altijd onderweg

Het is lang geleden dat ik een film bekeek waar een deel van het publiek het niet meer trok en verdween... Er zijn wel films geweest waarbij ik het zelf zwaar had en graag was weggelopen (Batman - the dark knight {wat een vreselijke film was dat, zelfs niet te redden door de aanwezigheid van Heath Ledger....}; Les bien aimees {stupide verhaal wat door een kind van 12 geschreven had kunnen zijn...}, springen me te binnen). De film On the road, waarvoor we afgelopen zondag een bezoek aan het filmhuis biscoop in Breda brachten, had dit ingrediënt, als bijverschijnsel... 


Wat maakt dat een film zulke andere verwachtinge schept? Van de Batman film wist ik weinig, behalve dan dat Ledger erin meespeelde, en de oude Batman films die ik ooit had gezien, die op zich wel iets meligs hadden, en tijdens een bezoek aan Antwerpen wilden de jongens er heen... Ik had graag een van de minder heftige films gekozen, en tijdens de openingscene al had ik het gevoel in een nachtmerrie te zitten... Tijdens het bekijken van de dvd van No country for old men, aangeraden door zovelen, overviel mij hetzelfde gevoel - hoeveel moorden (de een nog schokkender en koelbloediger en zinlozer dan de ander) - kan een mens hebben, in film-vorm dan? Natuurlijk accepteer ik het concept - het is niet echt - maar het feit dat de rest van het bioscooppubliek het allemaal prachtig leek te vinden, zette me wel aan het denken... Ook weer toen ik afgelopen zondag naar een film versie zat te kijken van een klassiek Amerikaans boek, waarin de schrijver een aantal reizen dwars door het land beschrijft, en dan vooral de vriendschap tusen hem en zijn vriend Dean, de zoektocht naar Waarheid en Intense Levens en Liefde en dat soort zaken, veelal via drugs en seks en merkwaardige gesprekken en bizarre omstandigheden, uit 1951, een tijd waarin veel van wat er besproken werd schokkend en nieuw was... En nu, in 2012, meer dan 60 jaar later, zijn er nog steeds mensen geschokt door wat men ziet... Er is niemand vermoord in de film, er vloeide geen druppel bloed, af en toe ging er iemand behoorlijk uit zijn dak en ja, er kwam best veel (vrije, ongeremde) seks in voor... Voor een Amerikaanse film...

Ben heel blij dat ik m heb gezien. Vooral omdat ik steeds maar niet kom aan het lezen van het boek (wat gewoon op de plank staat hier), terwijl iedereen de ik hoog heb staan er mee dweept (Dylan, Tom Waits, Jim Morrison) en ik graag wilde begrijpen wat het voor hen zo bijzonder maakte... En ik snap m denk ik wel al moet het ook worden gezien binnen de context van de tijd waarin het uitkwam (een Amerika vol angst en conformiteit, in een tijd dat de Koude Oorlog hevig woedde), de behoefte om zichzelf te definiëren, en de wereld om zich heen, het willen betwisten van wat men om zich heen ziet, niet zomaar aannemen wat je wordt verteld, vrijheid, om te doen en leren wat je wil, je eigen grenzen willen kennen, willen weten waar je thuishoort - allemaal dingen die nooit niet-relevant zijn geweest...

Kennelijk is dat voor velen - zestig naar na dato - nog steeds  veel te confronterend... 
Bizar...