dat was het toverwoord tijdens mijn {niet afgemaakte} opleiding tot BezigheidsTherapeut.
Initiatief nemen... Zien wat er gedaan moet worden en besluiten het dan te doen, of een manier te zoeken om het gedaan te krijgen...
Vertrouwend op jouw kundigheid en eigen authoriteit...
Tijdens een van de vele gesprekken die M en ik hadden tijdens ons dagje uit in Antwerpen, kwam ik op het stuk waar ik geloof ik het meeste mee zit.
Sinds ik geen Alleen Maar Moeder meer ben en niet de hele tijd nodig ben voor de kinderen, en eigenlijk ook geen Partner in de Klassieke Zin van het Woord (omdat mijn partner niet op een erg partnerige manier een relatie met mij wil), voel ik me hartstikke stuurloos...
Terwijl ik opgetraind ben om gestuurd te worden, om me deze of andere kant op gestuurd te zien... Ik besliste nooit echt, dat werd voor me gedaan... en als ik dan wel zelf besloot, dan kon ik het - na vele waarschuwingen en doemscenarios - zelf uitzoeken hoe en wat, want op steun hoefde ik niet te rekenen... Ja, als ik mezelf in de soep had reden of klemvast zat, dan kwam de hulp wel toegesneld, maar gesteund in mijn spontane beslissingen, nee, die niet... {'zie je wel...'}
Dus ben ik huiverig geworden om zelf dingen te beslissen, overtuigd dat ik er alleen voor kom te staan en vast zal lopen...
en daarom beslis ik maar nix, dan kan er ook nix verkeerd gaan...
Maar, nu niemand mij meer echt nodig heeft, 24/7, heb ik ook geen idee wat ik dan wel moet, of ben...
Ik mag/kan/ben alles, en dat is dus het probleem...
ik mag/kan/moet het zelf allemaal doen en ik weet niet waar ik moet beginnen...
dus begin ik maar niet...
Ik wacht tot iemand mij vertelt wat er gedaan moet worden...
Initiatief-fobie...
4 comments:
Een hele dikke, warme, bemoedigende knuffel! De eerste stap eruit is altijd de allerlallermoeilijkste en geen garantie voor succes maar zo belangrijk om 'm te zetten! (Soms zelfs letterlijk door bijvoorbeeld minstens een half uur per dag te gaan wandelen.)
Heel veel liefs!
dankje!!
zo doodeng, al die veranderingen de hele tijd...
maar wel heel mooi...
Hi Daan,ik kom hier toevallig op je blog terecht, maar lees meteen een heel herkenbaar verhaal. Ik denk dat heel veel mensen worstelen met hetzelfde probleem als jij. Er is geen standaard oplossing voor jouw vraag, maar dat wist je vast al. Wat ik wel heel knap van je vind is dat je het hier durft uit te spreken en te verwoorden. De eerste stap is gezet. Heb vertrouwen, geef het tijd, het zal zijn weg vinden. Als de tijd er klaar voor is. Geloof me. Groet,Noofs.
:-)
vrees dat het al een heel lange reis is, deze, en er gloort af en toe hoop aan de horizon, maar dan merk ik weer dat ik nog een heel end te gaan heb...
maar de reis is heel mooi, en heel frustrerend soms, maar ik leer me een hoop prachtige mensen kennen!!
Post a Comment