dans

Heel soms reageer ik op een stukje wat op de website staat van mijn online krant. Heel soms, omdat ik weet dat veel mensen het niet eens zijn met wat ik vindt, vooral bij de wat minder intellectuele onderwepen en ik het over gevoelens ga hebben en zo ('duh...'), en ik kan dat soort dingen heel moeilijk relativeren. Tegen mezelf zeggen dat het geen zak uitmaakt wat een ander vindt, dat die ander mijn reactie bagger vindt, of wat dan ook, helpt niet. Meneer G snapt daar ook geen moer van, van het feit dat ik het persoonlijk  opvat, als een aanval op wie ik ben. Vindt het zelfs een beetje triest (waar ik me dan weer druk om ga zitten maken...).

Waarom vat ik iemands andere manier van naar dingen kijken, of een tegenreactie op mijn mening als een persoonlijke aanval? Wat kan mij het schelen dat ik ergens misschien in mijn eentje heel anders over denk? So bloody what?

Onzekerheid, kennelijk... Een ziekelijke onzekekerheid over de waarde van mijn ideeen, mijn manier van denken/leven/zijn, over mijn gevoelens ergens over, t.o.v. iets wat ik belangrijk vindt. Eingelijk vind ik diep van binnen niet dat ik gelijk heb. Eigenlijk 'weet' ik diep van binnen ook wel dat anderen veel beter weten wat waarheid is en wat niet... Eigenlijk heb ik nog steeds heel erg de goedkeuring nodig van mijn gesprekspartner/medemens.

Wat natuurlijk onzin is, want die anderen doen ook maar een dot... Die herhalen wat ze ergens anders gehoord hebben, of wat ze denken dat anderen zal pleasen, om niet uit de toon te vallen, en een ieder die een andere mening is toegedaan moet tot de orde worden geroepen. Behalve die types die zich nergens iets van aantrekken (mijn vriendin M) en gewoon lekker hun eigen ding doen. En als ik eindelik op een punt kom waarin ik mezelf helemaal oke vindt, dan zal het me niet eens meer opvallen dat anderen last hebben van mijn 'andere mening'...

Wou dat die dag eens opschoot...