intro verte

In een wereld vol extraverte mensen die de aandacht opeisen, door gewoon te zijn wie ze zijn, is het soms lastig je plekje te vinden, als wat stillere introverteling, als je ook nog vaak te horen had gekregen dat je eens wat meer moest zeggen, wat meer op de voorgrond moest treden, wat minder stil moest zijn... Terwijl het mijn default-stand is, en ik met de beste wil van de wereld niet kan zijn wat ik niet ben: uitbundig, extravert... Maar ik heb wel geleerd om naar buiten mij te kijken voor wat ik nodig heb: goedkeuring, liefde, waardering...

Ooit, heel lang geleden had ik geleerd over de introverte en extraverte types van Carl Jung, en ik had ook al snel besloten dat, hoewel ik mezelf heel erg herkende in die stille, in zichzelf gekeerde, teruggetrokken intorverte mens die hij beschreef, dat als ik een 'leuk leven' wilde (i.e. als ik de goedkeuring van mijn omgeving wilde), ik wat harder zou moeten trekken aan de ergens diep van binnen aanwezige extraverte kant van mezelf... En even lukte dat, een tijdlang leek het wel oke te zijn, maar ik wist ook dat het eigenlijk niet klopte, dat ik aan het doen was alsof... Maar in deze wereld is geen plaats voor stille types, die worden niet vertrouwd... Stille, rustige, in zichzelf gekeerde mensen, die houden iets achter... En ze zijn onnoemelijk saaaai...

Maar na het lezen van dit artikel in The Guardian wist ik dat het nou eens tijd is dat ik mijn stille kant gewoon accepteer... Dat er helemaal nix mis is met mij als ik alleen wil zijn, als ik dagen lang wil nadenken, of schrijven, of lezen, of naar de zee wil staren... Dat schijnen er meer te doen... Albert Einstein bijvoorbeeld, en Bill Gates, en E.M. Forster (mijn favoriete schrijver, nota bene), en {nou ja, niet veel dames die ik kan ontdekken, maar allez...}... En ook dat ik intens kan genieten van het gezelschap van anderen, wil weten wat er omgaat in mensen om me heen, keihard kan lachen om anderen, echt geen kluizenaar ben... Alleen niet zo heel vaak... En dat is oke...