe snel wordt het Team der Teams dit keer verloochend, van de Domtoren gejaagd, wordt de bondscoach bestempeld als een loser die 'ons' heeft beroofd van een bijna vanzelfsprekende zegen...?

Nou ja, het resultaat is bekend, de oranje tompoezen kunnen de kliko in, de vlaggetjes en de t-shirts in de schuur, in de doos EK/WK, de desillusie heel even gevoeld, maar al snel zal het volgende toernooi opdoemen en begint het allemaal weer van voor af aan... 

Film, bekeken in een bijna lege bioscoopzaal, was trouwens prachtig,  het onderwerp {in begin twintigste eeuws Dublin leeft man leven, is eigenlijk een vrouw maar voelt zich niet zo en weet dat als hij/zij als vrouw zou leven armoede en vreselijks tegemoet zou gaan, en leert andere man/vrouw kennen die een veel opener en vrolijker leven leeft en stort zich in liefdescrisis} op een heel gevoelige manier behandeld, en - hoewel op sommige vlakken een beetje te safe en wel erg bleekjes, voelde het voor mij heel fijn om in een film te zitten waarvan het onderwerp mij snapte, eindelijk... Hat off for Glenn Close & Janet McTeer (die mij - als mannelijke schilder - net zo greep als de heerlijke Aaron Johnson... Ho-hum...). Weer plenty of food for thought...