Onze derde zoon mag vandaag over de rozenstok gaan springen, de school uit. Zoals ze zes jaar terug de onderbouw in mochten springen, klein als ze toen waren... Een mooie Steinerschool-traditie, en ik weet niet of ik het deze keer droog zal houden... Lukte de eerste twee keer ook niet (eerste keer zat ik echt behoorlijk te janken, maar ja, het was ook een symbolisch einde van zoveel voor ons) dus ik ga ervan uit dat er een paar tissues aan te pas zullen komen...
Een tijdje terug liep ik voorbij Felix, terwijl hij zich aan het klaarmaken was voor bed en de realisatie kwam ineens binnen dat ook hij over een jaar, misschien twee, een jonge man zal zijn, net als zijn broers. Een kop boven mij uit zal steken (nu bijna ondenkbaar), zijn eigen plannen trekt, zijn eigen leven gaat leiden... En dat lijkt nu nog zo ver weg, maar bij de andere twee ging dat zomaar ineens, alsof er iemand op een knop had gedrukt, en ik was ze 'kwijt'... Het zijn natuurlijk nog heel erg mijn jongens, en dat zullen ze altijd wel blijven, al worden ze 80, maar het waren ineens geen jochies meer, geen ginnegappende mennekes die nog opkijken naar hun moeder (letterijk!), onder de indruk zijn van hun vader... Het zijn Jonge Mannen. En ik moet ze loslaten, hoe moeilijk ik het ook vindt... Hoe onprettig ook, want naast mijn zoons, zijn het ook gewoon heel leuke kerels... Fijn gezelschap vaak. Zoals gisteren toen ze met zijn allen op de bank naar de halve finale tussen Spanje en Portugal zaten te kijken, en ik me zo trots voelde - mijn boys...
Dus, ik zucht nu nog eens, ga mijn fiets klaarzetten zo, en luister nog naar wat mooie muziek, en ga straks naar school, om mijn kleinste zoon zijn sprong in het duister van zijn toekomst te gaan zien maken... Kleine jongetjes worden groot... En deze is klaar om de wereld te bestormen!
No comments:
Post a Comment