de meesten liepen over van kritiek, van negativiteit, van problemen die ze hadden met zichzelf en met de wereld om zich heen... Ze hielden niet van zichzelf, vertrouwden anderen voor geen meter en lieten dat merken aan hoe ze {o.a.} met mij - naief, open en nieuwsgierig meisje - omgingen. Vooral heel triest voor henzelf, maar het heeft mij erg wantrouwig gemaakt ten opzichte van vrouwen. En omdat de meiden in mijn klas er nog een schep bovenop deden door hun getreiter en geklier {omdat ze geen bal snapten van dat gevoelige, rare kind} en ik wel goed overweg kon met het mannelijke deel van de bevolking, is er maar een 'soort' vrouw waar ik een beetje mee door een deur kan: zij die net zo wantrouwig staan tegenover andere vrouwen als ik zelf...
Om die reden werd ik altijd een klein beetje kriegel van de zelfhulpboeken die geschreven waren door de Louise Hay's, Brandon Bay's en Byron Katie's van deze wereld, die - met hun zachte mooie vrouwelijkheid liefde en warmte uitstalend - met hun boeken probeerden mijn denken op een ander, warmer, meer liefderijk spoor te zetten... Jeuk kreeg ik van ze. En van alle andere vrouwen die mij op die manier benaderden...
'Dat komt omdat je zelf bang bent van je eigen zachtheid, Daan,' zei vriendin M toen een keer. 'Je hebt een dikke muur van hardheid en op je heen gebouwd omdat je niet meer gekwetst wil worden, omdat je aan de wereld wil laten zien dat je sterk en krachtig bent, maar je wil eigenlijk gewoon lief zijn, en geliefd worden... Maar er komt nix meer door heen...'
Huh? Dacht ik toen... Huh? Ik? Iemand die een muur heft gebouwd? Ik, hard en koud en afstandelijk? Nee joh, dat zijn toch andere vrouwen die dat doen? Vrouwen die het veel slechter hebben gehad dan ik? Niet ik...
En toen zag ik dit filmpje van Louise Hay, die het had over liefde, en van jezelf houden, en dat jouw gedachten je lijf en leven beinvloeden, en hoewel ik het boek in de kast heb staan, en al god weet hoeveel van dit soort boeken heb gelezen, hakte dit filmpje, haar woorden en die van anderen, uitgesproken, er een heel stuk harder in dan een boek ooit heeft gekund... Tranen drupten op het buroblad... Ik sta zo ver af van hoe Pops bijvoorbeeld is: onbevangen, lief, zacht, mooi...
Ik wil van mijn muurtje af...
en ik begin alvast met het raam open te zetten...
5 comments:
.... wat een herkenbare woorden... en die muur... Mijn muur heb ik heel vaak geprobeerd kapot te maken, maar elke keer als ik ermee bezig ben, gaat hij dicht en komt er een steen bij. Toch zal het lukken om die muur een keer door te breken. Helemaal!!!
herkennen dat je er een hebt, is al een hele stap... vertrouwen in je zelf vinden, is een volgende...
heel veel liefs, Tam
xxx
Mooi waar stukje weer Dan!
Lief Daantje toch! Is echt niet waar! Ik sta niet wantrouwig tegenover andere vrouwen. En toch kan ik goed met jou opschieten. Ik vond jou meteen al een leuk mens toen ik je leerde 'kennen'. En ik vond t vreselijk jammer toen ik je uit t oog verloor en ik miste je eigenlijk best wel. Wat was ik blij dat ik je weer gevonden had toen ik besloot dat ik dan toch ook maar Facebook moest nemen. Ja, het is virtueel, maar ik beschouw jou echt als een vriendin hoor! Ik krijg echte kaartjes van je (Nog bedankt voor die van vandaag! :) Lief!) lieve mailtjes en berichtjes onder mijn blogs (niet zo vaak als ik zo willen maar goed! :D ) en over t algemeen denken we nog over veel dingen t zelfde ook nog. En soms, heel soms doen we op ons eigen blog precies t zelfde zonder dat we t van elkaar weten! Als dát geen teken is!
Je mag er zijn en dat kan ik niet vaak genoeg zeggen!
luv ya!
xxxx Kati
dan ben jij de uitzondering... nee hoor, er zijn er wel meer, maar door de bank genomen zijn er niet veel dames die helemaal heppie zijn met hun vrouw-zijn en andere vrouwen om ze heen... maar ik merk wel dat er langzaam een soort van verschuiving gaande is....
Post a Comment