schuld eisers

Redelijk vaak krijg ik een boze blik naar me gericht als ik de link probeer te leggen tussen ziektes en de geestelijke instelling/emotionele gesteldheid van de zieke...
Begrijpelijk wel, aan een kant, omdat de link liever niet wordt gelegd, vanwege verantwoordelijkheid die dan op eigen schouders komt te liggen, het gebrek aan medelijden wat normaal gekregen wordt (en toegegeven: best wel lekker is soms) en de niet altijd even makkelijk uit te leggen connectie tussen de ziekte en de zieke... Maar die is er wel, en als men wil gaan graven, wil gaan luisteren naar de innerlijke stem die op verschillende manieren probeert de aandacht te trekken, komen er vaak opmerkelijke zaken naar boven. Zaken die normaal liever het daglicht niet zien.

Blijven er twee dingen die moeilijk liggen:
* 'dan is het dus mijn schuld...'
en
* 'en kinderen dan? die hebben toch al niet een leven lang aan gemiste/genegeerde signalen?'

Die zijn allebei lastig... De eerste ietsje minder - schuld is iets wat je zou kunnen voelen voor iets wat je met opzet hebt gedaan, en hoe wij in elkaar steken is veel, maar opzettelijk gedaan bijna nooit... Schuld is een aangepraat ding, wat nergens toe dient, behalve een ander misschien beter te laten voelen, of jezelf op de borst kunnen kloppen door het voelen van zoeveel wroeging {en de goedkeuring die je dan kan krijgen}, maar verder slaat het nergens op... Lozen dus...

Dan de kinderen... Tja... Had ooit een discussie ergens op een forum, over exceem en autisme en astma, en om mijn aangedragen psychosomatische inslag onderuit te halen, werd gevraagd: en hoe zit dat dan bij kinderen? Die hebben toch geen schuld aan hoe ze zijn? Nee, probeerde ik dan voorzichtig, wetende hoe gevoelig dit soort dingen liggen, maar ze pikken wel onnoemelijk veel dingen op van hun omgeving {lees: ouders}... 'Dus is het de schuld van de ouders...?' Nee, het is niemands schuld, het is een patroon wat waarschijnlijk al generaties lang wordt overgedragen van ouder op kind, daar heeft niemand schuld aan... Maar het kan wel een keer doorbroken worden, als men er sterk genoeg voor is... Er klaar voor is, verder wil...

Maar dan moeten we wel van dat idee af dat men ergens schuld aan heeft...
Het is niet mijn schuld dat ik op sommige momenten in het opvoeden van mijn kinderen de draad kwijt was/ben, oververmoeid, totaal onkundig... Maar ik neem ook de verantwoordelijkheid op me - samen met hun vader - voor hun welzijn, en schuif het niet af op een ander, liever niet, al weet ik ook dat ik niet alles aankan... Maar kinderen zijn sterk, en hebben fases waar ze doorheen moeten, en willen vooral en boven alles liefde voelen van ons... Voelen dat ze er mogen zijn... Gewoon, omdat ze onze kids zijn, niet omdat ze een kunstje doen om onze goedkeuring te krijgen...

Maar het blijft een heel erg lastige om te doorbreken, als ik langs alle kanten te horen krijg dat ik niet sterk hoef te zijn, dat ik de zorg af kan schuiven op een ander, dat ik ergens een stempel kan halen voor mijn wat minder makkelijke kind, en wordt met lede ogen bekeken als ik daar nee tegen zeg, als ik meen het zelf te kunnen...

En nog steeds weet ik niet of ik het goed doe, of onze kinderen straks hun plekje kunnen vinden in de maatschappij, gelukkig zullen worden, de last van hun eigen verantwoording aan gaan kunnen...
Intussen moet ik vertrouwen op mijn innerijke gids...