dan waait de uitspraak van iemand ooit - die zei dat Oosterse en Westerse gedachtewereld te ver van elkaar afstaan om er hier iets nuttigs mee te kunnen - terug binnen en snap ik ineens wat hij bedoelde.
Hier in het westen zijn we met zoveel andere waarden en ideeën opgegroeid dat het soms vreselijk lastig is om ook maar te denken dat we ooit in de buurt kunnen komen van innerlijke rust...
"de beste remedie tegen verdriet is onthechten"
Stond vandaag op de kalender.
Nou ben ik zelf bezig met onthechten, laat zo'n beetje alles los wat er los te laten valt, maar ook dat heeft zijn grenzen. Natuurlijk bedoelt men hier onthechten van bezit of mensen in je omgeving krampachtig vast willen houden, iets wat we hier in het Westen van kleins af aan hebben geleerd. We hechten ons aan speeltjes, aan papa en mama, aan een doekje, of een knuffel, aan de 'liefde' die wij denken dat de ware is.. En het is natuurlijk best wel heel nuttig, om dat los te kunnen laten, heerlijk zelfs, maar in elk leven zal je verdriet hebben. Meneer G is een schoolvoorbeeld van onthecht zijn, maar ook hij voelt af en toe verdriet, zelfs hij kan de minder fijne gevoelens die het leven op je pad strooit niet altijd vermijden...
en zou dat beter zijn? Een leven zonder verdriet, zonder pijn, zonder moeilijkheden? Zou dat fijner zijn?
Misschien moet de uitspraak iets anders, kan het een iets genuanceerd worden:
de beste remedie tegen verdriet is je niet hechten aan het gevoel,
maar het weer los te laten...
2 comments:
Toen ik het begin las, alleen je quote, dacht ik: maar dat kan toch wel? Je laat de dingen of mensen los die je verdriet doen. Alhoewel dat nog niet zo simpel zal zijn als dat de Boeddhisten het doen voor komen. Maar je hebt gelijk, wij staan denk ik als Westerlingen anders tegen over zaken dan in het Oosten. Zijn anders groot gebracht. Dat wij wél willen proberen om meer Boeddhistisch in het leven te staan is al heel wat! En het grote loslaten, niet blijven hangen in verdriet bijvoorbeeld, jezelf willen veranderen, aan jezelf werken, is ook een vorm van Boeddhisme. Jongste zoon vroeg van de week nog: Mam, kunnen we ons niet uitschrijven uit de kerk waar we niks mee doen en Boeddhisten worden? (14 jaar! :D ) Tja...
haa!! leuke zoon heb jij!
die van ons zijn er ook wel mee bezig, op hun eigen manier... wel heel mooi om te zien hoe ze de wereld om zich heen proberen te rijmen met wat ze thuis zien...
Post a Comment