Het was al weer een tijd geleden - haar leven is onnoemelijk druk, en door een aandoening aan haar spieren is het schrijven van lange brieven, iets waar ze vroeger haar hand niet voor omdraaide {hahaha}, niet zo makkelijk geworden. Dus voelen haar schrijfsels - ze schrijft erg mooi - als nog specialer dan ze al waren en lees, en herlees, ik ze met veel plezier.
In tegenstelling tot mijn brieven zijn die van haar gevuld met wijze inzichten. Ze beziet van een afstand hoe de dingen gaan, en antwoordt op mijn gedoe met een lieve, zachte scherpzinnigheid waardoor dingen ineens helder worden, alsof ik haar ruimte even nodig heb om uit de bagger van mijn eigen bedenksels, mijn eigen toestanden te kunnen geraken. Meneer G doet al verwoedde poginen (die wonderwel helpen), mijn vriendin M kan het ook, nu moet ik nog een manier vinden om het zelf te kunnen... Maar is dat wel mogelijk, eigenlijk?
Soms betrap ik mezelf op het doen van heel wijze uitspraken, als mensen mij hun beslommeringen vertellen, diep vastgedraaid in hun eigen bedenksels hierover, en dan hoor ik dat ik zo wijs ben... Terwijl ik zelf net zo vast kan zitten in dat drijfzand van mijn eigen brein, en met geen mogelijkheid een lichtje zie gloren aan de horizon... Hebben wij niet soms de afstand van de ander nodig om weer los te komen, de handreikingen die ons uit het drijfzand van onze hersenspinsels kan trekken? Vraagt, en het zal komen... Zoekt en gij zult vinden...
Everything will look better in the morning...
No comments:
Post a Comment