Was alweer even geleden, vooral omdat de film al weet ik hoe lang bij oudste in zijn kamer lag, op een stapel andere films die ik graag zie {en the Godfather - iew}, en Ots had er ook wel zin in {zal iets te maken hebben met volwassen worden of zo, keuzes maken, ergens voor willen staan... Dat, of de prachtige landschappen...}
Het was eigenlijk niet de bedoeling, maar de twee jongsten wilden ook graag meekijken. Ze kenden de muziek (draaide ik veelvuldig) en wilden nu wel eens zien waar de film over ging. Ik zag er geen kwaad in, wist waar de heftige stukjes zaten en bereidde ze voor op het droevige einde, en hoopte dat ze net als ik en de jongens zouden gaan genieten van de kracht van het verhaal en de prachtige beelden.. En dat deden ze ook, tussen de vele vragen door (vooral van Fee), en ze waren erg onder de indruk, maar de reactie van onze derde had ik niet verwacht... Kennelijk zat er heel veel verdriet en onzekerheid over allerlei menselijke dingen, waar ik hem nog nooit over had gehoord, hij verbergt zijn gevoelige natuur normaal heel goed, onder vele lagen stoer-doen, en dat kwam in ene los, en zo zat ik nog een half uur met hem te praten, te luisteren, te troosten, en hoopte dat ik er wel goed aan had gedaan... Misschien was hij nog veel te jong om er iets mee te kunnen... Maar ik geloof wel dat het oke was. De tijd zal het leren...
No comments:
Post a Comment