nou ja, er zijn legio dingen die verlammender zijn (verlamming, bijvoorbeeld, of een heel enge ziekte), maar voor een verder gezond mens die gewoon goed in het leven staat, is er niet veel lastiger...
vooral als het je tegenhoudt om te doen wat je voelt dat je zou moeten, als je innerlijke stemmetje dus overschreeuwd wordt door een tetterstem die keihard verkondigt dat je toch vooral heeeel voorzichtig moet doen, of nog wel 120 keer nadenken, of vindt dat jij het niet verdient, of er niet goed/slim/mooi genoeg voor bent...
ik merk dat het vooral die keiharde tetter is die me zo aan allerlei dingen doet twijfelen waar het totaal niet voor nodig is, en daar baal ik van. Ik twijfel aan mijn kundigheid als werkneemster in de natuurwinkel (terwijl ik bijna alleen maar complimenten krijg...), ik twijfel aan mijn moeder-zijn (kinderen zijn redelijk gelukkig, denk ik), ik twijfel aan mijn relatie (manlief zou niet blijer kunnen zijn dan met mij, zegt hij regelmatiger dan wellicht gezond is), ik twijfel aan mijn schrijf-kundigheid, mijn schilder-bekwaamheid, mijn vermogen om vriendin te zijn... Echt aan alles twijfel ik... En meestal weet ik pas naderhand dat het dat kloterige rotstemmetje is, en niet een innerlijke stem van liefde en warmte die me toespreekt.
Leren herkennen dus, en weten dat het een angstig innerlijk stemmetje is die tot stilte kan worden gemaand, alleen al door het met liefde en warmte te omringen, het toe te laten en het geen macht te geven door er tegen in te gaan of er boos op te worden...Twijfel is eigenlijk in principe niet verkeerd, het kan je helpen om de juiste beslissing te maken, het stopt je zomaar dingen voor waar aan te nemen, en je eigen mening ook een kans te geven, maar het is het gebrek aan zelf-vertrouwen, het twijfelen aan je eigen waarde en kundigheid die je tegenhoudt een mooi vol en prettig leven te leven....
en da's heel jammer...
hier kan je er nog wat meer en uitgebreider over lezen (maar dan weinig spiritueel, meer analytisch)
3 comments:
Ik zeg altijd: bij twijfel niet doen. Maar ja; je kunt moeilijk jezelf niet meer willen/leuk vinden/lief vinden enz. Nu wil ik niet zeggen dat ik dat van mezelf vind hoor. Het is een heel proces waar je constant mee bezig bent, maar weet je? Als je jezelf al niet lief vind bijvoorbeeld, wie moet dat dan wel vinden? Of als jij al aan jezelf twijfelt, waarom zouden anderen dat dan ook niet moeten doen? Waarom moet jij aan jezelf twijfelen. Nergens voor nodig. Je bent een leuk mens voor zover ik je ken, en ik leer veel van je. Ja echt! Iedereen heeft wel eens zo'n periode maar daar moet je snel doorheen hoor! Je mag er zijn! Trust yourself! If no-one else!
xxx Kati
Ik ken het gevoel Daan...helaas.
Wat kunnen wij-vrouwen toch hard zijn tegenover onszelf he?
Kus
Kati: bij twijfel aan jezelf: juist doen...
;-)
Babs: yep... helaas wel...
maar, er lijkt vooruitgang te zijn... langzaam, dat wel...
Post a Comment