patroon

zat net de nieuwe Happinez te doorpluizen voor levensveranderende wijsheden, en stuitte op een chakra-interview met de zus van Antonie Kamerling, Liesbeth. Mooie vrouw {zoals haar broer een mooie man was}, maar meer dan dat ze de zus van is wist ik niet van d'r. Ze schijnt actrice te zijn. Door het lezen van het interview -echter - dacht ik dat ze het over mij had... Wat me vooral trof was het stukje waarin ze beschreef dat ze - heel duidelijk voor zichzelf, maar onbekwaam om er iets aan te doen, omdat het er zo ingesleten is als gewoonte - wanneer ze in en nieuwe situatie is even op stil gaat, onderzoekt wat er van haar wordt verwacht in gedrag om geaccepteerd te worden, om leuk gevonden te worden, hoe ze moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, en dan gaat ze dat doen... Zichzelf zijn wordt een soort van 'welk laatje trek ik hier open?' Hooggevoelig voor de spanningen in een ruimte, jezelf meteen kwijt door wat er gaande is om je heen... Zo herkenbaar...

Te vaak gekwetst in haar gevoelens ook, te vaak verraden dor mensen die ook niet anders wisten, die ook maar hun eigen 'overlevingsdrama's' aan het uitspelen waren, maar waardoor ze een knak op liep als het aankwam op het durven vertrouwen van eigen gevoelens. Want die deden er niet toe, die waren lastig, en trouwens, je zag je eigen ouders een ding doen tegen jou, en iets anders tegen anderen... Wat moest je daar in vredesnaam van leren inzake zelf-vertrouwen?

Doorbreken van ketens, van eeuwenlange {soms} patronen die niet werken, die mensen verdrietig maken, depressief, onplezierig, ongelukkig... Geloof dat het daar om gaat... Herkennen van gewoontes, accepteren ervan, en ze dan loslaten, de oneindig grote ruimte in...

* * * * *

en omdat deze man vreemde dingen doet met mijn gemoed, een muziekje ter afsluiting...