Soms voel ik me best wel een raar mens, als ik mijn blog-posts terug lees. Zo open als ik praat over dingen die mij bezighouden, zo gesloten ben ik in het echt... Ik ben helemaal geen flapuit, geen spontaan vertellend type, geen alles met de wereld willen delende dame, ik hou mijn kaarten in het echte leven graag heel dicht bij me... Het zijn alleen diegenen die ik heel erg vertrouw waarbij ik dingen loslaat (en dat zijn er niet veel...)... Eigenlijk vertrouw ik niet zo heel makkelijk. Om eerlijk te zijn... Dus dat ik hier wel eens dingen opschrijf die dus voor het hele internet zijn te lezen, da's eigenlijk behoorlijk tegen mijn aard in... Waarom dan toch een blog waarin ik mijn ziel en zaligheid te grabbel neerleg?! Een soort van aandacht trekken? Interessant willen lijken terwijl ik eigenlijk helemaal geen reactie wil?
Vreemd fenomeen... Misschien zit er diep van binnen een spontaan mens verscholen, iemand die het allemaal nix kan scheen, die niet bang is voor negatieve reacties, voor oordelen van de buitenwereld... Hoe verklaar je dit anders? Ik wil graag mijn diepere, donkere kanten leren kennen, de kanten die ik al jaren verscholen houdt voor mijn omgeving, door erover te schrijven, maar moet dat dan op een blog? Kan dat niet gewoon in een dagboek, lekker bescheiden en verscholen voor de buitenwereld? Kennelijk niet... Kennelijk zit er een gigantische exhibitionist verscholen in mij, en die moet er uit... Kennelijk heb ik veel te lang geloofd dat ik stilletjes en nederig moest zijn, en gaat m dat niet meer worden...
Het had ook veel minder onschuldig gekund...
No comments:
Post a Comment