als...

vreemd waar gesprekken soms eindigen, bij ons thuis...

naar aanleiding van een gedicht - een wat mij al heel lang erg aanspreekt - uit lang vervlogen tijd. Hier in wordt de lezer aangemoedigd om zijn kracht te vinden, maar ook zijn zwakte te erkennen. De schrijver ervan {die ook Jungle Book op zijn naam heeft staan} is een Engelsman pur sang, zo een met stiff upper lip die hard en emotieloos door het leven ging, tenminste - zo werd hij dan weer aangemoedigd te doen door zijn opvoeders, ergens in India waar ze de lokale bevolking er onder probeerden te houden... Those were the days...

Maar...
Zou ik een gedicht van zo'n dubieuze schrijver mogen waarderen?
De lijn ligt moeilijk - als ik iets mooi vindt en de maker ervan blijkt verdachte ideeen te hebben, moet ik het dan verwerpen? Of is het belangrijk te onthouden dat ik ook een twijfelachtige kant heb, eentje die het daglicht misschien niet mag zien? De schaduw-kant die ik niet graag weerspiegeld zie in de wereld om me heen...
Muziek van iemand die zijn vrouw regelmatig in elkaar blijkt te hebben geslagen? Symfonieën van iemand die nazi-sympathieën had? Schilderwerken van iemand die het niet zo nauw nam met trouw, of vrouwen alleen goed vond voor een ding?

Is het verwerpen van werk wat je in eerste instantie mooi vind, of inspirerend, eigenlijk geen laffe daad van je kop in het zand steken en net doen alsof jij nooit zo slecht zou kunnen zijn...
Zijn diegenen die heel hard roepen dat bepaalde dingen of mensen vreselijk zijn eigenlijk niet gewoon doodsbenauwd dat iemand misschien wel zou kunnen denken dat zij ook zo zouden kunnen zijn?


If –

If you can keep your head when all about you

Are losing theirs and blaming it on you;

If you can trust yourself when all men doubt you,

But make allowance for their doubting too;

If you can wait and not be tired by waiting,

Or being lied about, don't deal in lies,

Or being hated, don't give way to hating,

And yet don't look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;

If you can think - and not make thoughts your aim,

If you can meet with Triumph and Disaster

And treat those two impostors just the same;

If you can bear to hear the truth you've spoken

Twisted by knaves to make a trap for fools,

Or watch the things you gave your life to, broken,

And stoop and build 'em up with worn-out tools;

If you can make one heap of all your winnings

And risk it on one turn of pitch-and-toss,

And lose, and start again at your beginnings

And never breathe a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew

To serve your turn long after they are gone,

And so hold on when there is nothing in you

Except the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,

Or walk with Kings - nor lose the common touch,

If neither foes nor loving friends can hurt you,

If all men count with you, but none too much;

If you can fill the unforgiving minute

With sixty seconds' worth of distance run,

Yours is the Earth and everything that's in it,

And - which is more - you'll be a Man, my son!