Niet een beetje eng, nee: doodeng...
Om te vermijden of toch liever op behoorlijke afstand te houden-eng...
Hier kwam ik even geleden ineens achter, nadat ik mijn relatie onder de loep nam, en mijn voorkeur voor mannen zoals deze, en tot de enige conclusie kon komen die voor mij logisch was...
Ik heb, net als vele anderen op deze planeet, intimiteits-issues... En flinke ook...
Zolang ik me kan herinneren, woon ik het liefste in mijn hoofd, in een wereld die ik voor mezelf heb gecreeerd, met mensen die ik kan vertrouwen (want denkbeeldig) en liefdes waar ik grip op heb... Sinds ik er over kan schrijven komen mijn innerlijke personages daar tot 'leven', hebben zij een plek om te 'zijn'... De enige reden die ik kan bedenken - na uitvoerig lezen over het psychologisch proces van de mens van kindsbeen af {en het in werking gezien hebbende in mijn eigen kinderen} - is dat ik behoorlijk ben gekwetst in mijn leerproces, toen ik moest leren om relaties aan te gaan met andere mensen/kinderen in mijn omgeving, en daar nogal wat knauwen opgelopen moet hebben... In mijn hoofd werd een veel veiliger plek, en dat is eigenlijk zo gebleven...
Soms lijkt het, of voelt het zo, dat de tijd dat ik moeder werd, kinderen kreeg en voor ze wilde zorgen, een soort van droom was, alsof er een andere app was geinstalleerd waarmee ik dat voor elkaar kreeg. Want die Earth Mother die er toen zat, is nu ver te zoeken... Ik kan nog wel zorgen, en diepe liefde voelen voor mijn kinderen, maar het zit er niet meer op die natuurlijke, vanzelfsprekende manier die ik voelde toen de kinderen nog klein waren... Alsof, nu ze hun eigen vleugels gaan uitslaan, ik ze niet meer zo vertrouw, op dezelfde manier als toen ze nog klein waren en me nodig hadden... En mijn echte ik, de egocentrische, op mijn eigen planeet levende Daan, die wil er weer uit, die wil weer ruimte... En het accepteren daarvan is voor mij een heel belangrijk punt.
Het menselijk brein en gevoelsleven is een opmerkelijk iets...
2 comments:
Tja, life's a bitch and then you die, zoiets. In de tussentijd zullen we er echt zelf iets van moeten maken. Kids of geen kids. Zij moeten hun eigen leven gaan leiden. Of zoals Oudste gisteren in in een sms zei: je hoeft niet meer 'heelt' achter mijn kont aan te zitten. (heelt... was t woord waar ik over viel, niet de boodschap die hij verzond... heel de tijd dacht ik alleen maar... ;) ) time to let them go.. en ja dan komen wij weer aan de beurt, denk ik.. dus niet zo gek dat je zo denkt.
het ging mij ook niet zozeer om de kids - die komen er wel - maar om mijn acceptatie proces, dat ik eindelijk leer leven met mijn 'autisitsche' neigingen, mijn leven in mijn hoofd, mijn voorkeur voor analytisch en afstandelijk, mijn moeilijkheid met relaties en intiem-zijn...
'heelt' is wel een mooie term - lekker kort...
:-)
Post a Comment