vol verwachting...

Hoewel ik Jackass niet erg vaak heb kunnen betrappen op pareltjes van wijsheden, was er toch wel eentje, in de film geloof ik, die ik ooit een keer een stukje meekeek met de jongens. Een van de heren in de film had weer een idiote stunt uitgehaald, en wel met zijn moeder. Niet erg handig, maar kennelijk heel grappig (die van ons lagen te rollen op de bank) en de reactie van de moeder sprak boekdelen (niet heel welbespraakt, maar allez..). Vooral dat ze heel teleurgesteld was in haar zoon.  Toen zei die zoon tegen zijn maten: er is geloof ik niet dat er veel erger in de wereld dan dat je moeder teleurgesteld is in je... Boos, prima, maar teleurgesteld...?

En daar had ie wel gelijk in - tenminste, als je uit zo'n familie komt waar je liever niemand teleurstelt, omdat daar nog net niet de doodstraf op staat. Doodzwijgen is bijna net zo erg... Of de blik die je laat merken dat je een cruciale fout hebt begaan...

Men kon mij vroeger niet teleurstellen. Teleurstelling was iets waar niet mee om was leren gaan, en mijn broer en ik hebben het op onze beurt ook niet erg goed geleerd. En omdat ik merkte dat ik daarmee dus ook mijn zin kon krijgen, werd het een heel handige manier om mijn zin te krijgen.... Niet mooi, maar als kind doe je waar je mee weg komt... En ik merk dat ik er ook best wel moeite mee heb, soms, als ik die beteuterde kopjes zie van mijn ouders, of die van de kids. Meneer G heeft er bij de jongens weinig moeite mee, bij Pops daarentegen... In de jaren dat ik met meneer G samenleef heb ik geloof ik wel een manier gevonden om teleurstellingen een plek te geven, er even de tijd voor te nemen en dan weer verder te gaan. Het hoort er nou eenmaal bij, het leven zit er vol mee... Maar waarom wordt je dan teleurgesteld?

Door verwachtingen... Zodra je dingen gaat verwachten, van een ander, van jezelf, van Het Leven, en het wordt niet waargemaakt, dan raak je teleurgesteld. Je kan het beste maar geen verwachtigen hebben, van niets, alleen hebben wij zo niet leren leven... We verwachten van alles, we hebben allerlei ideeën over hoe van alles zou horen te werken, hoe ons leven zou moeten gaan... en als het dan anders loopt - omdat dingen nou eenmaal zo gaan - dan zijn wij ineens allemaal weer die beteuterde driejarigen die hun zin niet krijgen... Vol verwachtig klopt ons hart? Balen...

Loslaten dus, alle verwachtingen - van kinderen, van ouders, van vrienden, van geliefden, van Het Leven... Zonder verwachtingen door het leven, los en leeg, zien wat er op ons pad komt...