vrouw vriendelijk

“We don’t see things as they are. We see them as we are.”

{We zien de dingen niet zoals ze zijn. We zien ze zoals wij zijn.}

~ Anais Nin

*

"Pain is inevitable; suffering is optional."

{pijn is onontkoombaar. Lijden is optioneel}

~ onbekend

*

Omdat ik niet geloof in toeval, neem ik de recent gegeven adviezen van kennisen in mijn omgving maar aan voor adviezen van mijn gidsen, of iets in die geest... Hoe vaak ik al te horen heb gekregen, in verschillende vormen, dat ik wellicht met mijn vrouwelijke kant in het reine zou mogen komen, is niet meer te tellen... Dus ga ik maar een poging wagen... Maar wat is dat dan, een vrouwelijke kant? Is het een uiterlijk wat in de plamuur en andere make up moet? Roze jurken aan? Tierlantijnen? Of een innerlijk wat zachter en liever zou mogen? Wat is vrouwelijk, en welke vrouwen zie ik als mijn voorbeeld?

Door de geschiedenis van mijn familie is de vrouwelijke kant ervan vele malen gekwetst. Het hoorde bij de tijd, en het zal in vele andere families zo zijn geweest. Vrouwen stelden weinig voor, officieel gezien, kregen het korte einde van de stok, mochten overal voor opdraaien en eindigden als harde, bittere, gemene mensen aan de ene kant, en kwetsbare, machteloze types die sterke mannen nodig hadden om te overleven. Echt veel positieve, sterke, mooie, krachtige, maar tegelijk ook zachtaardige, liefdevolle en warme vrouwen waren er niet te vinden in mijn omgeving. Mijn leven werd een speurtocht naar zulke dames, en ik vond ze, in verscheidene gedaantes. Ze kwamen op mijn pad, bleven een tijdje, lieten iets achter in mij, zaadjes van hoe zij waren, maar echt wortel schieten deed het niet bij mij. In mijn relatie was ook niet veel plek om een zachte, warme, liefdevolle kant van mezelf tot wasdom te laten komen, dat kon alleen in mijn rol als moeder, maar ook daar liep ik vaak tegen innerlijke barrières aan... Er waren tijden dat ik doodsbang was om mijn kinderen te kwetsen met de vreemde misplaatste woede die in mij zat, in plaats van liefde en tederheid... Ik voelde hem wel, maar ik kon er niet bij...

Is de tijd nu bij mij zover dat ik die vrouwelijke kant kan vertrouwen? Dat ik er niet bang voor hoef te zijn? Bang dat ik wordt gestraft voor zachtheid, voor warmte, voor 'zwakheid'... Hardop dus, en niet stiekem, verborgen voor mijn levensgezel... Denk dat daar mijn grootste knelpunt zit, en als ik die eens kon loslaten, god weet wat er dan allemaal mogelijk is...

En als ik de argwaan voor {de meeste} andere vrouwen, en mijn eigen vrouw-zijn kon kwijtraken, wat zou dat dan betekenen? Want ze zijn er wel, vrouwen die ik bewonder, waar ik een zwak voor heb, die ik best zou willen zijn, soms...